Με άλλο προπονητή αυτός ο τύπος με τα τατού θα έπαιζε βασικός στην Εθνική. Σας μιλάω σοβαρά, δεν κάνω πλάκα. Φυσικά και ΔΕΝ αναφέρομαι στον Στέφανο Αθανασιάδη. Μπορεί ο Κλάους να μετρά ήδη περισσότερα γκολ από ότι συμμετοχές φέτος, όμως με το ιστορικό (από πάσης άποψης) χατ-τρικ απέναντι στην Ντιναμό Μίνσκ, απλώς εξασφάλισε θέση στις επόμενες κλήσεις του Ρανιέρι, πάντα σε θέση ρεζέρβας κάποιου που μόλις έκανε σεφτέ στα γκολ και κάποιου με μηδέν συμμετοχές στα κύπελλα Ευρώπης, μα με μία (και πρόσφατη κιόλας) στην Εθνική Ανδρών!
Για να επανέλθουμε στο θέμα μας, με τον Οττο Ρεχάγκελ προπονητή και την Μπεάτε σε ρόλο… assistant ο Γιάννης ο Σκόνδρας θα έπαιζε Εθνική! Σιγουράκι. Στην πρόσφατη αυτοβιογραφία του ο παλιός Γερμανός μέσος της Βέρντερ Βρέμης Τόρστεν Λέγκατ μεταξύ σόκιν ιστοριών με τα… σουλατσαρίσματα της Μπεάτε στα αποδυτήρια μέσα σε ένα σωρό μαντράχαλους με ή χωρίς πετσέτες, αναφέρει ένα σπαρταριστό διάλογο, με τον τότε προπονητή του στην Βέρντερ Βρέμης, όταν ο Λέγκατ ήταν ακόμα 23 ετών:
– «Κύριε Λέγκατ αν θέλεις να επιτύχεις εδώ, πρέπει να είσαι ήρεμος και να έχεις καθαρό μυαλό. Δεν χρειάζεται να έχει προβλήματα και πρέπει να επικεντρωθείς μόνο στο ποδόσφαιρο. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να παντρευτείς».
– «Μα, είμαι ακόμα μικρός κόουτς!»
– «Κάν’ το τώρα!».
Για την οικονομία της συζήτησης ο Ρεχάγκελ έπεσε πάνω στην περίπτωση. Στο ίδιο βιβλίο ο Λέγκατ αποκάλυψε ότι για χρόνια ήταν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον ίδιο του τον πατέρα και ως εκ τούτου έμεινε εργένης εκ πεποιθήσεως με δεκάδες περιστατικά τσακωμών εντός κι εκτός γηπέδου.
Ξεφύγαμε όμως. Στο θέμα μας. Στα 21 του ήταν ήδη αρχηγός στον Ατρόμητο. Αντί να το παίζει… καμπόσος δεξιά και αριστερά, εκείνος έτρεχε σπίτι για να αλλάξει πάνες. Ο μικρότερος αρχηγός στην Σούπερ Λιγκ και συνάμα ο νεαρότερος μπαμπάς! Σύντομα, τον γιο διαδέχθηκε και μία κόρη. Στα 24 του θέλει άλλο ένα για να πάρει επίδομα πολυτέκνου! Αν μπορείς και τα φέρνεις βόλτα με τόσα οικογενειακά βάρη σε τέτοια ηλικία, τα ποδοσφαιρικά βάρη σου φαίνονται πούπουλα. Εκτός από τον Όττο, τέτοιους θέλει κι ο Αγγελος. Ζυγισμένους. Σοβαρούς. Μετρημένους. Κατασταλαγμένους.
Η πρώτη χρονιά του Γιάννη Σκόνδρα στον ΠΑΟΚ ήταν (επιεικώς) ανώνυμη. Αθόρυβη. Ήταν τόσο μπερδεμένος στο γήπεδο σαν τους… χαμουτζήδες (sic) που στην πρώτη τους επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη πάνε στο γυράδικο παραγγέλνουν… καλαμάκια. Σε μία ομάδα που δεν ήταν ομάδα, έμοιαζε χαμένος στην μετάφραση. Βαρύς, χωρίς εμπιστοσύνη στα πόδια του (κατ’ επέκταση στα κοντρόλ και τις σέντρες του) έμοιαζε με σκιά του παίκτη που ήταν μοτεράκι στον Ατρόμητο.
Δεν θα μου έκανε έκπληξη αν έφευγε το καλοκαίρι. Σε κανέναν δεν θα έκανε. Ο Κίτσιου έδειχνε το παρόν και το μέλλον στην θέση του δεξιού μπακ και ο Σκόνδρας έμοιαζε σαν άσκοπα δαπανημένα λεφτά. Δεν ξέρω τι έκανε μαζί του ο Άγγελος. Δεν ξέρω τι είδους κουμπί του βρήκε, μα ο Γιάννης Σκόνδρας δείχνει σαν εσωτερική μεταγραφή. Αυτοί που τον ζουν κάθε μέρα βλέπουν ότι έγινε στιλάκι, χάνοντας 5 κιλά από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα. Αυτοί που βλέπουν τον καθρέφτη της βελτίωσης του που είναι το γήπεδο, έχουν να λένε για τα ώριμα και ποιοτικά ανεβοκατεβάσματά του, το γκολ με τον Πλατανιά, τις ασίστ σε τρία (!) συνεχόμενα παιχνίδια, την σιγουριά που βγάζει ανασταλτικά, την αξιοπρέπεια που βγάζει κάθε φορά που μετατίθεται σε θέση κεντρικού αμυντικού.
Δεν βλέπουμε όλοι με τα ίδια μάτια. Κάποτε στον Παναθηναϊκό, ο Άγγελος Αναστασιάδης προτιμούσε τον τίμιο εργάτη Βαγγέλη Κουτσουρέ από τον λαμπερό Πάουλο Σόουζα, διότι σε κάθε μελίσσι χρειάζεται μόνο μία βασίλισσα και πολλοί εργάτες. Την ίδια τρέλα παλιότερα είχε και με τον Αχιλλέα Ζαφειρίου. Τον Χρήστο Βελή. Παίκτες που θα βάλουν το κεφάλι τους, εκεί που οι άλλοι θα φοβηθούν να βάλουν το πόδι!
Ο Φάνης Τζανδάρης μπαίνει κι αυτός δικαιωματικά σε αυτή την κατηγορία. Δεν είναι κλάση. Πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ. Ωστόσο, θα κάνει αδιαμαρτύρητα το τρέξιμο του διπλανού του, θα μαρκάρει σαν σκύλος, θα μουσκέψει -όσο δεν πάει- την φανέλα. Μέχρι πέρυσι, έμοιαζε παίκτης με ταβάνι την Καλαμαριά και την Επανωμή. Στον σημερινό ΠΑΟΚ, μπορεί πια να θεωρείται παίκτης rotation που δεν θα τρέμει το φυλλοκάρδι σου, όταν τον δεις στην ενδεκάδα. Το γκολ του με την Μινσκ ήταν επιβράβευση πολλών ετών δουλειάς.
Από τον σέντερ-φορ σου (ειδικά αν είναι ο Κλάους) περιμένεις και απαιτείς τα 20 γκολ στην σεζόν. Από τον έμπειρο μπακ σου (ειδικά αν είναι ο Ρατς) περιμένεις και απαιτείς ποιότητα και ασίστ. Από τους χαφ σου (ειδικά αν είναι ο Κάτσε) περιμένεις και απαιτείς αμέτρητα χιλιόμετρα. Από τους εξτρέμ σου (ειδικά αν είναι ο Μακ) περιμένεις και απαιτείς σπριντ που δημιουργούν αριθμητική ανισορροπία. Την πραγματική διαφορά όμως σε μία ομάδα την κάνουν οι ρολίστες. Όταν αυτοί υπερβαίνουν τον εαυτό τους, όταν αυτοί δίνουν περισσότερα από όσα περιμένεις και απαιτείς, τότε μόνο η ομάδα ανεβαίνει επίπεδο. Οι στρατηγοί καταρτίζουν τα πλάνα μάχης, οι λοχαγοί βγαίνουν μπροστά, μα οι μάχες κερδίζονται πάντα από τους στρατιώτες.
Κι εγώ Άγγελε φοβάμαι περισσότερο τα αποθεωτικά χειροκροτήματα από ότι τις αποδοκιμασίες. Ετούτοι εδώ όμως, κάτι που λέει ότι δεν ξεφεύγουν. Και για να μην τους ματιάσουμε: φτου, φτου… Σκόνδρα!
