Υπάρχουν πολλές μορφές από… Revolution. Χορτάσαμε από τέτοιες. Χορτάσαμε από ψευτο-επαναστάτες, προφήτες και σωτήρες. Χορτάσαμε από αυτούς που ντεμέκ βάζουν τον… ΠΑΟΚ πάνω απ’ όλα, αλλά στην καθημερινή τους πρακτική δεν σταματούν για ψύλλου πήδημα να χύνουν άφθονο δηλητήριο σε social media, ράδια, τηλεοράσεις, Μ.Μ.Ε, καφενεία, ακόμα και μέσα στο μπάνιο τους ενάντια σε αυτό που (υποτίθεται) αγαπούν. Χορτάσαμε από επαγγελματίες καμικάζι, που ζωσμένοι με εκρηκτικά στην σφυρίχτρα είναι αποφασισμένοι ως άλλοι τζιχαντιστές να ανατιναχθούν ακόμα και οι ίδιοι μπροστά στο ιερό καθήκον. Χορτάσαμε από φιλικά μαχαιρώματα στην πλάτη. Χορτάσαμε από επαναστάτες του καναπέ και του πληκτρολογίου. Χορτάσαμε από δικαστές του φραπέ και ξυπνητζήδες που ξέρουν τα πάντα από μέσα. Χορτάσαμε.
Υπάρχει η επανάσταση της… αυτοδικίας. Τον καταλαβαίνω τον Κάτσε. Καταλαβαίνω και τον Άγγελο. Ειλικρινά, τους καταλαβαίνω. Δεν τους δικαιολογώ, αλλά τους καταλαβαίνω. Η ανθρώπινη διάθεση για αυτοδικία είναι τόσο παλιά στην ανθρωπότητα, όσο και το προπατορικό αμάρτημα. Δεν ήταν το φάουλ, που γύρισε το μυαλό του Κάτσε. Δεν ήταν αυτό το φάουλ. Δεν ήταν καν αυτή η διαιτησία. Στην αρχή ήταν υποψία. Μετά έγινε σκέψη. Σταδιακά, έγινε βεβαιότητα. Σε κάθε 90λεπτο δοκιμάζεται η νοημοσύνη, η αντοχή, τα νεύρα, τα ζωτικά μας όργανα. Κάποια στιγμή, σπας.
Το πρώτο πράγμα που είπε ο Άγγελος το καλοκαίρι ήταν πως θέλει να φτιάξει μία ομάδα που δεν θα ασχολείται με την διαιτησία, ακόμα κι αν πέφτουν χειροβομβίδες δίπλα. Σε μεγάλο βαθμό το τήρησε. Κι αυτός και η ομάδα. Ακόμα και ο δάσκαλος όμως, αθέτησε τον νόμο του. Ακόμα κι ένας άνθρωπος που αντλεί εσωτερική γαλήνη από τον ιδιαίτερο τρόπο που αντιλαμβάνεται την έννοια πίστη, έσπασε. Θόλωσε. Ας αγιάσει το στόμα και το μυαλό του Απόστολου Τερζή, που με μία αστραπιαία κίνηση συγκράτησε τον πάγκο που σηκώθηκε να φύγει. Καμία επανάσταση δεν κερδήθηκε με… φευγιό. Το ιστορικό «πέστε κάτω» αποτελεί αιώνια κηλίδα στην ιστορία της ΑΕΚ και γέννησε πληγές στο κορμί της που ουδέποτε επουλώθηκαν.
Για χρόνια ο συνολικός οργανισμός που λέγεται ΠΑΟΚ πιανόταν / πιάνεται κορόιδο. Με τον ίδιο τρόπο. Για αυτό και δεν είναι απλά ένα κορόιδο. Κοροϊδάρα είναι! Ήταν τόσο εύκολο να τον ξεγελάσεις, αποπροσανατολίσεις, διχάσεις και εντέλει να τον στρέψεις ενάντια στις σάρκες του, όσο να κοροϊδέψεις ένα μωρό παιδί. Αρκούσε ένα δόλωμα. Μία καρεμελίτσα. Μία… μικρή τεχνητή σπίθα. Τα υπόλοιπα έρχονταν μόνα τους. Έχω βαρεθεί να μετράω εξιλαστήρια θύματα και φταίχτες. Βαρέθηκα από δάχτυλα που έδειχναν πάντα αυτούς που δεν έφταιγαν. Βαρέθηκα να ακούω για καρπουζάδες, αγγελόσκυλα, προδότες, βάζελους, λίγους. ΒΑΡΕΘΗΚΑ. Βαρέθηκα να μαθαίνω πως ανάλογα με την εποχή, μπαίνει και κάποιο διαφορετικό αμάξι παίκτη στο στόχαστρο. Βαρέθηκα να βλέπω διαρρήκτες να μπαίνουν στο σπίτι μου, να κατακλέβουν τον κόπο μου, να λεηλατούν την ζωή μου και εγώ να αρματωθώ απέναντι τους να ασχολούμαι με το γιατί τα λουλούδια στην αυλή είναι μαραμένα. Βαρέθηκα τα εσωτερικά τρυπήματα, βαρέθηκα τις δικαιολογίες, βαρέθηκα τις περισπούδαστες αναλύσεις τύπου: φτιάξε ομάδα να κερδίζει τους διαιτητές, βαρέθηκα να με κοροϊδεύουν μες τα μούτρα μου. Μάτια έχω. Και κρίση. Βλέπω. Καταλαβαίνω. Δεν κατέβηκα από τα δέντρα (όπως τεχνηέντως προσπαθούν να περάσουν κάποιοι), ούτε γεννήθηκα με την μίρλα στα χείλη
Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτοί οι 30-40 που αποτελούν το ενεργό κομμάτι του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ είναι… ψιλομόνοι τους. Είναι σαν τον Ράμπο που με μοναδικό όπλο μία σφεντόνα τους έχουν αμολήσει στο πεδίο της μάχης, όπου τρώνε πιστολιές από παντού. Μόνο στις ταινίες γίνεται να καθαρίσεις στρατιές ολόκληρες με δυο-τρεις γεμιστήρες. Ο ΠΑΟΚ, πολεμώντας με νεροπίστολα… against all έφτασε να τους βλέπει όλους αφ’ υψηλού. Ούτε αυτό όμως κατάφερε να συσπειρώσει στρατιώτες γύρω του. Αντί ο κόσμος του ΠΑΟΚ να είναι μία συμπαγής γροθιά, είναι… σκόρπια διαδήλωση που τραγουδάει Γαρμπή.
Ο ΠΑΟΚ είναι ένα αντιστασιακό ιδεολογικό κίνημα, αλλά με πολύ χαλαρή δομή και οργανωτικότητα. Είναι διάσπαρτο, παντού. Ανεξήγητα. Είδα την άφιξη της ομάδας στην Μυτιλήνη και φούσκωνα από περηφάνια, όταν παρατήρησα μες το κρύο 40άρηδες, 50άρηδες, ανθρώπους που κουβαλήθηκαν στο αεροδρόμιο για να πουν δύο κουβέντες στους πιτσιρικάδες (με βάση τα δικά τους κυβικά) παίκτες του ΠΑΟΚ. Προτάσεις που έκρυβαν υποδόρια μηνύματα από πίσω. «Σπάστε το κατεστημένο. Γκρεμίστε το. Είστε οι μόνοι που μπορείτε να το κάνετε». Στα μάτια τους, ο ΠΑΟΚ είναι το μοναδικό όχημα που μπορεί να δώσει μία πινελιά χαράς στην ολοένα και πιο δύσκολη καθημερινότητα τους. Στα μάτια τους, οι παίκτες του ΠΑΟΚ είναι αυτοί που μπορούν να τους δώσουν το όραμα που κανένας πολιτικός δεν μπορεί για την ζωή τους. Λίγη χαρά. Λίγη αξιοπρέπεια. Λίγη καθαρή, αντρίκεια, παντελονάτη ξήγα. Ο μοναδικός που μπορεί να τα βάλει με το κατεστημένο. Και -ίσως- να το σπάσει.
Έχω διαβάσει στην ζωή μου για πολλές επαναστάσεις κι έχω πειστεί ότι καμία τους δεν έφερε αληθινή επανάσταση, εκτός από μία. Ο Φερνάντο Σάντος θα την γνωρίζει καλύτερα από όλους. Την είπαν Revolução dos Cravos, επανάσταση των γαρυφάλλων. Δεν έγινε στα μπουζούκια ούτε από τον καναπέ. Ξεκίνησε ως ένα αντιστασιακό ένοπλο κίνημα κατά της δικτατορίας στην Πορτογαλία και σύντομα απέκτησε τέτοια λαϊκή απήχηση που ο κόσμος έγινε μία καυτή πύρινη λάβα, κατά του φασιστικού καθεστώτος του Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλασάρ.
Το μεσημέρι της 25ης Απριλίου του 1974 δόθηκε σύνθημα στα μέλη του κινήματος να καταλάβουν στρατηγικά σημεία στη χώρα. Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες κόσμου, βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους και έγιναν ένα με τους στρατιώτες, βάζοντας γαρύφαλλα στις κάννες των όπλων τους. Μέσα σε 6 ώρες το καθεστώς είχε πέσει. Δεν χρειάστηκαν σφαίρες. Η επανάσταση ήταν σχεδόν αναίμακτη. Αλήθεια, πόσοι υποδέχθηκαν την ομάδα, που άφησε τις σκέψεις για αυτοδικία στο πρώτο μέρος και με καθαρό μυαλό στην επανάληψη έκανε την δική της επανάσταση στην Μυτιλήνη με δύο γαρύφαλλα στην κάννη του όπλου του Φακούντο Περέιρα;
