Το βλέμμα του έκρυβε έκπληξη. Παράπονο επίσης. Προσπαθούσε να καταλάβει το γιατί, μα συνάμα δεν ήθελε να χάσει ούτε στιγμή από αυτό που αντίκριζαν τα μάτια του. Έμοιαζε ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται απέναντι κι όχι στα επίσημα να απαθανατίζει την… αμπαλαέα με το κινητό του. Αστραπιαία θα πρέπει να συνέκρινε στο μυαλό του την πυρακτωμένη λάβα που έλιωνε και τα σίδερα στο Παλατάκι με την παγωμένη, κρύα και μισοάδεια Τούμπα. Δεν μπορεί, σίγουρα θα αναρωτήθηκε: «Τι κάνουμε εμείς λάθος»; Ας με συγχωρέσει ο Γιάννης Καλμαζίδης, ο Βασίλης ο Κουρνέτας οι φοβεροί και τρομεροί λάτιν που καρφώνουν υπό τον φόβο να χτυπήσουν κανένα κεφάλι από την οροφή του γηπέδου και τα άλλα παιδιά, μα το πρόσωπο του Γιώργου Σαββίδη να απαθανατίζει με το κινητό του την εικόνα από τις εξέδρες σημειολογικά ξεπερνούσε τα πάντα.
Δεν έγινε ξαφνικά ο κόσμος του ΠΑΟΚ λάτρης του βόλεϊ ή του χάντμπολ, μα δεν είναι και υποκριτική η παρουσία του στο γήπεδο και η μαζική του συσπείρωση. Το ξελαρύγγιασμα του είναι ειλικρινές. Μαρτυρά ανομολόγητους πόθους ετών. Καταπίεση. Στέρηση. Ο οπαδός του ΠΑΟΚ μπορεί να μην ξέρει τις θέσεις στο βόλεϊ, μπορεί να αγνοεί βασικούς κανονισμούς στο χάντμπολ, αλλά αφού δεν έχει αυτό που αγαπά, κοιτάει να αγαπάει αυτό που έχει. Το καλοκαίρι όλοι σφύριζαν αδιάφορα στα εισιτήρια διαρκείας των τμημάτων του ερασιτέχνη που κοστολογούνταν στην εξευτελιστική τιμή των 30 ευρώ. Αν δεν κάνω λάθος, καμιά 300αριά πουλήθηκαν. Τώρα ξέρω πολλούς, που θα έσκαγαν ακόμα και πενηντάρικο για ένα χαρτάκι σε έναν από τους τελικούς με τον Ολυμπιακό. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ θέλει επιτέλους λίγη αίσθηση υπεροχής. Λίγη αίσθηση ανωτερότητας. Νίκες. Τίτλους. Χαρές. Σαμπάνιες. Γύρους θριάμβου. Βαρέθηκε να κερδίζει μάχες εξέδρας, μα όχι μάχες σε γκαζόν, παρκέ, τάραφλεξ. Νισάφι πια…
Για να επιχειρείς να κάνεις υψηλό πρωταθλητισμό σε τμήμα ερασιτέχνη θα πρέπει να είσαι είτε τρελός για δέσιμο είτε να έχεις άπειρα λεφτά για πέταμα. Είναι όμως τέτοια η φύση του αθλήματος στο βόλεϊ, που αρκούν 2-3 top κλάσης μεταγραφές για να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα. Η δημοκρατικότητα του φάνηκε από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το Βραχάτι Κορινθίας των 3.500 κατοίκων με τον Παμβοχαϊκό, αλλά και η Σύρος με τον Φοίνικα έφτασαν να έχουν ομάδες που κυνηγάνε πρωτάθλημα. Το τίμημα συνήθως είναι βαρύ. Μερικές χρονιές δόξας και μετά… γιοκ. Η Ορεστιάδα, ο Ηρακλής ομάδες με συμμετοχή σε ευρωπαϊκά final-4 δεν άντεξαν την συνεχόμενη χασούρα και σχεδόν διαλύθηκαν στα εξ’ ων συνετέθησαν. Το βόλεϊ είναι πεδίον δόξης λαμπρόν για κάθε παράγοντα που θέλει να «αγοράσει» επιτυχίες, δόξα, επωνυμία (ας μην ξεχνάμε ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης διείσδυσε στον χώρο του ομαδικού αθλητισμού, ξεκινώντας με το τμήμα βόλεϊ του Ολυμπιακού), μα το τίμημα είναι βαρύ. Ακριβό. Δαπανηρό. Βγαίνει καπέλο λοιπόν στον Γιώργο Ανδρέου, ο οποίος σε περίοδο ισχνών αγελάδων στήριζε και στηρίζει για χρόνια με πολύ χρήμα ένα τμήμα χωρίς σοβαρή παοκτσήδικη παράδοση, χωρίς αναγνωρισιμότητα, χωρίς εξώφυλλα και πρωτοσέλιδα, χωρίς κόσμο και έσοδα. Δεν το έκανε μόνο φέτος. Το κάνει για χρόνια. Όπως το μπάσκετ κράτησε ζωντανό και ενεργό τον κόσμο του ΠΑΟΚ στα πέτρινα ποδοσφαιρικά χρόνια στα 90’s, το βόλεϊ και το χάντμπολ συσπειρώνουν ξανά την ασπρόμαυρη τρέλα σε μία εποχή που το ποδόσφαιρο είχε φέρει πρωτοφανή χαλάρωση στον συνεκτικό δεσμό ανάμεσα στα τέσσερα ιερά γράμματα και τον κόσμο του.
Το βόλεϊ από την φύση του είναι πωρωτικό για την εξέδρα. Δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο που μπορεί να περιμένεις 90 λεπτά χωρίς να δεις φάση της προκοπής. Έχει συνεχώς κερδισμένες φάσεις. Αφορμές για πανηγυρισμούς σχεδόν κάθε δίλεπτο. Έχει ένταση. Δυνατά χτυπήματα στα… κεφάλια του αντιπάλου. Έχει υπεραθλητές που πηδάνε ως τον Θεό. Αν η ομάδα συγχρονιστεί με την εξέδρα, τα ντεσιμπέλ σπάνε τα τύμπανα και του πιο αναίσθητου αντιπάλου. Στους τελικούς με τον Ολυμπιακό, ο ΠΑΟΚ έχει την ευκαιρία για ένα πρωτοφανές νταμπλ, που θα ‘ναι σαν βάλσαμο. Κανείς τίτλος δεν περισσεύει. Καθένας έχει την δική του ξεχωριστή σημασία. Κάθε τίτλος σε μεγαλώνει σαν μέγεθος. Αρκεί να ξέρεις να τον αξιολογείς και να τον κρίνεις στην σωστή του διάσταση.
Πιθανότατα ο Γιώργος Σαββίδης θα βρίσκεται στο «Παλατάκι» και σε αυτά τα ματς, λογικά πάλι με το κινητό ανά χείρας. Ο Ντοστογέφσκι, ο οποίος στα ρωσικά σχολεία διδάσκεται σαν ιερή αγελάδα έλεγε πως : «τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από την ευθύτητα και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία». Κόλακες που θα τον χτυπάνε στην πλάτη και θα τον συγχαίρουν για το «πόσο ΠΑΟΚ είναι» θα βρει πολλούς. Ανθρώπους με καθαρό βλέμμα που θα του εξηγούν τι πραγματικά είναι αυτό που βλέπει, λίγους. Αυτό που κάνει τον κόσμο του ΠΑΟΚ να γεμίζει το «Παλατάκι» και όχι την «Τούμπα» δεν είναι το πόσο ΠΑΟΚ είναι ο Γκόμες ή ο Κουρνέτας (άλλωστε αμφότεροι έχουν πολυετή περάσματα από τον Ολυμπιακό), αλλά οι κερδισμένες μάχες. Η ποιότητα. Η παικτική ανωτερότητα. Η αίσθηση ότι κανείς δεν μπορεί (ή δεν τολμά) να τρυπήσει παρασκηνιακά αυτό το τμήμα και να του κλέψει τον ιδρώτα.
Λίγο μετά το τέλος του πέμπτου ημιτελικού στο «Παλατάκι» ο υιός Σαββίδη δήλωσε ότι είμαι εδώ γιατί «η δουλειά δεν γίνεται σωστά». Είναι φανερό πια ότι η ενασχόληση του με τον ΠΑΟΚ δεν είναι απλά σε επίπεδο οπαδού, υιού ιδιοκτήτη ή τοποτηρητή, αλλά κάτι περισσότερο. Ο Γιώργος Σαββίδης είναι ο ηγέτης που έρχεται. Είναι εδώ για να μάθει, να καταλάβει, να διδαχθεί, να ωριμάσει. Ουδείς αμφιβάλλει για το οπαδικό του DNA που σε κάθε ευκαιρία τα Μ.Μ.Ε φροντίζουν να διαφημίζουν, παίρνοντας αφορμή από τις συχνότατες αναρτήσεις του στα social media. Μόνο που αυτό θα πρέπει να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Από τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ δεν λείπουν οι παίκτες – οπαδοί, μα οι παίκτες που θα αποπνέουν ποιοτική ανωτερότητα. Το «οπαδιλίκι» και η ταύτιση με την φανέλα στον σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό έρχεται με τις επιτυχίες. Από τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ λείπει η αλήθεια, η καθαρότητα, η ανιδιοτέλεια, η ενότητα. Στον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ η τεχνοκρατική αντίληψη μπερδεύεται με τα μικροκομματικά συμφέροντα. Ο επαγγελματισμός με τον… χωριατισμό.
Πιθανότατα ακόμα και σήμερα η οικογένεια Σαββίδη να αδυνατεί να καταλάβει γιατί μετά από τόσα λεφτά στον ΠΑΟΚ, οι οπαδοί του δεν θεωρούν τον Ιβάν ευεργέτη και του γυρίζουν την πλάτη, απέχοντας από το γήπεδο. Η αλήθεια είναι σε αυτό το βίντεο που τράβηξε ο Γιώργος Σαββίδης. Αρκεί, αυτοί που θα το αναλύσουν να καταλάβουν τι βλέπουν…
