Κρύο. Πολύ κρύο. Ξαφνικά από… 82 Αυγούστου, η Θεσσαλονίκη με ένα απότομο κλικ μέσα σε μερικά λεπτά ξύπνησε την Πέμπτη μες την βαρυχειμωνιά. Κατακλυσμός, καταχνιά, μουντίλα. Κακός οιωνός για το πρώτο μεγάλο φετινό βράδυ με τόσο κόσμο στην Τούμπα.
Τα πάντα ήταν κρύα. Στα 40 δευτερόλεπτα από το πρώτο σφύριγμα ο Άγγελος πετάχτηκε σαν ελατήριο από τον πάγκο. Κατάλαβε ότι ο καιρός άλλαξε απότομα για μία ομάδα που είχε συνηθίσει από την αρχή της χρονιάς στην λιακάδα. Στο πρώτο δεκάλεπτο ο κρύος Γιώργος Κατσικάς, προσέφερε δύο δώρα που οι Ιταλοί πέταξαν σαν βότσαλο στο Θερμαϊκό. Ο (εμπύρετος) Γιάννης Σκόνδρας γύρισε τον αστράγαλο του. Το πείραμα με τον Περέιρα στην κορυφή της επίθεσης και τον Κλάους σε ρόλο αριστερού inside forward ήταν σαν βούτυρο στο ιταλικό ψωμί. Οι δύο μπακ (Κίτσιου, Ρατς) φορτώθηκαν με κάρτα από νωρίς. Ο Μακ ήταν λαβωμένος. Ο ΠΑΟΚ ήταν κρύος σαν άβραστα μακαρόνια al dente. Ακόμα και η γεμάτη εξέδρα αδυνατούσε να βρει και να δώσει ρυθμό στο χορτάρι.
Υπήρχαν και χειρότερα. Η Φιορεντίνα όχι μόνο δεν ήρθε για τουρισμό, αλλά είχε μαζί της το μαχαίρι στα δόντια. Κάθε 50-50 μπάλα ήταν δική της. Οι… ψιλορεζέρβες του Μοντέλα, όχι μόνο δεν είχαν το μυαλό στο επερχόμενο γυαλιστερό ντέρμπι με την Μίλαν, αλλά κατέθεσαν ποιότητα, κλάση και λίγη ιταλική σκοπιμότητα, που πάντα νοστιμίζει κάθε ιταλικό πιάτο.
Το… πράσινο μίλι, ο θεόρατος Μίκα Ρίτσαρντς κατέβαζε ότι κινούνταν στον εναέριο χώρο της Θεσσαλονίκης, στα απονενοημένα διαβήματα με σέντρες ή στημένα των παικτών του ΠΑΟΚ, λες και το κεφάλι του είχε κανένα μαγνήτη. Το αμυντικό δίδυμο των Μπασάντα και Τόμοβιτς έμοιαζαν με αριστούχους της μεγάλης του κατενάτσιο σχολής. Το καθαρόαιμο με το μαγικό αριστερό που λεγόταν Βάργκας… ξερνούσε ποιότητα σε κάθε φάση. Ο Κολομβιανός Φόρεστ Γκαμπ ή κατά κόσμον Χουάν Κουαδράδο με το που μπήκε στην επανάληψη έμοιαζε να είναι πιο γρήγορος ακόμα και από την μπάλα, φτιάχνοντας ένα σωρό θανατηφόρες κόντρες σε άμυνα που πήρε υποχρεωτικά ρίσκα, ανεβαίνοντας ψηλά.
Μπορεί ο Δικέφαλος να έχει ως σήμα κατατεθέν την λέξη Revolution (επανάσταση), αλλά στην Φλωρεντία έχουν ως σήμα κατατεθέν την λέξη Renaissance (αναγέννηση). Το κύριο χαρακτηριστικό της αναγέννησης ήταν η φαντασία, η ποιότητα, η αρτιότητα. Κακά τα ψέματα, ο σημερινός ΠΑΟΚ μπορεί να τα… στήσει με την Φιορεντίνα σε καρδιά, ψυχή, καρύδια, μα όχι σε άθροισμα ατομικής κλάσης.
Ο Δικέφαλος το δούλεψε το ματς. Ήταν εργατικός, τίμιος, κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής και κατέθεσε ψυχούλα στο γήπεδο. Το βίντεο με τα χάι-λάιτς δεν θα δείξει την μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Δεν θα δείξει όμως και τις αμέτρητες… παραλίγο φάσεις, όταν από του πουθενά ξεφύτρωνε ένα ιταλικό πόδι και χαλούσε την μαγιά. Το 0-1 ήταν δεν ήταν ούτε δίκαιο ούτε άδικο. Ήταν κρύο, ασορτί με τον καιρό.
Κι εκεί που όλοι άρχιζαν να σκέφτονται κουβέρτες, ζεστά ροφήματα και… χουχούλιασμα, αρκούσε ένα σφύριγμα για φέρει πίσω τον καύσωνα. Το τελευταίο σφύριγμα έκανε την Τούμπα να ‘ναι… καζάνι. Το γήπεδο εξερράγη! Πήρε φωτιά! Για κανένα μισάωρο το ανεπανάληπτο πάρτι στις εξέδρες από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ που αρνούνταν πεισματικά να φύγουν, έκανε τους Ιταλούς οπαδούς να κοιτούν απορημένοι το σκορ στο ηλεκτρονικό ταμπλό. Μήπως δεν είχαν κερδίσει; Οι οπαδοί των “βιόλα” απάντησαν με ένα ειλικρινές, γενναιόδωρο χειροκρότημα. Αποκλείεται να είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Πίσω αυτή την αυθόρμητη ηφαιστειογενή έκρηξη στην 3 και την 4, πέρα από την αθεράπευτη τρέλα, κρύβονταν και άλλα πράγματα. Ο κόσμος δεν πήρε από την ομάδα το μεγάλο αποτέλεσμα που θα ήθελε απέναντι σε μία λαμπερή ομάδα, μα αναγνώρισε ότι αυτή δεν τον κοροϊδεύει. Δημιουργεί τις δικές της υπερβάσεις σε κάθε ματς. Τεντώνει όσο μπορεί. Προσπαθεί έντιμα να μακιγιάρει ή να φτιασιδώσει τις αδυναμίες της. Ξαφνικά κανείς πια στο τέλος δεν θυμόταν πια το κρύο. Αν αυτή η σχέση εξέδρας – ομάδας διατηρηθεί ζεστή, τώρα που έρχεται ο κανονικός χειμώνας, τότε μόνο ο “Μάης θα μας βρει καλά”, όπως προφήτευσε ο Άγγελος Αναστασιάδης…
