Δεν είναι ντροπή να το λες. Ντροπή είναι να κρύβεσαι. Ντροπή είναι να ζεις σε μία πλάνη. Σε ένα ψέμα. Να ψάχνεις δικαιολογίες. Η αποτυχία είναι μία ευκαιρία να ξαναρχίσεις, αλλά αυτή τη φορά πιο έξυπνα. Εξάλλου, η αποτυχία είναι η μητέρα της επιτυχίας. Το πρώτο βήμα για αλλάξεις σελίδα είναι να το παραδεχθείς. Δημόσια. Φωναχτά. Αποτύχαμε, κύριοι! Αποτύχατε και αποτύχαμε! Όλοι σας / μας. . Ότι κι αν γίνει από εδώ και πέρα στην σεζόν. Το σύστημα μας κέρδισε, αλλά βάλαμε κι εμείς τα χεράκια μας για να βγάλουμε τα ματάκια μας.

Πρώτος, πρώτος απέτυχα εγώ! Παταγωδώς. Δεν μου αρέσει να ζω σε ψευδαισθήσεις, ούτε να τρέφομαι από ένα όνειρο. Η εμπειρία και τα χρονάκια στην πλάτη δεν επιτρέπουν τις αυταπάτες. Ψήθηκα όμως. Εκείνο το βράδυ στο «Καραϊσκάκης» με τσίτωσε. Με συντάραξε. Μου ταρακούνησε όλο το «είναι». Με έκανε να πιστέψω ότι αν μία ομάδα κλείσει αυτιά και μάτια, μπορεί να κερδίσει ακόμα κι αν πέφτουν μπαζούκας από την εξέδρα, ακόμα κι αν πάρει 4 φάουλ σε 90 λεπτά, ακόμα κι αν τα σημαιάκια υψώνονται ή μένουν καρφωμένα όποτε τους καπνίσει. Με έκανε να πιστέψω ότι γίνεται να νικήσεις το θεριό κι αλλιώτικα. Έκανα λάθος. Πάσο.

Άγγελε κι εσύ απέτυχες! Δέχομαι ότι παρέλαβες μία ομάδα με φτωχό ρόστερ, ψυχολογία στα Τάρταρα και αυτοεκτίμηση στο μηδέν. Δέχομαι ότι παρέλαβες χάος κι ότι έβαλες το κεφάλι στον τορβά επειδή πονάς κι αγαπάς. Παραδέχομαι ότι μίλησες στο φιλότιμο και ξύπνησες κρυμμένους εγωισμούς. Το ‘χεις αυτό. Ξέρεις να αγγίζεις την ψυχή του παίκτη. Δικό σου δημιούργημα ήταν αυτό που φθινόπωρο μήνα έπαιζε την γοητευτικότερη μπάλα, έλαμπε από υγεία και ευωδίαζε από μεθυστικά αρώματα, μα δικό σου κι αυτό το τερατούργημα των τελευταίων δύο μηνών. Οι δικές σου τακτικές / προσωπικές / συμπεριφορικές εμμονές μύριζαν άλλον αιώνα και σιγά σιγά αποδόμησαν αυτό που εσύ έχτισες. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται. Μεταβάλλεται. Οι άνθρωποι, οι συμπεριφορές, οι ανάγκες το ίδιο. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι (πια) ξύλα απελέκητα, αλλά μορφωμένοι, κοσμογυρισμένοι τύποι με άποψη και κρίση. Τα «πάμε», «γερά» και τα «ευχέλαια» δεν τους εμπνέουν, μα τους κουράζουν.

Δυστυχώς, διχάζεις πια περισσότερο από ότι ενώνεις. Κανείς δεν σου είπε τίποτα, όταν θυσίασες το κύπελλο για να αφοσιωθείς στο πρωτάθλημα και να παίζεις ένα ματς την εβδομάδα. Κανείς δεν σε κατηγόρησε, όταν ήρθες τρίτος σε όμιλο 2,5 ομάδων στο Γιουρόπα Λιγκ. Είπες ότι τον Μάιο θα ήμαστε καλά. Τον Γενάρη όμως, ήμασταν χάλια. Το είπες κι εσύ ότι δεν χρειάζονται προπονητή αυτοί οι παίκτες για να κερδίζουν 18χρονους (Κρητικούς λεβέντες) που μέχρι πρότινος έπαιζαν μόνο στο πρωτάθλημα νέων. Ο δικός σου ΠΑΟΚ γοήτευσε, μα ο δικός σου απογοήτευσε. Οι δικαιολογίες πια στέρεψαν…

Ιβάν, Ζήση, Ιάκωβε, αποτύχατε κι εσείς. Αποτύχατε γιατί δεν μπορέσατε να εξασφαλίσετε στο ελάχιστο το καθεστώς ισονομίας, που τόσο ευαγγελίζεστε. Δεν μπορέσατε να βρείτε βιώσιμη λύση ώστε να απαλλαγεί ο ΠΑΟΚ από τον βραχνά των χρεών, δεν μπορέσατε να βάλετε καν ένα λιθαράκι στο πολυθρύλητο προπονητικό κέντρο, αποτύχατε να συσπειρώσετε σε ένα δραστικό μηχανισμό τις δημοκρατικές ποδοσφαιρικές ομάδες αυτού του τόπου, αποτύχατε να διαχειριστείτε κρίσεις, να ενώσετε τον κόσμο, να αποφύγετε τα εσωτερικά τρυπήματα, να βγείτε μπροστά και να χτίσετε ένα αρραγές μέτωπο απέναντι σε όσα καταγέλλετε / -γγέλουμε. Αποτύχατε να δημιουργήσετε συνθήκες καθεστωτικής αλλαγής στην ΕΠΟ, όταν σας δόθηκε η ευκαιρία, δεν μπορέσατε καν να διεκδικήσετε το 50-50 τουλάχιστον στα ματς του ΠΑΟΚ, δεν χτυπήσατε ποτέ το μαχαίρι στο τραπέζι, αφήσατε τους παίκτες εκτεθειμένους να παλεύουν μόνοι εναντίον όλων. Το ότι τους πληρώνετε αδρά και στην ώρα τους, δεν σας κάνει επιτυχημένους. Υποχρέωση του εκάστοτε εργοδότη είναι αυτή.

Ακόμα κι αυτό το παιχνίδι εξουσίας: «παραιτούμαι, ας αποφασίσει η διοίκηση», «φύγε μόνος σου, δεν σε απολύουμε εμείς», ακούγεται τόσο εγωιστικά μικρό. Την ώρα που ο ΠΑΟΚ βυθίζεται, αντί να σκεφτούν κάποια για λύση μπας και αποφευχθεί το ναυάγιο, κάποιοι ψάχνουν να βρουν, ποιος είχε περισσότερο ώρα το πηδάλιο στα χέρια του και ποιος φταίει περισσότερο (ή λιγότερο).

Ποκτσή απέτυχες κι εσύ. Εσύ κι αν απέτυχες! Απρόσωπος, άβουλος και κατακερματισμένος σε εκατομμύρια συνιστώσες. Μία μηχανή του κιμά που άλεθε και αλέθει τους πάντες και τα πάντα, γιατί η διχόνοια και η λάσπη πάντα αρέσει περισσότερο από την ανόθευτη αγάπη. Μπορεί να λένε ότι το «14» δεν βλέπεται, αλλά και το… «12» δεν παίζει καλύτερα. Συσπείρωση; Ανύπαρκτη. Όραμα; Ας γελάσω. Δυναμική; Να ‘χαμε να λέγαμε. Ποτέ του ένας πρωτοπόρος πρωταθλήματος δεν πήρε τόση λίγη ώθηση από τον 12ο παίκτη του. Ποτέ της η «Τούμπα» δεν ήταν τόσο κρύα, άφωνη και άνευρη. Σαν μία άκεφη σκόρπια διαδήλωση, που από υποχρέωση και συνήθεια μαζευόταν στα ίδια τσιμέντα, την ώρα που τα καφενεία ασφυκτιούσαν από… μάχιμο πληθυσμό και οι ανακοινώσεις συνδέσμων έβγαιναν πιο συχνά κι από τα μανιτάρια. Ο ίδιος κόσμος που σήκωνε λάβαρα επανάστασης κατά του σάπιου κατεστημένου και αποθέωνε στο αεροδρόμιο τους παίκτες μετά το διπλό στον Πειραιά και αναγνώριζε λίγο μετά το διπλό στην Καλλονή, όταν πολεμούν μόνοι against all, ήταν ο ίδιος κόσμος που έφτασε στο σημείο να προπηλακίσει λίγες εβδομάδες μετά ακριβώς τους ίδιους παίκτες, αυτούς που εκπροσωπούν τα τέσσερα ιερά γράμματα, επειδή δεν προσπαθούν. Παράλογο;

Την μία φταίει ο «14», την άλλη ο Άγγελος, ο Ζήσης, ο Ιβάν, ο Γλύκος, ο Κατσικάς, ο Γ.Χ., ο Σάντος, ο Παντελής, ο Τσιστιακόφ, ο Στέφενς, ο Δώνης, ο Κλάους, όλοι. Μόνο λάσπη και διχόνοια. Εσείς δεν φταίτε ποτέ; Ποιά ακριβώς είναι η δική σας μορφή αντίστασης απέναντι σε αυτόν που (καθ)ορίζει τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί κατακερματισμένοι σύνδεσμοι με τόσες διαφορετικές απόψεις / γνώμες / ανακοινώσεις / μορφές δράσης και όχι μία ενιαία κεντρική συνδεσμιακή οργάνωση, με ενιαία φωνή, δράση, δύναμη; Τι έχετε να χωρίσετε; ΠΑΟΚ δεν είστε όλοι; Ποια η οργανωμένη μορφή δράση σας; Είναι δυνατόν στο 2015 να έχουμε ακόμα πεσίματα σε παίκτες, σιχτιρίσματα σε social media και ράδια και εσωτερικές βολές κατά πάντων; Αυτό θα διορθώσει τα πράγματα;

Πως να εξηγήσεις στον Νομπόα, τι ήταν αυτό που έζησε χθες; Τι να πεις στον Μακ που του άνοιξαν το αμάξι; Πως να εμπνεύσεις τον Ρικάρντο Κόστα των τριών Μουντιάλ που είδε πέσιμο με το καλημέρα; Ξέρετε, ο Νάτχο δεν έφυγε μόνο από αυτά που έκαναν οι άλλοι, αλλά και από κάποια άλλα που είδε, έζησε, κατάλαβε. Πώς θα δελεάσεις προπονητή / ηχηρά ονόματα παικτών με τέτοιες καφρίλες; Πιστεύετε ότι κάτι τέτοιες ομορφιές δεν κυκλοφορούν στην πιάτσα; Αυτό είναι ΠΑΟΚ του 2015; Μπάχαλα, γιάμπαλα και ντου; Όχι, δεν είναι αυτό ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο παραδίπλα σου. Δεν είναι πρόσωπα. Είναι κάτι που χάθηκε στην πορεία και πάει κάπου αλλού.

Δεν έχει πια σημασία αν φύγει ο Άγγελος, αν αποχωρήσει ο Βρύζας ή ποιος θα έρθει. Δεν έχει πια καμία σημασία. Με τον ίδιο τρόπο θα αποδομηθεί κι αυτός μετά από κανένα μήνα, όπως κι αν τον λένε. Είναι τέτοιοι οι μηχανισμοί του ΠΑΟΚ που δεν μπορεί να ανεχθεί κανέναν στον οργανισμό του, δίχως να τον αποβάλλει περίπου ως μικρόβιο, άσχετα αν αυτός προσφέρει / αξίζει / δουλεύει / δίνει τα πάντα. Δεν έχει πια σημασία. Είναι τόσο προβλέψιμος πια ο οργανισμός ΠΑΟΚ, που ξέρεις πια πως να τον διαβάλλεις. Αρκούν μερικές καθοδηγούμενες διαιτησίες, μερικά ανάλογα δημοσιεύματα, λίγη διασπορά… παππά στην πιάτσα, κάνα δυο γκέλες και η δουλειά έγινε. Δεν είναι τυχαίο που για τρίτη σερί χρονιά ο ΠΑΟΚ αλλάζει προπονητή περίπου ίδιο καιρό. Ο Στέφενς έφυγε 2 Μαρτίου. Ο Δώνης 29 Απριλίου. Ο Άγγελος δύσκολα θα βγάλει Φεβρουάριο. Ο Μουρίνιο, ο Σιμεόνε, ο Θεός ο ίδιος να ερχόταν δύσκολα θα έβγαζε χρονιά σε ένα τόσο αρρωστημένο περιβάλλον. Μέσα σε μία τριετία, στην Ελλάδα της κρίσης, όπου αν ρίξεις ένα δίευρο στον δρόμο γίνεται μάχη, ο Ιβάν Σαββίδης έχει χώσει κοντά στα 60 εκατομμύρια στον ΠΑΟΚ κι όμως φαίνεται σήμερα να βρίσκεται στο ίδιο σημείο με την ημέρα που τον ανέλαβε. Χωρίς επιτυχίες, τίτλους, χωρίς πετυχημένο οργανωτικό / διοικητικό / αγωνιστικό πλάνο, με άλυτα χρόνια εσωτερικά προβλήματα. Οξύμωρο.

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι υπεράνω προσώπων. Ποτέ δεν ήταν πάνω απ’ όλα. Έβαζε πάντα μπροστά τα δικά του παιδιά για να στήσει εμφύλιο γύρω τους, αφήνοντας τους απέναντι να αλωνίζουν και να χασκογελάνε την ώρα που εκείνος έτρωγε τις σάρκες του. Δεν αλλάζει η λογική. Μόνο τα πρόσωπα: Κούδας, Παντελάκης, Άγγελος, Σαλπιγγίδης, Ζαγοράκης, Σάντος, Πάμπλο, Βρύζας και οσονούπω Ιβάν. Αυτό το τελευταίο, κρατήστε το…