Κάθε φορά που ένα παιδί λέει ότι δεν πιστεύει στις νεράιδες, κάπου κάποια νεράιδα πεθαίνει, έχει γράψει ο Τζέιμς Μάθιου Μπάρι. Τι ωραίο ε; Μερικές φορές όταν πρόκειται για τον ΠΑΟΚ θέλω να πιστεύω και εγώ στην νεράιδα. Φοβάμαι πως αν σταματήσω να πιστεύω μπορεί να πεθάνει και μαζί της να σβήσει και κάθε ελπίδα να δω την ομάδα τόσο ψηλά όσο ονειρευόμουν μικρό παιδί να την δω. Ίσως να ήταν καλά να ήμασταν όλοι παιδιά. Ο Πάουλο Κοέλιο έχει γράψει πως “Ένα παιδί μπορεί να διδάξει σε έναν ενήλικο τρία πράγματα: να είναι ευτυχισμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι και να ξέρει να απαιτεί με όλη του τη δύναμη αυτό που θέλει”.
Η κοινωνία του ΠΑΟΚ έχει πάψει να τα κάνει αυτά. Έχει γίνει τόσο απογοητευτικά μίζερη, θλιβερή και “ένοχη” που μόνο αν κρατήσει κάτι μαγικό μέσα μας ο καθένας από εμάς, όπως ακριβώς κάνουν τα μικρά παιδιά με την νεράιδα, έχουμε την ελπίδα να κρατήσουμε ζωντανό τον ΠΑΟΚ που δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ΠΑΟΚ που είχαμε μέσα μας όταν ήμασταν παδιά. “Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί”, έγραψε μία αμερικανίδα συγγραφέας και οι ΠΑΟΚτσήδες πολύ φοβάμαι ότι κινδυνεύουν να νοιώσουν αυτή την θλίψη αφού κάθε μέρα που περνάει μόνο όμορφα πράγματα δεν ακούνε για την ομάδα τους.
Δυστυχώς ο ΠΑΟΚ δεν είναι ελεύθερος. Είναι σκλαβωμένος εδώ και χρόνια από τον ίδιο του τον εαυτό. Σκλαβωμένος από ανθρώπους που το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα επιβιώσουν οι ίδιοι. Ούτε η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη δεν μπόρεσε να κάνει τον ΠΑΟΚ να ξεφύγει από όλο αυτό. Μάλλον τον έμπλεξε ακόμα περισσότερο καθώς ο Ιβάν έφερε μαζί του κάτι που ενώ όλοι νομίζαμε ότι θα απελευθερώσει τον Δικέφαλο τον έφερε ακόμα πιο… μπλεγμένο στον μικρόκοσμο του:Το χρήμα. Το χρήμα που για κάποιους είναι το παν. Για τα μικρά παιδιά όμως δεν είναι. Και αυτά μπορεί να μην παίρνουν χαρές πολλές από τον ΠΑΟΚ αλλά χαίρονται μόνο που δηλώνουν ΠΑΟΚ. ΠΑΟΚ: λίγες χαρές. Πολλές απογοητεύσεις. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ. Μπορεί να ξεφύγει από αυτό; Ίσως. Ίσως μόνο αν εντάξει στο δυναμικό του ανθρώπους που πιστεύουν στις νεράιδες. Αν κρατήσει κοντά του ανθρώπους με πίστη για έναν ΠΑΟΚ πραγματικά ελεύθερο.
Οι έξω από τον ΠΑΟΚ κοιτούν με μισό μάτι τους από μέσα και τους διαβάλουν με κάθε τρόπο λόγω της παρουσίας του χρήματος. Οι από μέσα φοβόντουσαν να πάνε κόντρα στον ιδιοκτήτη ακόμα και αν αυτός είχε άδικο καθώς υπήρχε κίνδυνος να χάσουν το χρήμα και οι απέξω έβρισκαν πρόσφορο έδαφος για να “χτυπήσουν”. Κάπως έτσι ήρθαμε στο σήμερα. Σε μία διοίκηση που δούλευε χωρίς ξεκάθαρους ρόλους, με διοικούντες που γινόντουσαν χωρίς να το θέλουν διακοσμητικοί καθώς στο τέλος ο Ιβάν αποφάσιζε, σε μία ΠΑΕ που δεν θα μπορούσε να είναι τόσο δυνατή ώστε κανείς να μην μπορεί να… την αγγίξει αλλά πήγαινε λίγο στο κουτουρού χωρίς σαφή στόχο και ξεκάθαρους προσανατολισμούς.
Στον Δικέφαλο λένε έχουν μάθει από τα λάθη τους. Πως ο Ιβαν επίσης κατάλαβε τα δικά του λάθη. Ζητούν μία ευκαιρία ακόμη, ένα καλοκαίρι ακόμη, ακόμη μία σεζόν, για να αποδείξουν ότι μάθανε. Βρίσκονται στην μέση μίας αποτυχημένης χρονιάς που θα ήθελαν πάρα πολύ να τελείωνε αύριο. Δυστυχώς για αυτούς και για τον κόσμο η σεζόν δεν τελειώνει αύριο. Το… μεταβατικό στάδιο στο οποίο λένε στον ΠΑΟΚ ότι βρίσκονται θα διαρκέσει ακόμα πολλές μέρες.
Και μέχρι να φτάσουμε στην νέα σεζόν, στις νέες ελπίδες, στις νέες ευχές για κάτι καλύτερο -επιτέλους-, θα πρέπει ο ΠΑΟΚτσής να πιστέψει στις νεράιδες για να κρατήσει ζωντανό τον ΠΑΟΚ που έχει μέσα του και που λίγες φορές τον είδε να υπάρχει.
Να γίνει δηλαδή ξανά παιδί.
Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.
