Η Εθνική ομάδα που έφτασε πέρυσι το καλοκαίρι μία ανάσα από 8 κορυφαίες ομάδες του πλανήτη, κατάφερε να χάσει δύο φορές από μία ομάδα που έχει μέσα ξυλουργούς, δεσμοφύλακες, δάσκαλους και φοιτητές. Στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα των νήσων Φερόε το ποδόσφαιρο λατρεύεται για αυτό που πραγματικά είναι.
Δεν είναι σαν τα δικά μας νησιά, που λούζονται από ένα υπέρλαμπρο ήλιο όλο το χρόνο και βουλιάζουν από τουρισμό. Για να ζήσεις στα Φερόε, όπου κατά μέσο όρο βρέχει στις 260 από τις 365 ημέρες του χρόνου και το καλοκαίρι η θερμοκρασία σπάνια ξεπερνά τους 13 βαθμούς, πρέπει να είσαι αποφασισμένος ότι θα παγώσει το κοκαλάκι σου. Αν μάλιστα αποφασίζεις να παίξεις και μπάλα, πρέπει να είσαι είτε… πειραγμένος είτε να έχεις υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις.
Μία διόρθωση από την αρχή. Δεν υπάρχουν νησιά Φερόε (κι ας είναι συστοιχία 18 νησιών), αλλά σκέτο Φερόε. Στην ντόπια διάλεκτο (μία παράφραση που μοιάζει με νορβηγικά και ισλανδικά) η χώρα προφέρεται ως Føroyar όπου η κατάληξη -oyar σημαίνει νησί.
Η τελευταία μέτρηση το καλοκαίρι του τους έβγαλε όλους κι όλους 49.709. Για να κάνουμε την απαιτούμενη σύγκριση, ο πληθυσμός από τα Φερόε είναι μικρότερος (σύμφωνα με την τελευταία δική μας απογραφή του 2011) από αυτόν των Τρικάλων, της Χαλκίδας, των Σερρών, της Ξάνθης, της Κατερίνης, της Καλαμάτας, της Καβάλας, των Χανίων, του Αγρινίου, της Λαμίας και της Κομοτηνής.
Διαβάστε την συνέχεια του ενδιαφέροντος αφιερώματος στην ομάδα που μας νίκησε δύο φορές…
