Γράφω από το αεροδρόμιο. Γράφω από εκεί, γιατί κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η παρουσία μου, εκεί. Στα δύσκολα. Στις στραβές. Στις αναποδιές. Στις χαρές, ξέρω ότι θα πλακώσουν εκεί οι γνωστοί πανηγυρτζήδες για να σε σηκώσουν στους ώμους, να σε αποθεώσουν, να σε γεμίσουν σάλια, να σε πουν «παικταρά» και να σε «ψηλώσουν» χωρίς λόγο. Δεν χρειάζεσαι τέτοια, όπως δεν αξίζεις και κατάρες. Κι εσύ μια δουλειά κάνεις, όπως οι περισσότεροι (;) από εμάς.
Εκείνο το βράδυ, μετά το «διπλό» στον Πειραιά, ο Άγγελος καλά έκανε και δεν έβγαλε την ομάδα έξω στην πίστα, ντάλα ξημερώματα για λαϊκό προσκύνημα. Το ήξερε ότι στην κορυφή έχει πολύ λίγο οξυγόνο και πως αν δεν είσαι συνηθισμένος σε τέτοιες συνθήκες, πολύ απλά… σκας. Το ήξερε, μα δεν μπόρεσε να προλάβει την λιποθυμία.
Δεν είναι ντροπή στις 18 Δεκεμβρίου λίγες αγωνιστικές πριν το φινάλε του πρώτου γύρου να είσαι πρώτος στην βαθμολογία και να φλερτάρεις με τον τίτλο του πρωταθλητή χειμώνα. Τελευταία φορά που ο ΠΑΟΚ το πέτυχε, θαρρώ πως φορούσα κοντά παντελονάκια. Δεν είναι ντροπή κι ας σε κάνουν να νομίζεις πως έτσι είναι…
Ξέρω πως όλοι ξαφνικά άρχισαν να θυμούνται την άλγεβρα, τις εξισώσεις και τα ολοκληρώματα και να σου λένε κάτι για +7, +5, +4 και μπερδεύτηκες. Ζαλίστηκες. Δεν ήσουν έτοιμος για τέτοια. Φαίνεται πως στο κυνηγητό σε κάποιους αρέσει / βολεύονται περισσότερο να κυνηγάνε, όχι να τους κυνηγούν. Τότε μόνο συσπειρώνονται. Το -7, -5, -4 τους αρέσει περισσότερο φαίνεται.
Τους ήξερες όλους από την καλή τους και από την ανάποδη. Δεν χρειαζόταν να τους μάθεις σήμερα. Ξέρεις πως ο Άγγελος αυτός είναι. Με τα καλά του και τα στραβά του. Αυτός που μπορεί να κάνει τον Αχιλλέα Ζαφειρίου να πιστέψει λίγο από την από την σέντρα του «Χάιμπουρι» πως ο Πατρίκ Βιεϊρά είναι ένα… γατάκι που δεν πιάνει μία μπροστά του, μα κι αυτός που από υπερβολική εμπιστοσύνη στα… παλικάρια του δεν θα ζητήσει άλλους, γιατί «μας φτάνουν αυτοί που έχουμε». Είναι αυτός που θα προτάξει τα στήθη του για να προστατέψει κάθε παίκτη του, μα κι αυτός που από υπερβάλλοντα αυθορμητισμό θα πει το κάτι παραπάνω και δώσει λαβή στους παραέξω για σχόλια, ειρωνείες, γλυκανάλατα αστειάκια.
Οι Άγγλοι λένε πως δεν χρειάζεται να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Θα τους παραφράσω και θα πω ότι δεν χρειάζεται να κλαις πάνω από την χυμένη… ρετσίνα. Ναι, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να έχει μέχρι και διψήφια διαφορά. Θα μπορούσε όμως να είναι και ένα σωρό βαθμούς πίσω. Το θέμα είναι τι κάνει από εδώ και πέρα.
Αν ο ΠΑΟΚ θέλει, αν έχει βλέψεις / στόχο / σοβαρή όρεξη να πάρει πρωτάθλημα θα πρέπει να ολοκληρώσει τις μεταγραφές του την 1η Ιανουαρίου. Μαζί με την κοπή της πίτας, οφείλει να ανακοινώσει μαζεμένους όλους όσους χρειάζεται για να γεμίσει / θωρακίσει το ρόστερ τους. Τα… πονίδια της ομάδας είναι γνωστά. Τα βλέπει και αόμματος. Οι στόχοι (θα πρέπει λογικά να) έχουν εντοπιστεί. Το χρήμα υπάρχει. Ο Ιβάν Σαββίδης δείχνει διατεθειμένος να βάλει το χέρι στην τσέπη, αν αξίζει τον κόπο. Πρέπει να αξίζει. Αν δεν αξίζει να επενδύσεις στην προοπτική του πρωταθλήματος / όμιλοι Τσάμπιονς Λιγκ, όταν είσαι πρώτος και έχεις ρεαλιστικές ελπίδες τίτλου, πότε θα το κάνεις;
Οποιαδήποτε άλλη πρακτική, θα σημαίνει λευκή σημαία υπαναχώρησης και… βοήθα Παναγιά. Τα τελευταία χρόνια ο ΠΑΟΚ κάνει μαζικά τα χειμερινά του ψώνια στις 31 Ιανουαρίου, περιμένοντας να πέσουν οι τιμές. Αν το πράξει και φέτος, καλύτερα να μην ψωνίσει καθόλου. Αν ήμασταν στις Η.Π.Α θα λέγαμε ότι ο Δικέφαλος είναι σε win now mode. Σε κατάσταση που έχει την ευκαιρία να κερδίσει τώρα. Άμεσα. Τέτοιες ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε χρόνο στην ζωή. Γι’ αυτό και έχει ανάγκη παίκτες που από το αεροδρόμιο κιόλας θα πρέπει να βάλουν την φανέλα του βασικού και θα πρέπει να μπουν για να κάνουν άμεσα την διαφορά.
Αν κάποιος θέλει να δείξει με το δάχτυλο, ας πάει αλλού. Αν θέλει να σιχτιρίσει τους «φταίχτες», ας κοιτάξει πρώτα καλά τον εαυτό του στον καθρέφτη. Λάθη δεν κάνουν μόνοι οι νεκροί, κι αυτοί που δεν σηκώνονται από το κρεβάτι. Ναι, η ομάδα είναι σκασμένη, η διαχείριση προβληματική, κάποιοι παίρνουν πολλά και παίζουν λίγο, κάποιοι παίρνουν λίγα και παίζουν πολύ, κάποιοι υπερβάλλουν εαυτό και κάποιοι παραείναι χαλαροί. Γνωστά. Χιλιοειπωμένα. Το θέμα είναι το… παρακάτω.
Αυτοί που παραμένουν κολλημένοι στις καλοκαιρινές αστοχίες / αβλεψίες, είναι συνήθως και οι πρώτοι που τρέχουν με την πρώτη ευκαιρία στο αεροδρόμιο για να αποθεώνουν τους θριαμβευτές. Κάνω λάθος;
