Τι πιο τραγικό από το να χάνει ένα γονιός το παιδί του; Τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους; Ο αιώνιος πόνος, καθημερινή μαχαιριά στα σωθικά τους… Τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη πριν 15 χρόνια δεν έχασαν την ζωή τους για τον ΠΑΟΚ. Έχασαν την ζωή τους από μία κακή στιγμή και από ανευθυνότητα των υπευθύνων. Και φυσικά εξαιτίας του ανύπαρκτου κράτους που δεν έκανε ποτέ τίποτα για τον δρόμο φονιά των Τεμπών. Τα παιδιά χάθηκαν γυρνώντας από ένα όμορφο ταξίδι που έκαναν για την καψούρα τους, για την τρέλα τους. Για τον ΠΑΟΚ που είχαν μέσα στην καρδιά και την ψυχή τους.

Οι χαμένες αυτές ψυχές αξίζουν τον σεβασμό όμως τέτοια μέρα κάθε χρόνο θα πρέπει αρκετοί να θυμούνται και να σκέφτονται πως τον σεβασμό αξίζουν και οι ζωντανοί. Αυτοί που έμειναν πίσω. Αυτοί που συνεχίζουν την πορεία αυτών που χάθηκαν. Που σε λίγες ημέρες θα ανέβουν σε ένα πούλμαν γεμάτο ασπρόμαυρα κασκόλ για το επόμενο ταξίδι. Ναι, τα παιδιά απέναντι στο πέταλο που τα βλέπεις σε κάθε ματς του ΠΑΟΚ εκεί, με την τρέλα τους, τις φωνές τους, τα τραγούδια τους. Να βγάζουν τις μπλούζες, να χοροπηδούν, να γιουχάρουν ακόμα και τους ίδιους τους παίκτες τους. Να αντιδρούν, να είναι πολλές φορές ΅διαφορετικοί΅και κόντρα στο ρεύμα του υπόλοιπου γηπέδου. Τα παιδιά που μπορεί να παρασυρθούν. Να κάνουν κακό στην εταιρία, στην ομάδα. Ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΟΚ ίσως το σημαντικότερο ειδικά σε στιγμές δύσκολες. Σε στιγμές που οι ΅κυριλέ΅γύρισαν και γυρνούν την πλάτη.

Ας κρατήσουμε αυτή την μέρα στο μυαλό μας και την επόμενη φορά που θα βιαστούμε να κρίνουμε τα παιδιά στο πέταλο ας σκεφτούμε πως θα ήταν μία μάνα να χάσει ένα από αυτά τα παιδιά μέσα στην κερκίδα, σε κάποιο λεωφορείο, στους δρόμους εκεί όπου αυτοί δίνουν την δική τους διαφορετική μάχη, όχι για τον ΠΑΟΚ αλλά για αυτό που νοιώθουν χάρη στον ΠΑΟΚ.