Κάθισα και τα μέτρησα ένα-ένα. Είναι ακριβώς 97 βράδια από την τελευταία φορά που ο ΠΑΟΚ πάτησε για τελευταία φορά την γη των… μακαρονάδων. Τότε στις αρχές Αυγούστου, ο Άγγελος ξίνιζε, οι μεταγραφές (αυτές που είχαν γίνει, αλλά κυρίως αυτές που ΔΕΝ είχαν γίνει) βρωμούσαν και το φιλικό με την Νάπολι έμοιαζε με ταξίδι στο στόμα του λύκου. Ο ΠΑΟΚ έψαχνε ταυτότητα, βάδιζε στα χαμένα και οι άπιστοι Θωμάδες είχαν ξεπεράσει στο μέτρημα τους πιστούς.
Το τελικό 2-0 δεν ήταν δα και το τέλος του κόσμου, μα ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι δεν το έχει το επίπεδο. Απέναντι σε μία ομάδα που… περπατούσε, έδειχνε δειλός, φοβισμένος, τρομαγμένος, μικρός. Έπαιζε σαν ένα παιδί που προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο ράφι για να κλέψει το γλυκό από το βάζο. Ακόμα και στις λίγες καθαρές ευκαιρίες που σκάρωσε στο φινάλε, το βάζο με το γλυκό του έπεσε από τα χέρια πριν ανοίξει το καπάκι. Ήταν ένα βράδυ προβληματισμού. Περισυλλογής. Ίσως και -πρόωρης-παραδοχής, πως ο πήχης φέτος έχει χαμηλώσει.
Δεν ξέρω πως το έκανε αυτό το… extreme makeover ο Άγγελος. Πάντως μεταγραφές δεν έκανε. Πιθανότατα, ούτε ζήτησε. Εκείνη η άτολμη, προβλέψιμη, τρομαγμένη ομάδα, μέσα σε 97 ημέρες έγινε ένα σύνολο από ατρόμητα λιοντάρια. Μία ομάδα που αρνείται να παραδώσει το πνεύμα της, ακόμα και αν παίζει λειψή. Ακόμα κι αν ομολογεί πως οι αναγεννησιακές ομορφιές της Φλωρεντίας (ειδικά ενόψει Παναθηναϊκού) την θέλγουν περισσότερο από τα 90 λεπτά κόντρα στους «βιόλα».
Η ευρωπαϊκή ιστορία του ΠΑΟΚ είναι γεμάτη από ηρωικά βράδια σε θεωρητικά άνισες μάχες, όπου το ακατόρθωτο γινόταν κατορθωτό γιατί… ΠΑΟΚ είσαι. Το Χάιμπουρι, το Μόναχο, το Αμστερνταμ, η Πόλη, το Γκελζενκίρχεν, το Γουάιτ Χαρτ Λέιν, η Μόσχα. Χιλιόμετρα πολλά, παράσημα πολλά, γιατί… έτσι μάθαμε από παιδιά.
Ο ΠΑΟΚ έχει μέσα στο πετσί του το παράλογο. Το υπερβατικό. Το ανεξήγητο. Εκεί που νομίζεις ότι τρεκλίζει και είναι έτοιμος να σωριαστεί χάμω, δίνει μία στις φτερούγες του και σηκώνεται περήφανος. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη για να παρακινεί εν μέσω κρίσης 3.500 «κομμάτια» να μετατρέψουν μία από τις πιο φιλήσυχες πόλεις του πλανήτη σε… Τούμπα, Ιράν, Καμπότζη, Βιετνάμ, κι ας ξέρουν ότι πολεμούν γυμνοί από την μέση και πάνω, με μόνα όπλα το λαρύγγι και μία σφεντόνα, απέναντι σε πυρηνικά.
Δεν ξέρω τι κάνει τον Παναγιώτη Γλύκο να μοιάζει για ένα βράδυ με τον ανίκητο Μλάντεν Φορτούλα του Μονάχου. Δεν ξέρω τι κάνει τον Αλέξανδρο Τζιόλη (σε ρόλο σκούπας αλλά και βεντούζας στον ψηλέα Μάριο Γκόμες) να μοιάζει με τον… Μέγα Αλέξανδρο https://inpaok.com/203488/%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82/. Δεν ξέρω τι κάνει τον Κατσικά να θυμίζει για ένα βράδυ την γαλήνια μορφή του Πάμπλο Κοντρέρας, δεν ξέρω τι μπορεί να μεταμορφώσει για μία φάση τον Έγιαλ Γκολάσα (στο… ζεϊμπέκικο της ζωής του) σε Αντελίνιο Βιεϊρίνια και να εμφανίσει ακόμα και τον αόρατο Μάαρτεν Μάρτενς https://inpaok.com/205336/%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B4%CF%8E/ σε ρόλο ψυχρού εκτελεστή. Δεν ξέρω! Δεν ξέρει κανείς! Δεν ξέρει ούτε ο Άγγελος! «Γκολ μωρή πουτάνα μπάλα!», τον συνέλαβε ο Ιταλός σκηνοθέτης να ουρλιάζει μετά το γκολ του Βέλγου. Αφού ξέφυγε κι ο Άγγελος, ας μας συγχωρέσει εμάς τους υπόλοιπους αμαρτωλούς η Μεγαλόχαρη για όσα εκστομίσαμε.
Τα 90 λεπτά στην Φλωρεντία ήταν το πιο χρήσιμο μάθημα για τον φετινό ΠΑΟΚ. Για πρώτη φορά επέλεξε τον ρόλο του ποντικιού απέναντι στην γάτα. Για πρώτη φορά επέλεξε να καθίσει πίσω από την μπάλα. Άμαθος σε τέτοιο ρόλο, για 45 λεπτά έμεινε μετεξεταστέος.
Αν ο «τοξοβόλος» Κλάους που χρειάστηκε μισή φάση για να σημαδέψει «παράθυρο» στην επανάληψη (στην φάση που κανείς ποτέ δεν θα μάθει αν ήταν οφσάιντ) φορούσε τα μωβ, το κοντέρ στο πρώτο θα είχε γράψει πολλά. Ο ΠΑΟΚ έμαθε, χωρίς να πάθει. Δοκίμασε το σχήμα με τους τρεις στόπερ, είδε πως είναι να δέχεσαι ασφυκτική πίεση, έζησε πως είναι να μην έχεις την μπάλα στα πόδια. Με τα δύο επόμενα ταξίδια εντός συνόρων να είναι στην Τρίπολη και το «Καραϊσκάκης» ένα τέτοιο crash-test ήταν ότι πρέπει για να σκληραγωγηθεί.
Το τελευταίο σφύριγμα σε εκείνο το φιλικό με την Νάπολι ήταν σαν μουσική στα αφτιά. Γλιτώσαμε. Τελείωσε. Πάμε παρακάτω. Το τελευταίο σφύριγμα στην Φλωρεντία ήταν σαν το ενοχλητικό ξυπνητήρι, που σου χαλάει το όνειρο. Ο ΠΑΟΚ των χιλίων προβλημάτων, των απουσιών, του μικρού και κουρασμένου ρόστερ, ο ΠΑΟΚ που θα έπρεπε να είναι αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στο ματς με τον Παναθηναϊκό πήρε ισοπαλία στο «Αρτέμιο Φράνκι» και έφυγε με τα μουτσούνια κατεβασμένα. Ας όψεται το φιλαράκι (και συγκάτοικος) του Ζήση Βρύζα στην Φιορεντίνα, αυτός ο Μανουέλ Πασκουάλ και το εκπληκτικό αριστερό φάουλ του λίγο πριν το τελευταίο σφύριγμα. Porca μπάλα που λένε και οι… μακαρονάδες.
Το διαχρονικό ρητό λέει πως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα. Το πώς ο Αγγελος κατάφερε να χτίσει ξανά από τα θεμέλια αυτόν τον ρωμαλέο και ατρόμητο ΠΑΟΚ μέσα σε 97 (και κάτι) μέρες ανάγεται στα ανεξήγητα μυστήρια αυτού του κόσμου…
