Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ φρέσκα. Τα χθεσινοβραδινά. Φυσικά και δεν αντέχει κριτικής το παιχνίδι με την Ντιναμό Μινσκ, φυσικά και ο αντίπαλος είναι υποδεέστερος του ΠΑΟΚ αλλά, διάολε, μια εξάρα σε αγώνα ομίλων του Europa League είναι κάτι. Όπως και τα τρία γκολ του Αθανασιάδη, όπως και οι τέσσερις (ναι, βάζω και αυτή του αυτογκόλ!) ασίστ του Ρατς που μας έχει βγάλει τα μάτια. Αξίζει να χαρείς, έστω και για μερικά 24ωρα. Γιατί τα δύσκολα πάλι θα έρθουν. Και πάλι θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Και πάλι υπό την πίεση του κόσμου που σιγά-σιγά πάντως δείχνει να αγαπάει αυτή την ομάδα που δεν έχει βάθος άλλα έχει διάθεση, δεν έχει αστέρια αλλά παίζει επιθετικά, δεν ξεκίνησε με τρελά όνειρα αλλά προχωράει βήμα-βήμα.
Αναμφίβολα πρόσωπο των ημερών, και του χθεσινού αγώνα, είναι ο Στέφανος Αθανασιάδης. Το νέο σήμα κατατεθέν -μιας και αυτό του Δημήτρη Σαλπιγγίδη έχει κολλήσει πολλά ένσημα πλέον… – της παράνοιας της κερκίδας. Της γλυκιάς αλλά απίστευτης παράνοιας που πιάνει τον καθένα (μας) να κρίνει και να πλέκει εγκώμια, να αποδοκιμάζει και αποθεώνει, να θυμώνει αλλά και να συγχωρεί. Χωρίς ξεκάθαρο υπόβαθρο στην αντίδραση του.
Ποιος ήταν ο Αθανασιάδης μέχρι τώρα; Παιδί του ΠΑΟΚ μεν, αλλά ξενύχτης και καλοπερασάκιας που κάνει πολλά τατουάζ. Αδικημένος από τις ευκαιρίες που είχε πάρει και από το χρήματα που λάμβανε (σε σχέση με άλλους), αλλά αβελτίωτος σε τεχνικά χαρακτηριστικά και σε δύναμη μέσα στο παιχνίδι. Το παιδί με το ξυπνητήρι στο λαιμό αλλά και αυτός που θα κάνει γκολ τη μία φάση που θα το δοθεί.
Μπορεί να ίσχυαν ή να ισχύουν μερικά από αυτά, μπορεί και όλα. Τι είναι πλέον ο Κλάους; Το έμβλημα της ΠΑΟΚτσήδικης φιλοσοφίας, το παράδειγμα για τους νεότερους, ο αρχηγός. Έτσι πρέπει να είναι. Αρκεί να το κρατήσουμε ε; Μην αλλάξουμε πάλι γραμμή πλεύσης; Ή μήπως θυμάστε τι είχε γίνει όταν είχε κυκλοφορήσει εκείνη η φωτογραφία με την μπλούζα που είχε πάνω της τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Τι; Το ξεχάσατε;
Μήπως θέλετε να σας θυμίσω τι είχε γίνει με τον UC-Κάτσε; Τι γιούχα άκουγε στην Τούμπα; Η λαϊκή απαίτηση να φύγει από τον ΠΑΟΚ; Τώρα, όλα μέλι-γάλα…
Μήπως θέλετε να σας θυμίσω την περίπτωση του Δημήτρη Παπαδόπουλου; Ένα χρόνο πριν, είχε διαρρεύσει εντέχνως ότι ο Δικέφαλος θα τον αποκτήσει με τον κόσμο να ωρύεται εναντίον μιας τέτοιας κίνησης (ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο, άσχετα αν ήταν μια περίοδος νεοπλουτισμού που επικρατούσε) και τελικά η μεταγραφή χάλασε. Τι; Δεν το θυμάστε; Χθες, όχι απλά καταχειροκροτήθηκε αλλά νόμιζα ότι έμπαινε στο παιχνίδι τουλάχιστον ο Μπατιστούτα! Και καλά έκαναν φυσικά…
Καλά, για τον Σαλπιγγίδη δεν αρκούν δέκα τόμοι για να καταγράψουν τα… aller-retour ταξίδια από την αποθέωση στο κράξιμο. Το κορυφαίο βέβαια έγινε χθες. Όταν έχασε την απίστευτη ευκαιρία με την κεφαλιά στο μισό μέτρο και μετά όλο το γήπεδο τον χειροκρότησε για να τον στηρίξει!
Πραγματικά, τον κόσμο δεν μπορεί να τον πιάσει κανείς και από πουθενά. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το ιστορικό σύνθημα, ίσως ένα από τα πιο απλά αλλά και πιο εμπνευσμένα της ασπρόμαυρης κερκίδας. “Όταν θα πάω στον τρελογιατρό, θα τον τρελάνω και αυτόν…”
ΥΓ. Ο τίτλος του άρθρου είναι παράφραση της εξαιρετικής ταινίας “το κορίτσι με τα τατουάζ”, για να μην παρεξηγιόμαστε χωρίς λόγο. Όχι τουλάχιστον για αυτό. Βρίσκουμε άλλωστε τόσους λόγους για να παρεξηγηθούμε…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
