Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο που εξακολουθεί να συντηρείται κυρίως από τους… παλαιικούς που πήγαιναν γήπεδο πριν τη δημιουργία της Premier League, το «Who ate all the pies?» το τραγούδησαν πρώτοι απ’ όλους οι οπαδοί της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ το 1894! Ήταν αφιερωμένο στον τερματοφύλακα τους, Γουίλιαμ “Fatty” Φούλκε που ζύγιζε μόνο 140 κιλά. Οι στοίχοι και ο τίτλος του τραγουδιού είχαν τις ρίζες τους στη συνήθεια που υπήρχε στα αγγλικά γήπεδα να τρώνε πίτες πριν από τα ματς ή στο ημίχρονο τους. Όταν λοιπόν τελείωναν αυτές, τότε αναρωτιόνταν φωναχτά όλοι μαζί: «Ποιος έφαγε όλες τις πίτες;»
Το γηπεδικό αυτό άσμα λοιπόν είχε βρει ξανά την απόλυτη εφαρμογή του την πρώτη χρονιά της δημιουργίας της Premier League (1992-’93). Μόνο που όταν το έλεγαν με όλη την ψυχή τους στην τότε έδρα του «Χάιφιλντ Ρόουντ» οι οπαδοί της Κόεβντρι, υπονοούσαν πως γνώριζαν τον… ένοχο. Ο λιγούρης της ομάδας ήταν δίχως αμφιβολία ο Μίκι Κουίν. Ο χοντρούλης επιθετικός εκείνη την περίοδο είχε μετακομίσει στην ομάδα τους, καθώς ο Κέβιν Κίγκαν που μόλις είχε αναλάβει τη Νιούκαστλ, δεν τον υπολόγιζε.
Κάπως έτσι ο μάνατζερ της Κόβεντρι, Μπομπ Γκουλτ, πλήρωσε Νοέμβρη μήνα κοντά στις 400.000 λίρες και πήρε τον 30χρονο σέντερ φορ κοντά του. Και δεν έχασε, με τον Κουίν να δικαιώνει την επιλογή του με τον κορυφαίο τρόπο, τον οποίο έπειτα από 22 χρόνια λειτουργίας της νέας μορφής πρωταθλήματος της Αγγλίας, δεν τον έχει ξεπεράσει κανείς! Στους πρώτους έξι μήνες στην καινούργια ομάδα του ο Μίκι Κουίν έβαλε 17 γκολ.
Ωστόσο, το εκπληκτικό ακατάρριπτο ρεκόρ του ήταν ότι στις έξι πρώτες συμμετοχές του σε αγώνα πρωταθλήματος, είχε ήδη φροντίσει να βάλει τα 10 εξ αυτών! Πλέον και μετά το νικητήριο του στο «Ανφιλντ» κόντρα στη Λίβερπουλ, ο Ντιέγκο Κόστα της Τσέλσι θεωρείται δικαιωματικά ο δεύτερος ταχύτερος σκόρερ. Αν και αυτός για να φτάσει τον ίδιο αριθμό τερμάτων στην Premier League, χρειάστηκε εννέα παιχνίδια, τρία περισσότερα από τον χοντρούλη ήρωα της ιστορίας μας.
Παρά τα παραπανίσια κιλά του ο Κουίν είχε τον τρόπο να βρίσκει δίχτυα. Ούτε πολύ γρήγορος, ούτε πολύ ψηλός ήταν (1,78). Κλασικός Βρετανός φορ όμως ήξερε να τοποθετεί το κορμί του, να παίρνει την καλύτερη θέση εντός περιοχής, να πηδάει σε σωστό χρόνο και όλα αυτά ενώ ήταν ιδιαίτερα κοντρολαρισμένος με βάση τα σωματικά μειονεκτήματα του.
Πάνω απ’ όλα όμως έπαιζε με ψυχή, δενόταν με το κοινό και τα έδινε όλα για την μάδα. Κάπως έτσι λοιπόν όχι μόνο τραγουδούσαν για χάρη του το «Who ate all the pies?», αλλά έφτασε στα μέσα του 1993 και μία ανάσα από την Εθνική Αγγλίας. Τελικά ως αντικαταστάτης του τραυματία Αλαν Σίρερ επιλέχτηκε από τον Γκρέιαμ Τέιλορ ο Ντιόν Ντάμπλιν και έτσι έχασε τη μεγάλη ευκαιρία του να φορέσει το εθνόσημο. Σταδιακά τα χρόνια και οι τραυματισμοί ταλαιπώρησαν το ήδη βαρύ σκαρί του. Το τέλος από το Νησί ήρθε το 1995 μαζί με μία απίθανη πρόκληση: το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ.
Ο τότε πρόεδρος, Θωμάς Βουλινός είχε φροντίσει να προετοιμάσει με φανφάρες το έδαφος για τη «βαριά» μεταγραφή που θα έκανε πάταγο. Ο 33χρονος επιθετικός δικαίωσε τη φήμη του (όχι του σκόρερ) και στην πρώτη προπόνηση του στη Νέα Ευκαρπία μπέρδεψε τους πάντες. Ο μύθος που συνοδεύει εκείνη την… πρώτη του είναι πως οπαδοί και συμπαίκτες θεώρησαν ότι ήταν φροντιστής, καθώς η κοιλιά του προεξείχε και προπορευόταν του υπόλοιπου σώματος.
Ο Αγγλος φορ που είχε συμφωνήσει για αμοιβή που ξεπερνούσε τα 100 εκατομμύρια δραχμές, δεν κατάφερε να διαψεύσει τα κοροϊδευτικά σχόλια. Σε εννέα αγώνες πρωταθλήματος πέτυχε ένα γκολ κόντρα στο Ηρακλή και άλλα δύο με την Κόρινθο και την Κοζάνη για το Κύπελλο. Μάλιστα σε εκείνο το 2-2 με τον Ηρακλή είχαν σπάσει καρδιές από την αγωνία για το εάν θα κατάφερνε να πηδήξει πάνω από την διαφημιστική πινακίδα για να πανηγυρίσει. Τελικά πέρασε από το πλάι!
Παράλληλα με τις δικές του άσχημες εμφανίσεις, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές ενοχλούσαν εκείνον και έτσι σύντομα αποτέλεσε ξένο σώμα. Παράτησε το ποδόσφαιρο και έγινε προπονητής αλόγων! Για κάμποσο διάστημα μάλιστα ταλαιπωρήθηκε και από ένα σκάνδαλο με τα άλογα και εξαφανίστηκε, για να βρεθεί και πάλι στο προσκήνιο το 2005 ως σχολιαστής σε ιπποδρομίες.
Εκείνη τη χρονιά μάλιστα φιλοξενήθηκε σε εκπομπή του BBC με θέμα τους cult ποδοσφαιρκούς ήρωες των 90ς. Ο ίδιος δεν ενοχλήθηκε. Αντιθέτως φρόντισε να υπενθυμίσει στον παρουσιαστή πως κάποτε υπήρξε ο πιο ταχύς στις κούρσες των δύο μέτρων. Ο Μίκι Κουίν διέθετε μπόλικο αυτοσαρκασμό, το είδος του χιούμορ που θεωρείται πιο δύσκολο και πιο θαρραλέο. Δεν ενοχλούνταν ποτέ από τα κατά καιρούς υποτιμητικά παρατσούκλια.
Οπως όταν τον φώναζαν «Bob» από έναν παιδικό χοντρό ήρωα καρτούν ή ακόμα και «Hippofatamus» ή «Sumo». Αλλωστε φρόντισε ο ίδιος να ονομάσει την αυτοβιογραφία του το 2003 ως: «Who ate all the pies?», εξηγώντας σε όσους δεν είχαν την τύχη να δουν, το πόσο καλός επιθετικός υπήρξε την εποχή που οι οπαδοί της Κόβεντρι φώναζαν για πάρτη του: «Είναι χοντρός, είναι στρογγυλός, αξίζει εκατομμύρια λίρες, είναι ο δικός μας Μίκι Κουίν, Μίκι Κουίν… »
* Τη σεζόν 1993-’84 σημείωσε ένα απίθανο χατ τρικ, οδηγώντας την Κόβεντρι στο εκπληκτικό 0-3 επί της Αρσεναλ στο «Χάιμπουρι»!
ΠΗΓΗ: gazzetta.gr
