Ο καλός ηγέτης οφείλει να είναι αόρατος. Να είναι ιδέα. Αέρας. Να νιώθεις ότι είναι πανταχού παρών και τα πάντα ορών ακόμα κι αν αυτός κοιμάται. Να μη μιλάει για ψύλλου πήδημα. Να είναι επιλεκτικός στις δημόσιες τοποθετήσεις του κι όταν αποφασίζει να ανοίξει το στόμα του, οι λέξεις του να είναι βαριές και γεμάτες νοήματα. Λίγοι έχουν ακούσει διά βοής την φωνή του. Ακόμα λιγότεροι τον έχουν ακούσει να μιλάει ελληνικά. Το διάγγελμα (γιατί περί τέτοιου πρόκειται) του Ιβάν Σαββίδη ήταν political correct, μα είχε έντονη την μυρωδιά της παλιάς πολιτικής σκηνής. Μύριζε πόλωση και είχε φρασεολογία αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είχε κατηγορώ αλλά όχι mea culpa. Είχε πολύ «τι έγινε στο παρελθόν», αλλά καθόλου «τι έπεται στο μέλλον».
Ήταν κομμένο και ραμμένο στα δικά του μέτρα, στο timing, το μέσο, την φρασεολογία, την ρητορική ακολουθία, την γλώσσα του σώματος. Σημασία δεν έχει μόνο το τι, αλλά και το πως. Ο Ιβάν Σαββίδης επέλεξε να παίξει μπάλα στο γήπεδο του. Σε μαγνητοσκόπηση. Με μοντάζ. Στην μητρική του γλώσσα, αυτή που τον κάνει να αισθάνεται πιο βολικά. Χωρίς πολλά φτιασιδώματα στο σκηνικό, με την φωνή του αόρατου μεταφραστή να ακούγεται με echo. Συνέντευξη παλιάς κοπής, προσεκτικά δομημένη για να ειπωθούν αυτά που έπρεπε να ειπωθούν. Ήταν εγκρατής. Δεν πάτησε μπανανόφλουδες του παρελθόντος τύπου Ροναλντίνιο και Μπερμπάτοφ που τον κυνηγάνε ακόμα. Ομολόγησε ότι… λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν είπε για ποιο λόγο στις 20 Ιουλίου δεν έχουν φανεί για την ενίσχυση ενός ρόστερ που τερμάτισε πέρυσι στην πέμπτη θέση σε πρωτάθλημα… πέντε ομάδων. Απέφυγε με έντεχνη ντρίμπλα να οριοθετήσει τους φετινούς στόχους (θα είναι ίδιοι με πέρυσι), αλλά με την φράση του «δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να συμπεριφερθεί, όπως συμπεριφερόταν» απέτυχε να δώσει σαφείς εξηγήσεις για ποιο λόγο πέρυσι δεν πήρε κεφάλια, όταν είδε την γάγγραινα να εξαπλώνεται στο κορμί του ΠΑΟΚ.
«Έδωσε» στεγνά τον Άγγελο Αναστασιάδη, μεταφέροντας σε εκείνον την ευθύνη για τον μεταγραφικό σχεδιασμό του περασμένου Ιανουαρίου με την φράση: «Η Παναγιά θα είναι η άμυνα μας», αλλά δεν εξήγησε ποτέ για ποιο λόγο δεν τον απομάκρυνε άμεσα εφόσον πίστευε ότι είναι επικίνδυνος για το καλό του συλλόγου ούτε εξήγησε για ποιο λόγο επί της θητείας του ο ΠΑΟΚ τρέχει κάθε χρονιά πανικόβλητος για μεταγραφές κάθε 31η Αυγούστου ή 31η Ιανουαρίου. Ήταν… βιτριολικός κι επέλεξε την άμεση ρήξη με την εξουσία με βαριές εκφράσεις για τον Ολυμπιακό και τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά δεν πρόσθεσε κάτι καινούργιο στην κουβέντα που γίνεται σε κάθε καφενείο, σπίτι, σύνδεσμο, παρέα. Ναι, ο Ολυμπιακός ξεκινάει το πρωτάθλημα με 30 βαθμούς στο τσεπάκι. «Κι εσείς τι καταφέρατε για αυτό κύριε διοικητικέ ηγέτη του ΠΑΟΚ;», θα μπορούσε να ρωτήσει και ο πλέον αφελής. Από το να παραπονιέται κανείς για το σκοτάδι, ίσως είναι καλύτερο να βρει τρόπους για να ανάψει το φως. Κανένας δυνάστης δεν έβγαλε τα μάτια του ΠΑΟΚ στα περσινά play-off, στον προπέρσινο τελικό κυπέλλου και σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις. Συνήθως, ο εχθρός ήταν εκ των έσω και μέσω της δικαιολογίας του γνωστού μπαμπούλα φρόντιζε να δικαιολογεί τις δικές του ανεπάρκειες / αστοχίες.
Ο Ιβάν Σαββίδης είναι κιμπάρης και δείχνει να επιλέγει τον δύσκολο δρόμο. Να προχωρά με τον σταυρό στο χέρι. Το γουστάρει αυτό ο λαός του ΠΑΟΚ. Επιλέγει να πληρώσει cash τα χρέη του ΠΑΟΚ και να πορευτεί με γνώμονα το ρητό: «Ο ΠΑΟΚ δεν αγοράζει τα παιχνίδια. Αν κερδίζουμε χαιρόμαστε.». Καμένος από παλιές συμμαχίες που τον έκαψαν επικοινωνιακά (πχ. Γιάννης Αλαφούζος) επέλεξε να είναι προσεκτικός στην φρασεολογία για την σχέση του με τον Δημήτρη Μελισσανίδη: «Είναι φίλος μου, αλλά αν θελήσει να γίνει Μαρινάκης τότε θα σταματήσει να είναι φίλος μου». Ωστόσο, δεν φρόντισε να φωτίσει περισσότερο τον τρόπο που θα κάνει πράξη το όρμα του: «να εξυψώσουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο». Αυτό που δεν είπε ο Ιβάν είναι πως ο δρόμος θα είναι ξανά μακρύς, ανηφορικός κι επίπονος. Ο ΠΑΟΚ κινείται σε στάσιμα νερά και ο χρόνος κυλάει βασανιστικά χωρίς να είναι σύμμαχος.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο ΠΑΟΚ δεν έχει δει ακόμα να αποδίδει καρπούς ο δικός του ανασχηματισμός. Ο Φρανκ Άρνεσεν είναι πανίσχυρος θεσμικά, μα προς το παρόν δεν έχει καταφέρει να κάνει κάτι περισσότερο από ότι ο οποιοσδήποτε που θα καθόταν στην καρέκλα του. Δεν έχει καταφέρει να μετουσιώσει σε πράξη το βαρύ του όνομα, τις γνωριμίες, την εμπειρία, την ατζέντα του. Δεν κατάφερε να φέρει, κάποιον που δεν θα ερχόταν υπό άλλες συνθήκες. Δεν έχει καταφέρει να ανακαλύψει κάποιον που δεν θα ερχόταν με το παλιό καθεστώς. Δεν έχει ρίξει την τιμή κάποιου που θα ερχόταν ακριβότερα. Δεν μπόρεσε να πουλήσει κάποιον, που θα έμενε στα αζήτητα παλιότερα. Πιθανώς κι ο ίδιος να τα περίμενε ευκολότερα τα πράγματα. Η οικονομική αστάθεια στην Ελλάδα είναι -όντως- ένας ανασταλτικός παράγοντας για να κάνει business. Αλήθεια, αυτή η δικαιολογία δεν ισχύει για την ΑΕΚ της μιας ντουζίνας μεταγραφών και του Παναθηναϊκού που έκλεισε πριν μπει ο Ιούλιος τον μεταγραφικό του σχεδιασμό; Μετά από τρία χρόνια Σαββίδη στην εξουσία και πολλά σκορπισμένα στον βρόντο εκατομμύρια, ο ΠΑΟΚ είναι περίπου στο σημείο που τον ανέλαβε ο Ιβάν. Χωρίς χρέη, αλλά με δεκάδες μικρές καθημερινές ήττες.
Χωρίς τίτλους, χωρίς να έχει γίνει πρόοδος στο θέμα κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, χωρίς νέο γήπεδο ή προπονητικό, με απαξιωμένο και αποψιλωμένο ρόστερ που αυτή την στιγμή δεν αρκεί για πρωταθλητισμό, χωρίς καύλα στον κόσμο, χωρίς όραμα. Ηγέτης είναι αυτός που οδηγεί τους ανθρώπους εκεί που θέλουν να πάνε. Μεγάλος ηγέτης είναι αυτός που τους οδηγεί εκεί που δεν είχαν ποτέ φανταστεί ότι θα ήθελαν να πάνε. Προς το παρόν, ο Ιβάν Σαββίδης οφείλει πρώτα να αποδείξει ότι είναι ηγέτης. Με πράξεις. Όχι με διαγγέλματα. Με όραμα. Όχι με λόγους που μυρίζουν ναφθαλίνη…
