Είναι μερικές βραδιές που δεν χρειάζεται να εξηγήσεις πολλά για να δώσεις στον άλλο να καταλάβει τη χαρά σου. Είναι μερικές νίκες που δε χρειάζεται να αναλύσεις, δε σε νοιάζει να αναλύσεις. Αδιαφορείς για το πώς έγινε, ποιος ήταν ο καλύτερος ή ο χειρότερος, αν το ματς το “πήρε” ο προπονητής, ο σέντερ φορ ή φροντιστής της ομάδας. Αν στον θρίαμβο, βοήθησαν οι συναστρίες, ο ανάδρομος Ερμής ή ο Θεός. Απλά τη ζεις. Κοιμάσαι με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης και ξυπνάς με μια γλυκιά προσμονή. Αυτό ζήσαμε χθες.
Η απόλαυση του να ξεσκεπάζεις μέσα σε 95 λεπτά ένα σάπιο σύστημα, να απομυθοποιείς έναν “γυμνό” βασιλιά μέσα στο βασίλειό του, δεν μπορεί να συγκριθεί με πολλά, ειδικά όταν λέγεσαι ΠΑΟΚ. Αυτός άλλωστε ήταν και είναι ο προορισμός της ομάδας. Να προσπαθεί να ξεπεράσει τα εμπόδια ενός Αθηνοκεντρικού ποδοσφαίρου -με διαφορετικούς δυνάστες κάθε φορά- προκειμένου να αναρριχηθεί προς την κορυφή.
Δεν ήταν λίγες οι νίκες που πήρε ο Δικέφαλος στο “Καραϊσκάκη” την τελευταία δεκαετία. Όλες αποτελούσαν στιγμές για να θυμάσαι, καμιά όμως δεν είχε τη σημασία της χθεσινής. Ένα ντέρμπι κορυφής, σε μια χρονικά προχωρημένη περιόδο του πρωταθλήματος, με τον ΠΑΟΚ πάνω από τον Ολυμπιακό στη βαθμολογία. Κι όμως, ο Αναστασιάδης και οι παίκτες του “κραύγασαν” παρών με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Όχι “κλέβοντας” το τρίποντο αλλά παίζοντας ποδόσφαιρο με όσα υλικά είχαν απομείνει στον τεχνικό της ομάδας να χρησιμοποιήσει.
Θέλοντας ή όχι, το χθεσινό διπλό είχε ονοματεπώνυμο: Άγγελος Αναστασιάδης. Όσο θέλω να του “χυμήξω” όταν ακούω πως “την ομάδα την έχω αφήσει στην Παναγιά”, άλλο τόσο πρέπει να τον παραδεχτώ για το έργο που έχει κάνει μέχρι τώρα, με αποκορύφωμα τη χθεσινή παράσταση. Κανείς δεν είναι τέλειος εξάλλου. Δεν μπορείς να τα ζητήσεις όλα από έναν προπονητή. Και να προετοιμάζει καλά την ομάδα, και να κάνει καλό κοουτσάρισμα την ώρα του αγώνα, και να παίρνει το 100% των παικτών του, και να τους “φτιάχνει” την ψυχολογία, και να είναι μοδάτος, και να έχει καταγωγή από το πριγκηπάτο του Μονακό, και να κάνει politically correct δηλώσεις. Αυτό που ξέρει, το κάνει καλά, αυτό αρκεί, τουλάχιστον προς το παρόν. Με το υλικό που έχει άλλωστε, ποιος δικαιούται να ζητήσει περισσότερα;
Δε θα πω ούτε για να τον δεξιό μπακ Σαλπιγγίδη, ούτε για τον αριστερό χαφ Αθανασιάδη, ούτε για στον στόπερ Τζιόλη, ούτε για τις αλλαγές του μέσα στο ματς, ούτε για τα συνεχή αναγκαστικά “μπαλώματα” που κάνει μέσα στην ενδεκάδα. Αυτά τα είδαν όλοι άλλωστε. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι αυτό που είπε ο ίδιος χθες: να μην τρελαθεί! Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς ούτε την κορυφή, ούτε μια τέτοια νίκη, ούτε την συνεχή πίεση πρωταθλητισμού. Γιατί καλά τα λέμε εμείς, καλά τα λέει κι αυτός, αλλά ο ΠΑΟΚ δεν είναι μαθημένος. Και κυρίως δεν έχει το βάθος στο ρόστερ για να αντέξει. Εκεί πλέον, η κουβέντα πάει στον Σαββίδη.
Οι οπαδοί έχουν το δικαίωμα να χαρούν και σήμερα, άντε το πολύ μέχρι και αύριο. Η ομάδα δεν μπορεί όμως. Την Κυριακή, το ντέρμπι έχει άλλον αντίπαλο και άλλη έδρα. Διεξάγεται στα “Πηγάδια” και λέγεται Ξάνθη. Και ακολουθούν πολλά τέτοια. Αν ο ΠΑΟΚ έχει βλέψεις για το… 8ο θαύμα, οφείλει να ανταπεξέλθει απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Και αυτό το ξέρουν τόσο ο Αναστασιάδης όσο και οι παίκτες του. Και όσο αντέξουμε. Όλοι μας…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
