Τα κρούσματα απειθαρχίας που εμφανίστηκαν στην Τούμπα την Κυριακή το βράδυ, δεν με εξέπληξαν καθόλου. Ήταν απόλυτα λογικό να συμβεί κάτι τέτοιο. Το ίδιο πρόβλημα συνάντησε ο ΠΑΟΚ και πέρσι τέτοια περίοδο αλλα και πρόπερσι. Σε όλες τις στιγμές δηλαδή που στον πάγκο υπήρχε υπηρεσιακός προπονητής και όλες τις σεζόν που ο βασικός προπονητής δεν προστατεύτηκε, όπως έπρεπε να συμβεί από την διοίκηση. Και τις τρεις αυτές σεζόν η διοίκηση του ΠΑΟΚ έδιωχνε τις ευθύνες από πάνω της και από κάποιους παίκτες που επέλεξε ή που στήριξε παρά την μειωμένη απόδοση τους και τις έριξε όλες στον προπονητή. Έτσι αμέσως μετά ήρθε η περίοδος που οι ποδοσφαιριστές ναι μεν έπαιζαν με περισσότερο πάθος αλλά γνώριζαν ότι αυτοί είναι πάνω από τα αποδυτήρια.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα απειθαρχίας αλλά και παίκτες που ήθελαν με το ζόρι να παίζουν για να πάνε στην Εθνική ή για να πάρουν μεταγραφή ή παίκτες που ήταν αδιάφοροι για τους ίδιους λόγους. Ο ίδιος έχει δηλώσει για τις δύο προηγούμενες φορές που ανέλαβε τον πάγκο της ομάδας τέοιον καιρό όπως και φέτος: “Πέρσι και πρόπερσι, είχαμε πολλούς δανεικούς που πλέον στο τέλος της σεζόν έχουν το μυαλό τους αλλού και όχι στην ομάδα”. Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά πιο μεγάλη αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ δεν έχουν περάσει σε αυτούς τους παίκτες πόσο μεγάλη ομάδα είναι ο Δικέφαλος. Δεν έχουν καταφέρει στον ΠΑΟΚ να πείσουν τους ποδοσφαιριστές ότι είναι ένα σοβαρό μεγάλο κλαμπ και πως η ομάδα είναι πάνω από όλα. Και πως να τους πείσουν όταν κάποιοι ότι και να κάνουν δεν τιμωρούνται ή τιμωρούνται λιγότερο από τον εκάστοτε προπονητή; Φέτος δεν υπάρχουν δανεικοί. Αλλά δεν αλλάζει κάτι. Και πως να πείσει ο Γεωργιάδης τον Χ παίκτη με συμβόλαιο να πειθαρχήσει, όταν ο πρώτος δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι και αύριο προπονητής του; Ή πως να πείσει ο Αναστασιάδης τον Χ ποδοσφαιριστή να πειθαρχήσει όταν ο πρώτος αμφισβητείται όλη την σεζόν ενώ ο δεύτερος θα είναι και του χρόνου εδώ;
Παράδειγμα: Πως να πείσεις τον Χ Νομπόα ότι είσαι σοβαρή ομάδα όταν έχει φύγει ο τεχνικός διευθυντής εδώ και δυόμισι μήνες και δεν έχεις βρεις αντικαταστάτη; Πως να πείσεις μεγάλους παίκτες όταν δεν έχεις μεγάλο προπονητή που να εμπνέει σεβασμό σε όλους;
Προσέξτε: Δεν είναι θέμα προσώπων! Άλλοι παίκτες πέρσι άλλοι φέτος. Άλλος προπονητής πέρσι, άλλος φέτος. Αυτή η μανία στην Θεσσαλονίκη να κολλάμε σε πρόσωπα για να κάνουμε κουτσομπολιό στις καφετέριες και στα social mediα δεν οδηγεί πουθενά παρά στην μιζέρια. Το πρόβλημα είναι η μη οργάνωση του κλαμπ που φέρνει οποιοδήποτε πρόσωπο στο ίδιο σημείο: Στην αποτυχία.
Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε ακριβώς τα ίδια περιστατικά. Με τον Λούκας να μην θέλει να αγωνιστεί γιατί γινόταν αλλαγή, με τον Νίνη να διαμαρτύρεται επειδή δεν έπαιζε, με τον Ινσαουράλδε να φωνάζει στα αποδυτήρια της Λεωφόρου τον Λαζάρ και πολλά άλλα. Το τέλος της σεζόν έφερε τον ΠΑΟΚ εκτός Champions League και με βαριά ήττα στο Κύπελλο. Η γενική εικόνα που παρουσίαζε το κλαμπ σε συνδυασμό με την μη επίτευξη κάποιου στόχου -που θα έδινε κίνητρο ψυχολογικό και πρακτικό στους παίκτες-, έφερε την απαξίωση, τα γιούχα των οπαδών, τις “επισκέψεις” στις προπονήσεις και τους ποδοσφαιριστές να μην θέλουν να μείνουν στην ομάδα, από τον Λούκας ως τον Γλύκο (που έψαχνε ομάδα στην Ιταλία). Από έναν ξένο δηλαδή μέχρι και… το δικό του παιδί. Και η νέα σεζόν έβρισκε τον ΠΑΟΚ πληγωμένο να πρέπει να χτίσει μία ομάδα ξανά από το μηδέν, αφού το ρόστερ απαξιώθηκε από τον ίδιο τον οργανισμό και με τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ μπερδεμένο και απορημένο για ποιον λόγο απέτυχε για άλλη μία φορά.
Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε ξανά με μαθηματική ακρίβεια στο ίδιο σημείο. Λίγο πριν την πλήρη απαξίωση. Όπως πέρσι η κατάκτηση του Κυπέλλου έτσι φέτος η πρωτιά στα πλέι οφ μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Διότι η πιθανότητα του Champions League θα δώσει κίνητρο στους παίκτες για του χρόνου, χαρά και κίνητρο στον κόσμο που θα ζεσταθεί με την ελπίδα να δει την ομάδα ψηλά αλλά θα δώσει και στον μεγαλομέτοχο μερική ικανοποίηση.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο ΠΑΟΚ να το πετύχει και αν αξίζει να κερδίσει καθώς και φέτος έδειξε ότι δεν μαθαίνει από τα λάθη του, γυρνώντας ξανά στο ίδιο θέμα: Τη ανάγκη για μακροχρόνιο πλάνο με προπονητή που ο ΠΑΟΚ θα είναι σίγουρος για αυτόν και θα του δείξει απόλυτη εμπιστοσύνη ακόμα και στα δύσκολα. Σε αντίθετη περίπτωση στις 4 Μαίου του 2016, θα γράφουμε ότι γράφαμε και στις 4 Μαίου του 2014…
