Δεν ήταν καμιάς τρομερής σπουδαιότητας το χθεσινό ματς με τη Βέροια. Στα χαρτιά ήταν ένα παιχνίδι ανάμεσα στους πρωτοπόρους της βαθμολογίας, απέναντι σε μια ομάδα που έχει καλό υλικό σε σχέση με την κατηγορία κι έναν -από ό,τι φαίνεται μέχρι τώρα- σοβαρό προπονητή. Δεν ήταν από της αναμετρήσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Κι όμως, τόσο κατά τη διάρκεια του 90λεπτου, όσο και μετά ένιωσα “γεμάτος”.
Δεν είναι εύκολο να φεύγεις ικανοποιημένος από το γήπεδο, όταν δεν σου αρκεί μονάχα το αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟΚ συνήθισε τα τελευταία χρόνια, με την εποχή Σάντος που πάντα θα αποτελεί σημείο αναφοράς, να παίρνει αυτό που θέλει με το καλό ή με το ζόρι, με τη φανέλα κάποιες φορές, με τη μισή ή μία φάση που θα βρει. Τίποτα από αυτά δεν είναι απαραίτητα κακό. Ποδόσφαιρο είναι κι αυτό. Επαγγελματικό, οργανωμένο, αποτελεσματικό. Το άλλο όμως έχει… άλλη χάρη.
Είμαστε αναγκασμένοι να παίρνουμε πάντα ως βάση το ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτός είναι ο θεσμός που παίρνει μέρος ο ΠΑΟΚ. Αυτές είναι οι ομάδες. Αυτό είναι το επίπεδο. Συγκεκριμένο και γνωστό. Και σε αυτό το πρωτάθλημα, δεν είναι μόνο το τι θες να παίξεις, ανάλογα τους παίκτες που έχει, είναι και το τι μπορείς ανάλογα με τους αντιπάλους. Και ο Δικέφαλος κάνει αυτά που μπορεί, ίσως και περισσότερα, με ρόστερ όχι καλύτερο από περασμένες σεζόν, αλλά αρκετό για να χαρακτηριστεί ανώτερο από το 90% των υπόλοιπων ελληνικών ομάδων.
Θα ήταν άδικο να μην απονείμουμε τα εύσημα στον Άγγελο Αναστασιάδη για τη μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας. Εχθροί ή φίλοι. Υποστηρικτές ή αντιφρονούντες. Δεν ανήκω σε καμία συνομοταξία, έτσι μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα.
Μερικές φορές, τα νούμερα είναι τόσο αποστομωτικά, που δε χρειάζονται ούτε σχολιασμό. 7 αγωνιστικές, 6 νίκες-1 ισοπαλία (στην πρεμιέρα με την Καλλονή), 19 γκολ υπέρ-3 κατά και 16 τελικές προσπάθειες ανά παιχνίδι. Έστω κι αν τα πέντε από επτά ματς έγιναν στην Τούμπα.
Είναι ξεκάθαρο μέχρι τώρα ότι ο ΠΑΟΚ απέναντι σε ομάδες του ίδιου ή χαμηλότερου βεληνεκούς έχει τον τρόπο να επιβάλλεται παίζοντας κατά διαστήματα ελκυστικό ποδόσφαιρο. Κι είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο πως το ίδιο δεν μπορεί να γίνει απέναντι σε ανώτερες ή καλά δουλεμένες ομάδες. Ούτε φυσικά μπορεί να ανταπεξέλθει σε τρεις διοργανώσεις με τον ίδιο τρόπο. Το ρόστερ είναι ολοφάνερα ελλιπές και κάποιες στιγμές κλατάρει. Και θα κλατάρει και στο μέλλον.
Όσο όμως “γεμίζει” η ψυχή σου έτσι κάποια απογεύματα στην Τούμπα ή αλλού, όσο μπορείς να ονειρεύεσαι ότι αυτό μπορεί να γίνει η βάση για κάτι ακόμα μεγαλύτερο, νιώθεις ικανοποιημένος. Λες είμαι ΠΑΟΚ και νιώθεις περήφανος για αυτό που βλέπεις στο χορτάρι. Άλλωστε ΠΑΟΚ δεν έγινε κανένας για τους τίτλους…
