Ό ΠΑΟΚ αν ήταν Ολυμπιακός θα είχε κερδίσει τον αγώνα με τον ΠΑΣ αφού θα κέρδιζε ένα πέναλτι και θα είχε αποβληθεί ο αντίπαλος ποδοσφαιριστής που ο Δελφάκης αρνήθηκε να του δώσει δεύτερη κίτρινη κάρτα. Οι λεπτομέρειες μερικές φορές κάνουν την διαφορά και είναι ουτοπικό το “κάνε ομάδα να κερδίζεις και τους διαιτητές”.
Από την άλλη έχουμε κουραστεί να ασχολούμαστε με αυτό το θέμα σε μία ποδοσφαιρική κοινωνία που ζουν και βασιλεύουν Διαιτητές, πρόεδροι, υπάλληλοι, άνθρωποι ειδικών αποστολών, σε ένα ποδόσφαιρο βουτηγμένο στην λάσπη, με συνεχόμενα τεράστια σκάνδαλα στημένων αγώνων.
Πλέον και όσο και αν ο Δικέφαλος βρίσκεται στην κορυφή του πρωταθλήματος όλο και περισσότερο θα είναι το σπρώξιμο των αντιπάλων.
Ο ΠΑΟΚ δεν θα έχει ποτέ ξανά την ελπίδα να βγει πρώτος. Η μόνη πιθανότητα να συμβεί αυτό είναι να γίνει το ίδιο κακός με αυτούς που κάνουν κουμάντο το ποδόσφαιρο και “βιάζουν” εδώ και πολλά χρόνια το άθλημα και τις ψυχές των φιλάθλων.
“Τα καλά παιδιά έρχονται πάντα δεύτερα”, λέει μία παροιμία από το εξωτερικό και εκεί υπάρχει μία δυσκολία: Ακόμα και να θέλει ο ΠΑΟΚ να γίνει κακός, δεν το έχει στο DNA του.
Βέβαια υπάρχει και μία άλλη παροιμία που λέει πως : “Η τιμιότητα είναι η καλύτερη τακτική”. Ίσως και να έχει δίκιο: Για μία άλλη χώρα! Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η παροιμία είναι ξένη!
Ωστόσο θεωρώ ότι θα έχει ίδια ισχύ με έναν τίτλο, αν καταφέρει ο ΠΑΟΚ να αναγκάσει ένα ολόκληρο σύστημα να εναντιωθεί μαζί του και ας λυγίσει στο τέλος. Διότι ακόμα και έτσι θα καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο του και θα του ανάψει την σπίθα που με την σειρά της θα φέρει την φλόγα που χάθηκε εδώ και κάποια χρόνια. Να καταφέρει ο ΠΑΟΚ πριν τον νικήσουν να γίνει νικητής στις καρδιές όλων. Στην ταινία “Με κομμένη την ανάσα” με πρωταγωνιστή τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό, ο “πατριάρχης” του γαλλικού νουάρ Ζαν Πιερ Μελβίλ, υποδυόμενος έναν συγγραφέα ανέφερε μία φράση που έμεινε ως από τις ιστορικότερες ατάκες που έχουν ειπωθεί στην ιστορία του κινηματογράφου:”Θέλω να γίνω αθάνατος και μετά να πεθάνω”. Aσπρόμαυρη η ταινία. Tυχαίο;
