Βρείτε μου κάποιον που ξέρει να χάνει κι εγώ αμέσως θα σας δείξω με το δάχτυλο, κάποιον που έχει εμποτίσει στο DNA του το μικρόβιο της ήττας. Η ήττα δεν χωνεύεται με τίποτα. Βρωμάει. Ζέχνει. Μουδιάζει μυαλό, σώμα και ζωτικά όργανα. Υπάρχει όμως και θα υπάρχει. Για όλους. Ακόμα και για τον ΠΑΟΚ. Απίστευτο, αλλά υπάρχει και για αυτόν.
Ξέρω, η ήττα είναι πιο σκληρή σε γεμάτη «Τούμπα», με το +5 βαρίδιο (ή πούπουλο) στην πλάτη, στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς. Κι αυτή μες το παιχνίδι είναι. Οι τενίστες, οι βολεϊμπολίστες το ξέρουν καλά. Ο τελευταίος πόντος, αυτός του σετ-μπολ, του ματς-μπολ είναι πάντα ο πιο δύσκολος. Τα χέρια τρέμουν, τα πόδια δεν υπακούνε, το μυαλό κομπλάρει. Ο ΠΑΟΚ έχει να πάρει πρωτάθλημα 28 χρόνια. Έχει ξεχάσει πως γίνεται αυτό. Κάτι τέτοια βράδια του υπενθυμίζουν πως στην ζωή δεν έρχονται όλα δεξιά. Υπάρχουν και οι στροφές. Οι ανηφοριές. Καμιά φορά το όχημα βγάζει και βλάβες. Για να δεις την καρό σημαία πρώτος, θα υποφέρεις, θα ζοριστείς.
Η νίκη έχει 100 πατεράδες, μα η ήττα είναι ορφανή. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να ψάξεις για να της βρεις θετούς γονείς. Λίγο να σκαλίσεις, θα βρεις. Θα βρεις για παράδειγμα πως το πράσινο «14» ήταν αυτός που (με γκολ και ασίστ) έκανε την διαφορά σε αντίθεση με το ασπρόμαυρο «14» (ίδιο μπόι και οι δύο) που συνεχίζει να μπερδεύει και να μπερδεύεται. Θα βρεις για παράδειγμα πως αυτός που κλήθηκε να γεμίσει τα παπούτσια του Ράζβαν Ρατς, εζυγίσθη (Πέμπτη, Κυριακή), εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής. Λάθος αυτοσυγκέντρωσης που κόστισε ακριβά στην Φλωρεντία, λάθος αμυντικές τοποθετήσεις-αντιδράσεις-ενέργειες και πρώτο πλάνο στα δύο γκολ του (επίσης ενδεδυμένου στα μωβ, όπως η Φιορεντίνα) Παναθηναϊκού. Μπορεί να ήταν η κακιά ή ώρα. Μπορεί η σκιά του Ρουμάνου να παραήταν βαριά.
Μπορεί σε μία τελική να είναι και θέμα χρόνιας ανασταλτικής ασυνέπειας. Θυμάμαι πρόχειρα ένα ιστορικό χέρι που του είχε βάλει ο Χενκ Τεν-Κάτε στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, όταν ο πιτσιρικάς (της Ατλέτικο Μαδρίτης τότε) Κουν Αγκουέρο τον είχε εκθέσει στο «ΟΑΚΑ». Σε καμία περίπτωση όμως δεν υπήρξε έλλειμμα διάθεσης, πάθους, ενέργειας. Τα πεσίματα στο πάρκινγκ δεν έκαναν ποτέ κάποιον καλύτερο ποδοσφαιριστή. Οι αποδοκιμασίες, τα ανάθεμα, τα «φύγε» δεν έλυσαν ποτέ τα πόδια κάποιου. Στην τελική, όταν δεν έχεις αυτό που αγαπάς, οφείλεις να αγαπάς αυτό που έχεις. Κάτι έχει προσφέρει κι αυτός για να φιγουράρεις και να καμαρώνεις στο ρετιρέ, ακόμα κι αν είναι να συμπληρώνει το προπονητικό διπλό. Προσφορά είναι κι αυτό.
Δεν είναι καταστροφή να χάνεις από τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι καταστροφή να χάνεις. Καταστροφή είναι να μην ξέρεις να διαχειριστείς μία ήττα. Να στήνεις εκτελεστικά αποσπάσματα. Να χάνεις εν μία νυκτί την συσπείρωση, που έφτυσες αίμα για να σφυρηλατήσεις ξανά, πάνω που βοήθησες -έστω και για ένα βράδυ- να γίνει το αδύνατο. Να γεφυρωθεί το ιστορικό χάσμα που χώριζε το κόκκινο από το πράσινο.
Ναι, δεν ήταν καλός ΠΑΟΚ. Ψάχνεις με το κιάλι να βρεις διακριθέντα. Μισό λεπτάκι όμως. Ποιος ΠΑΟΚ; Ο ΠΑΟΚ που κατέβηκε δίχως τους δύο υποψήφιους MVP του πρωταθλήματος (Μακ, Ρατς), ο ΠΑΟΚ που έχασε με τραυματισμό μέσα στο παιχνίδι τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, ο ΠΑΟΚ που κατέβηκε δίχως δύο εν ενεργεία διεθνείς (Σκόνδρας, Τζαβέλας). Αυτός ο μπερδεμένος, ο μέτριος και λειψός ΠΑΟΚ, είχε πάνω από 60% κατοχή, γυρόφερνε το ματς μόνιμα στην αντίπαλη περιοχή ψάχνοντας τρόπο να μετουσιώσει την πολιορκία σε γκολ, έκανε τον Παναθηναϊκό να παίξει κυνικά και να στείλει πάνω από 20 φορές την μπάλα για… χόρτα (ειδικά στο πρώτο μέρος το ball-boy στην πλευρά του Κίτσιου βάρεσε ανθυγιεινό ένσημο) και θα κέρδιζε αν στην φάση που έπεται της ισοφάρισης, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος δεν επέλεγε να κάνει τον ήρωα και έκανε την αυτονόητη πάσα δύο μέτρα δίπλα του στον αμαρκάριστο Περέιρα που είχε ήδη οπλίσει για το 2-1.
Δεν ξέρω και πολλές ομάδες στην Ευρώπη που δεν χάνουν. Δεν χάνει η Μπάγερν, αλλά αυτή είναι από άλλο… ανέκδοτο. Δεν χάνει η Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά αυτή παίζει μόνη της. Δεν χάνει η Τσέλσι, αλλά αυτή μπορεί να αγοράζει ότι θέλει, όποτε το θέλει. Οι υπόλοιποι αήττητοι παίζουν (ή έπαιζαν) σε απολυταρχικά καθεστώτα, όπου δεν επιτρέπεται να χάνουν.
Ο ΠΑΟΚ δεν εκίνησε ποτέ ως φαβορί για τον τίτλο, δεν έγινε, ούτε θα γίνει τέτοιο ποτέ μες την σεζόν όσους βαθμούς κι αν φύγει μπροστά. Είναι υποχρεωμένος να δουλεύει μεροδούλι – μεροφάι. Θα το κάνει, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, κι όπου πάει. Στην αρχή ουδείς τον πήρε σοβαρά. Ούτε οι δικοί του πιστοί. Σταδιακά κέρδισε το σεβασμό.
Μετά άρχισε να ενοχλεί. Να ανησυχεί κάποιους. Αρκετές τρικλοποδιές θα φάει στην διάρκεια της σεζόν. Ας μην βάλει κι ο ίδιος στον εαυτό του…
