Tο πιο ακριβό αντικείμενο που έχω αγοράσει στην ζωή μου είναι ένα αμάξι κι αυτό… στον προηγούμενο αιώνα! Μπέσα. Το σκέφτηκα, το έψαξα από εδώ, το ψείρισα από εκεί, κι αφού άλλαξα εκατό φορές γνώμη, τελικά το έκλεισα. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Οι τύψεις μη τυχόν και έκανα λάθος διέλυσαν κάθε υποψία ύπνου. Για πρώτη φορά άλλαξα δουλειά στην ζωή μου, πριν από μερικούς μήνες. Έσκασα μέχρι να αποφασίσω. Άλλαξα γνώμη 100 φορές. Το βράδυ μένω, το πρωί φεύγω. Α, πήρα κι ένα λάπτοπ, αυτό από το οποίο γράφω τώρα. Η δεύτερη πιο ακριβή αγορά στην ζωή μου.
Όλες αυτές οι αποφάσεις ζωής για μένα, είναι 15 δευτερόλεπτα από τον επιχειρηματικό χρόνο του Ιβάν Σαββίδη. Είναι ένας από τους λόγους που καμιά φορά θεωρώ αστείο, να του ασκήσω πύρινη κριτική ή έστω να του υποδείξω κάτι για έννοιες όπως χάραξη εταιρικής στρατηγικής / business plan / στρατηγικό μάνατζμεντ / decisioning. Το πολύ-πολύ να φτάσω να μιλάω για την στρατηγική χρησιμότητα του ροκέ στο σκάκι (λάτρης του ο Ιβάν), αλλά ως εκεί. Τα «βάλε λεφτά», «κάνε καμιά μεταγραφή» και τα επίθετα «τσιγκούνης», «καβούριας» που με τόση ευκολία έβγαιναν / βγαίνουν από το στόμα της πλατιάς μάζας, μακριά από μένα. Καθείς κουμάντο στο πορτοφόλι του. Στον παρά του.
Ξέρω ότι οι μεταγραφές είναι το όπιο του οπαδού. Η καψούρα του. Ο χαβάς του. Ο μέσος οπαδός γουστάρει να φτιάχνει ονειρώξεις με τους παιχταράδες που έρχονται και θα ξεπατώσουν κόσμο και ντουνιά. Αν τυχόν αυτός έρθει, ψηλώνει λιγάκι και στους γύρω του, λες και πλήρωσε από την τσέπη του
Καμία μεταγραφή, όμως δεν είναι κοινά αποδεκτή. Η μία ξινίζει. Η άλλη βρωμάει. Η άλλη κρύβει μίζες. Η άλλη ένα… σαπάκι ή ένα παλτό. Κάπου πρέπει να κρύβεται ένα «μέσον», κάποιος που τα παίρνει, ένα ραβασάκι ή μία θεωρία συνωμοσίας. Κι αν δεν βρεθεί κάτι, την δημιουργούμε. Πως θα τσακωθούμε μετά;
Είναι δύσκολο να διαχειρίζεσαι λεφτά άλλου. Ακόμα πιο δύσκολο, όταν ο άλλος ξέρει ότι έχεις λεφτά (να διαχειριστείς). Αν στα δικά σου λεφτά είσαι μία φορά προσεκτικός, στα ξένα (του αφεντικού/εργοδότη σου δηλαδή) είσαι δέκα. Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο είναι σαν τα ψώνια στον μανάβη. Θέλω δύο κιλά ντομάτες. Πόσο κάνουν; Πάρτα! Ευχαριστώ, γεια.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά αν μπροστά στα μάτια σου, εμφανίζονται κάθε μέρα δεκάδες πωλητές ντομάτας, που σου πουλάνε εμπόρευμα σε κάθε πιθανή και απίθανη τιμή, έμποροι που κρύβουν το σάπιο προϊόν κάτω από την καλογυαλισμένη βιτρίνα κι άλλοι που αφού σου βγάζουν το συκώτι στα παζάρια, ανεβάζουν την τιμή και φεύγουν να πουλήσουν αλλού την πραμάτεια τους.
Η δουλειά του Ζήση Βρύζα είναι γοητευτικά ισχυρή, μα είναι και καταραμένη. Πέρα από την ευθύνη της επιλογής (προϊόν, τιμή, ποιότητα), έχει να ακούσει και τον καημό του κάθε καλοπροαίρετου ή μη. Αν επιλέξει σωστά, η δόξα πάει στον παικταρά. Αν όχι, όλο το ανάθεμα πάνω του. Αν το deal είναι καλό, τότε απλώς έκανε την δουλειά του. Αν όχι, τότε μετονομάζεται σε Ζήσης… Μίζας. Τι να σας πω. Ωραία δουλειά!
Δεν ξέρω πόσοι έχετε αντιληφθεί την ιστορικότητα της εποχής. Δεν ξέρω αν έχετε πάρει χαμπάρι τι παίζει. Δεν ξέρω αν τσιμπιέστε για να δείτε ότι κάποιος δεν σας κάνει πλάκα. Αν κανένας Παοκτσής έστελνε γράμμα στον Άγιο Βασίλη και του ζητούσε δώρο τον Νομπόα, τον Ρικάρντο Κόστα και κάτι ακόμα, τότε πιθανότατα ο εξαγριωμένος Άγιος θα του συνιστούσε καμία κομπρέσα και ένα ζεστό τήλιο για να χαλαρώσει λιγάκι!
Δεν ξέρω γιατί τρελάθηκε ο Ιβάν και τα χώνει, δεν ξέρω αν η αποχή επηρεάσει τον Ρικάρντο Κόστα, δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει στον Νομπόα να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, δεν ξέρω αν θα έρθει ο Πατρίσιο Ροντρίγκες ή όποιος άλλος θέλει. Ειλικρινά, δεν ξέρω! Αν κάποιος όμως έχει αντίρρηση για αυτούς που ήρθαν, ας την πει τώρα. Διαφορετικά, ας σιωπήσει για πάντα!
Ο Ζήσης Βρύζας και το επιτελείο του, ο ΠΑΟΚ σαν συνολικός οργανισμός για Γενάρη του 2015 έκανε (κι ακόμα δεν έχει τελειώσει η μεταγραφική περίοδος, έτσι;) απανωτές υπερβάσεις, φέρνοντας στην Θεσσαλονίκη και στο κακόφημο ελληνικό πρωτάθλημα τον πιο ακριβό ελεύθερο παίκτη στον πλανήτη (ένα παίκτη που υπενθυμίζω θα μπορούσε να επιλέξει όποια ομάδα γούσταρε) και τον μέχρι πριν από μερικούς μήνες αρχηγό της Βαλένθια. Θα είχε τελειώσει το πανηγύρι, αν είχε ολοκληρωθεί μέχρι τέλους το deal-κλοπή του Μάρκο Ντέβιτς, αλλά ας όψονται τα πετροδόλαρα.
Ο ΠΑΟΚ (κι ας μην παίζει Ευρώπη, κι ας λερώνεται από την δυσωδία που εκπέμπει στο εξωτερικό το ελληνικό πρωτάθλημα) μπορεί πια να συναγωνιστεί στα ίσα πολλούς και πολλά. Την μηχανή που κόβει χρήμα, που έχουν εκεί κάτω στα Εμιράτα, όχι…
Μου αρέσει να κοιτάω από ψηλά. Να βλέπω το συνολικό πλάνο κι όχι αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μου. Οι κινήσεις αυτού του Γενάρη αφήνουν στο στόμα μου την μεταγραφική γεύση εκείνου του καλοκαιριού το 2008: Κοντρέρας, Πάμπλο, Μούσλι. Άξονας. Ραχοκοκαλιά. Προσωπικότητες. Τώρα είναι Ρικάρντο Κόστα, Νομπόα και κάτι ακόμα. Ποιότητα. Ηγετικής φυσιογνωμίες. Αποδεδειγμένοι winners.
Ο ΠΑΟΚ αλλάζει και αλλάζει πολύ γρήγορα για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί. Όχι μόνο θεσμικά. Παντού. Χτίζεται για να κερδίσει και να κερδίσει τώρα. Άμεσα. Φέτος.
Το μπρα-ντε-φερ τίτλου έχει μόνο έναν αντίπαλο, αφού οι υπόλοιποι δείχνουν να μένουν στου δρόμου τα μισά. Αυτοί που τον έφεραν ως εδώ και αυτοί που έρχονται για δώσουν το κάτι παραπάνω οφείλουν μαζί με το ενστικτώδες ανοιγόκλεισμα των ματιών και την αναπνοή να επαναλαμβάνουν μία μόνο λέξη: πρωτάθλημα.
Εξάλλου, όπως λέει και το τσιτάτο: Στόχευε για το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα βρεθείς κάπου ανάμεσα στ’ αστέρια».
