Σουρεαλιστικές καταστάσεις. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα στον ΠΑΟΚ, πάντα κάτι βρίσκεται για να σε εκπλήξει, να σε ξεπεράσει. Στον ΠΑΟΚ του οποίου ο χαρακτήρας αλλοιώνεται σταδιακά αλλά σταθερά τα τελευταία χρόνια. Έναν ΠΑΟΚ που στο τέλος δε θα τον αναγνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Έναν ΠΑΟΚ που δεν είναι ΠΑΟΚ. Ναι τον ΠΑΟΚ του ευεργέτη Ιβάν Σαββίδη. Ευεργέτη της ΠΑΕ (και της ΚΑΕ, και του χαντμπολ, και του βόλεϊ, και, και, και…), όχι όμως της ποδοσφαιρικής ομάδας. Τον Σαββίδη που έχει “καπελώσει” τον ΠΑΟΚ με την θετική αλλά και την αρνητική έννοια.
Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω κάπως ότι ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ μαθαίνει από τα λάθη ή τις αστοχίες του, ότι θέλει να περάσει σε μια νέα φάση εκσυγχρονισμού του ποδοσφαιρικού τμήματος, ότι θα θέσει διακριτούς ρόλους που θα τους τηρούν όλοι (του ίδιου συμπεριλαμβανομένου), ήρθαν τα χθεσινα του κατορθώματα να μας επαναφέρουν στην… τάξη.
Και φυσικά δε μιλάμε για την παρουσία του στα αποδυτήρια μετά το τέλος του αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης, δικαίωμα αναφαίρετο για έναν ιδιοκτήτη, αλλά για την πρωτοβουλία του να κατέβει στον πάγκο την ώρα του παιχνιδιού και να δώσει… οδηγίες στον Γεωργιάδη. Κίνηση βγαλμένη από άλλες εποχές, αυθόρμητη μεν αλλά ολοκληρωτικά παράλογη.
Κι ας θέσουμε ως δεδομένο ότι ο Σαββίδης έφριξε μας αυτά που έβλεπε. Ότι ήθελε να πει τη γνώμη του στον προπονητή. Ότι ήθελε αυτό να γίνει την ώρα που παιζόταν το ματς. Θα ήταν δύσκολο να στείλει κάποιον στον πάγκο για να μεταφέρει την άποψη του, έτσι ώστε ο παραλογισμός να μην ήταν τουλάχιστον εμφανής σε κοινή θέα; Όχι, κατέβηκε ο ίδιος με μεταφραστή, στο ταρτάν. Αυθορμητισμός στην επικίνδυνη μορφή του.
Παρότι πολιτικός, ο Σαββίδης δεν φαίνεται να έχει μάθει το politically correct, ή το football correct… Έχει βαλθεί να καταργήσει κάθε κανόνα, κάθε πρακτική και κάθε λογική του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Είτε μπαίνοντας στα χωράφια του προπονητή, είτε του τεχνικού διευθυντή.
Επικεντρώνοντας στη χθεσινή αν μη τι άλλο “ωμή” παρέμβαση στο έργο του Γεωργιάδη, άμοιρος ευθυνών δεν είναι φυσικά ούτε ο ίδιος ο τεχνικός του ΠΑΟΚ για τον οποίον είναι απορίας άξιο πως δεν έχει υποβάλει την παραίτηση του. Όχι γιατί de facto κάνει καλά τη δουλειά του φυσικά, αλλά για λόγους ευθιξίας. Είναι εύκολο όμως να κακοκαρδίσει το αφεντικό του;
Αυτό αποτελεί “αγκάθι” για κάθε έναν που εμπλέκεται και εργάζεται στην ΠΑΕ. Πώς μπορεί ένας να βάλει στη θέση του κάποιον από τον οποίο ζει; Κάποιον από τον οποίο παίρνει τον μισθό του κάθε μήνα; Πάνω από όλα ο βιοπορισμός ή ο ΠΑΟΚ;
Ακόμα και ο Ζήσης Βρύζας παραιτήθηκε όταν στράφηκε εναντίον του ο κόσμος (ή μερίδα του κόσμου) του ΠΑΟΚ, αλλά όχι όταν “καπελώθηκε” με την υπόθεση προπονητή το περασμένο καλοκαίρι. Τότε που ο Σαββίδης πήρε την πρωτοβουλία και έφερε τον Αναστασιάδη.
“Μα αυτός πληρώνει” θα πει σωστά κάποιος. Έτσι όπως το πάει θα συνεχίσει να πληρώνει χωρίς κανένα αντίκρυσμα. Μέχρι να βρεθεί κάποιος που δε θα φοβηθεί ή δε θα ντραπεί να του δείξει το δρόμο. Δυστυχώς και για τον ίδιο και για τον ΠΑΟΚ…
Υ.Γ.1 Μοναδική πηγή αισιοδοξίας σχετικά με τα παραπάνω είναι ο ενεργός ρόλος που αναλαμβάνει πλέον ο Πάμπλο Γκαρσία, εφόσον φυσικά δεν παρατηρηθούν τα ίδια φαινόμενα. Ίσως είναι από τις τελευταίες ελπίδες έτσι ώστε ο ΠΑΟΚ να ξαναγίνει ΠΑΟΚ. Από τους λίγους που δε θα μασήσει. Μακάρι να αποδειχθεί και ικανός στη νέα του δουλειά.
Υ.Γ.2 Το χθεσινό αποτέλεσμα περνάει σε δεύτερη μοίρα. Η αποτυχία όμως στα πλέι-οφ θα βαραίνει τόσο τον Γεωργιάδη όσο και τους παίκτες.
Υ.Γ. 3 Ευθυμώντας λίγο, δείτε το παρακάτω βίντεο και κάντε τους σωστούς παραλληλισμούς…
