Απίστευτη κακία βγάζει η κοινωνία του Δικεφάλου προς τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ, τους παίκτες του, τον προπονητή του, τον μεγαλομέτοχο του.
Μία κακία αδικαιολόγητη ειδικά την στιγμή που η ομάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα παρόλο που ο αντίπαλος του παίζει συνεχόμενα φιλικά και με την βοήθεια της διαιτησίας και παρόλο που ο ΠΑΟΚ τον έχει ντροπιάσει μέσα στο σπίτι του.
Σιχαίνομαι ειδικά να βλέπω άτομα να κρίνουν έναν παίκτη ή έναν προπονητή για την εμφάνιση του ή τα λόγια του αφού πλέον για τις πράξεις του δεν μπορούν μιας και ο ΠΑΟΚ δεν τους έκανε την χάρη να έχει μία κακή πορεία. Την στιγμή που αν κοιταχτούμε στο καθρέφτη θα μας δούμε και χοντρούς και κοντούς και άσχημους και στραβούς. Κριτική με απίστευτη κακία λες και εμείς είμαστε οι κύριοι τέλειοι. Οι απόλυτα πετυχημένοι, οι όμορφοι, οι αλάνθαστοι που ξέρουμε τι να λέμε και πότε να το λέμε. Οι αμερόληπτοι, οι ηθικοί οι καλύτεροι των καλύτερων. Εμείς ξέρουμε τι είναι το καλό για την ομάδα. Μόνο εμείς. Όλοι άλλοι δεν ξέρουν.
Η κακία που βγαίνει από μεγάλη μερίδα του κόσμου αλλά και από κάποιους που γράφουν δημόσια φτάνει τα όρια της χυδαιότητας. Αλλά αυτά γουστάρει αυτή η πόλη. Την μαγκιά, κλανιά. Της αρέσει να ακούει κάποιον να χλευάζει με… στυλ. Αυτούς ανεβάζει η κοινωνία του ΠΑΟΚ και με αυτούς πορεύεται.
Αυτόν τον ΠΑΟΚ θα έχει λοιπόν. Ποιον ΠΑΟΚ; Έναν ΠΑΟΚ μίζερο. Έναν ΠΑΟΚ που να μην μπορεί να χαρεί την πρώτη θέση. Έναν ΠΑΟΚ που από το ξεκίνημα της χρονιάς ως τώρα είναι στην κορυφή, έχει ξεφτιλίσει τον ΟΣΦΠ στο Καραϊσκάκη, έχει καταφέρει να φτάσει ως τους ομίλους του Europa League όμως δεν μπορεί να το χαρεί. Ένας ΠΑΟΚ που δεν μας αφήνει να χαμογελάσουμε. Γιατί τι έμεινε; Το χαμόγελο. Μερικές στιγμές χαμόγελου.
Κοιταχτείτε στον καθρέφτη, αγαπήστε την ομάδα και αφήστε μας να χαμογελάσουμε. Έστω και για λίγο. Όσο και να διαρκέσει.
