Δεν είχε το ένστικτο του δολοφόνου που είχε ο Ευθύμης Κουλούρης (και παλιότερα ο Κλάους) που πάντα τραβάει τα βλέμματα. Δεν είχε την ντελικάτη freestyle ξεσηκωτική ντρίμπλα του Στέλιου Πόζογλου. Δεν είχε αυτό το… elegant στυλ του Κώστα Παναγιωτούδη, ο οποίος κάποτε θεωρήθηκε ως φυσικός διάδοχος του Πάμπλο. Δεν είχε την εντυπωσιακή έκρηξη και την μυϊκή μάζα του Δημήτρη Πόποβιτς, ούτε την τακτική ωριμότητα και το αριστερό πόδι του Στέλιου Ποζατζίδη. Δεν ήταν τόσο… ενοχλητικός στο γήπεδο όσο ο Εργκους Κάτσε, ούτε τόσο στυλάτος όσο ο Δημήτρης Πέλκας, στον οποίο φορέσανε το «10» του Κούδα και τον γέμισαν ευθύνες πριν της ώρας του.
Βασικά, ο Φάνης Τζανδάρης, εν αντιθέσει με τις περισσότερες «σειρούλες» του, δεν είχε τίποτα που θα μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα στους μικρούς του ΠΑΟΚ, από το 2009 που έσκασε μύτη εκεί. Έκανε, απλώς την δουλειά του. Αθόρυβα, άοσμα, απαρατήρητα. Αν χρειαζόταν να περιγράψει κανείς το στυλ του με μία φράση, θα χρειαζόταν μία βόλτα στο όρος Σινά και στην εντολή: «αγάπα (για την ακρίβεια «βοήθα») τον πλησίον σου, ως εαυτόν». Μπορεί και γι’ αυτό να τράβηξε το βλέμμα του Άγγελου.
Τέτοιος είναι ο Τζανδάρης στο γήπεδο. Αλτρουιστής. Γενναιόδωρος. Με τσαλακωμένο εγωισμό. Θα κάνει αγόγγυστα το σπριντ για να καλύψει τον διπλανό του. Θα βάλει το κεφάλι του, εκεί που κάποιος θα διστάσει να βάλει το πόδι. Κι ύστερα θα γυρίσει σπίτι, ταπεινός, προσγειωμένος, έχοντας απλά κάνει το καθήκον του.
Αν ρωτήσεις τον Άγγελο ποιο είναι το μεγαλύτερο προσόν του, θα σου απαντήσει το ότι είναι… μουγκός! Το ‘πε και δημόσια: Είναι τόσο μουγκός, που ελάχιστοι ξέρουν πως μολονότι βασικός στον ΠΑΟΚ (άρα πρώτη μούρη στην πόλη) την βγάζει με 600 ευρώ το μήνα! Έξι κατοστάρικα, για να το γράψω και ολογράφως! Τόσα τσεπώνει ως μηνιάτικο, λιγότερα από το μεροκάματο συμπαικτών του που ζεσταίνουν πάγκο ή εξέδρα! Δεν ρευστοποίησε την απότομη δόξα με βαρύγδουπες συνεντεύξεις, αν και σε μία αποκάλεσε τον Άγγελο «πατέρα». Βαριά κουβέντα. Δείγμα ποιότητας. Ταπεινοφροσύνης. Αναγνώρισης. Δεν κεφαλαιοποίησε την επωνυμία, γκρινιάζοντας για τα συνεχή «αγροτικά» σε Επανωμή και Απόλλωνα Καλαμαριάς. Δεν δημοσιοποίησε την μισθολογική αδικία προς το πρόσωπο του, μέσω… κύκλων, όπως τόσοι και τόσοι. Συνέχισε απλά να κάνει την δουλειά του, όπως και πριν. Κάποια στιγμή, θα έρθει η ώρα της ανταμοιβής.
Ξέρω πολλούς που… τα έκαναν πάνω τους (sic) μόλις μπήκαν για πρώτη φορά σε τόσο σκληρές έδρες όπως το «Καραϊσκάκης». Είναι δύσκολη έδρα ο Πειραιάς. Διαφοροποιεί τους άντρες από τα παιδιά. Εκτός από μουγκός, θα πρέπει να είσαι και κουφός ώστε να μην επηρεαστείς από τον χαλασμό Κυρίου. Θα πρέπει να έχεις τα μάτια σου 14 διότι όλο και κάτι ιπτάμενο θα κληθείς να αποφύγεις. Θα πρέπει να έχεις ατσάλινη αυτοσυγκράτηση για να μην τσιμπήσεις σε πάσης φύσης δολώματα. Θα πρέπει να έχεις κρύο αίμα, μα πυρακτωμένη καρδιά. Καθαρό βλέμμα, μα συνάμα μάτι που θα πρέπει να γυαλίζει.
Αν ο Άγγελος Αναστασιάδης είναι ο προφήτης του ΠΑΟΚ, ο Φάνης Τζανδάρης είναι ο καλύτερος μαθητής του! Η εικόνα και η ομοίωση του στο χορτάρι. Ο Καλός Σαμαρείτης (έστω και αν παραβαίνοντας την εντολή «ου κλέψεις» ήταν μέχρι πρότινος πρώτος κλέφτης του πρωταθλήματος), ο ταπεινός εργάτης, ο καλός πλησίον. Είναι δικό του δημιούργημα και δεν είναι το πρώτο. Ο Χρήστος Βελλής, ο Αχιλλέας Ζαφειρίου, ο Παντελής Καφές ήταν μερικά από τα «κολλήματα του Άγγελου» για τα οποία οι άπιστοι Θωμάδες αδυνατούσαν να βρουν την χρησιμότητα τους στην ενδεκάδα, ενόσω τα… θαύματα αυτά εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια τους.
Η γενιά των 600 ευρώ που προσωποποιήθηκε στο πρόσωπο του Φάνη Τζανδάρη βρήκε την δικαίωση της στο «Καραϊσκάκης». Σε μία βραδιά γεμάτη θαύματα ο «μικρός» ήταν λιγάκι παραπάνω. Σε ένα βράδυ που ο πασπαρτού Αλέξναδρος Τζιόλης ντύθηκε… φάρος ως κεντρικός αμυντικός, που ο «14» (έτσι δεν τον λέτε κάποιοι;) έφτιαξε υπέροχα το πρώτο γκολ και μεταμφιέστηκε αργότερα σε μπακ, ο μπαρουτοκαπνισμένος σε τέτοιες ατμόσφαιρες Φακούντο Περέιρα απάντησε στις κόκκινες φωτοβολίδες σε μία τηλεκατευθυνόμενη οβίδα, ο Κλάους έπαιξε μέχρι και φουλ-μπακ και ο Άγγελος έκανε τις πιο τρελές αλλαγές στην… ιστορία των αλλαγών (Παπαδόπουλος αντί Σκόνδρα και Μάρτενς αντί Κάτσε), ο Τζανδάρης ήταν λες και φορούσε φωτοστέφανο! Ήταν παντού! Αν ο… πλάγιος τον άφηνε να ολοκληρώσει την αψεγάδιαστη εμφάνιση του με το κανονικό γκολ που πέτυχε, η μνημειώδης εμφάνιση του μικρού θα είχε και ένα προσωπικό μπόνους.
Σκηνοθετικά, το τελευταίο πλάνο είναι σχεδόν πάντα το πιο δυνατό. Αυτό που μένει. Δευτερόλεπτα μετά το τελευταίο σφύριγμα, ο φακός εστιάζει στον Κλάους, που αγκαλιάζεται με τον Τζανδάρη και τον Ποζατζίδη. Τρία γνήσια αετόπουλα από τα σπλάχνα του συλλόγου, που νιώθουν τι σημαίνει αυτό το βράδυ. Σημειολογικά, θα έλεγε κανείς στο ίδιο πλάνο χώρεσε η τελευταία πενταετία του ΠΑΟΚ. Αυτός που από ball-boy έγινε ηγέτης και μπροστάρης της νέας εποχής, το παιδί που από τα αλώνια μπήκε στα σαλόνια μόνο χάρη στη σκληρή δουλειά και την επιμονή του και το παιδί που έρχεται με φόρα από πίσω. Μία αγκαλιά γεμάτη αρσενικότητα, νταηλίκι, ντομπροσύνη, αλήθεια. Μία αγκαλιά γεμάτη αληθινό, κανονικό ΠΑΟΚ ως καρτ-ποστάλ από ένα βράδυ που ίσως αποτελέσει απαρχή για να αλλάξει η σύγχρονη ιστορία του…
