Καλή όμορφη και ωραία η νίκη του ΠΑΟΚ μέσα στη Βέροια, χορταστική και μάλλον απολαυστική για ένα ημίχρονο έστω, (το πρώτο ) αλλά μήπως να μιλήσουμε και λίγο για ποιότητα; Πιστέψτε με βρίσκω ικανούς τρεις τουλάχιστον λόγους που με υποχρεώνουν να μην αγνοήσω την ευκαιρία. Πρώτα και κύρια ο Αθανασιάδης, που έχει ένα χάρισμα-φωτιά, εκείνη την ψυχρή εκτελεστική δεινότητα με την οποία ξεκλειδώνει τις κλειστές άμυνες και τα “αμπαρωμένα” σπίτια.
Αναλαμβάνει με εκνευριστική ευκολία να ανοίξει ακόμη και κλειδαριές υψίστης ασφαλείας. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί και στη Βέροια η αν θα είχε ο ΠΑΟΚ την τύχη με την Ξάνθη και τα Γιάννινα, έτσι και ο Κλαους δεν άνοιγε τον δρόμο με εκείνο το γρήγορο γκολ, στη πρώτη κίνηση και χωρίς χρονοτριβή μόλις δέχθηκε την μπάλα από το σουτ του Πέλκα κι ας πουν κάποιοι ότι έκανε το αυτονόητο, όταν άλλοι μπορεί να είχαν σημαδέψει τα τσιμέντα στην κερκίδα. Ύστερα ο Πέλκας, με εκείνη την απίστευτη άνεση που θαύμασα στην περίφημη “ποδιά” που … τάισε τον αμυντικό, πριν… σερβίρει χάρη και τσαχπινιά το δεύτερο γκολ στον Μάκ.
Κι όσο σκέφτομαι ότι αυτό το ταλέντο μπορεί και να είχε χαθεί η να μην είχε πάρει ποτέ την ευκαιρία να μας ομορφύνει τις στιγμές μας, έτσι και δεν είχε πάει δανεικός στην Πορτογαλία. Προσωπικά δεν απορώ όπως ο Τούντορ που δεν τον είδε στην εθνική μας ομάδα κι αν θέλετε όχι μόνο δεν με χαλάει αλλά με βολεύει κιόλας για να έχει ο “μικρός” το ερέθισμα να πεισμώσει, να δουλέψει και να γίνει πολύ καλύτερος όσο ωριμάζει κιόλας. Και φυσικά ο Μπερμπάτοφ που με το καλημέρα φωνάζει από… χιλιόμετρα, πόσα κιλά ποιότητα κουβαλά πάνω του η μάλλον μέσα του. Μπορεί για κάποιους να μη φάνηκε στη Βέροια αφού δεν έκανε γκολ αλλά φθάνουν δυο-τρεις ενέργειες για να καταλάβεις πως ο ΠΑΟΚ κι ο Έλληνας φίλαθλος έχουν πολλά να δουν και να χαρούν απ’αυτόν τον παικταρά.
Είναι ο τρόπος που κινείται στο χώρο, που “διαβάζει “την φάση ,η γρήγορη σκέψη για να απελευθερωθεί, η έξυπνη επιλογή να αφήσει πίσω τον αντίπαλο, η έμπνευση να ξεφορτωθεί τον αμυντικό ,η λύση που έχει για να αποφύγει το οφ-σάιτ ,η ευκολία να δώσει την ευκαιρία στον συμπαίκτη-τροφοδότη να τον “εκμεταλλευτεί”, το στήριγμα στην κάθε επιθετική προσπάθεια κι όλα αυτά χωρίς καν να έχουν συμπληρωθεί με αποτέλεσμα.Σκεφθείτε μόνο την συνέχεια έτσι και ο Μάκ αποφάσιζε να αφήσει εκείνο το κουραστικό κουβάλημα της μπάλας και να είχε απλά επιλέξει να την στείλει την κατάλληλη στιγμή εκεί που έπρεπε η αν ο Πέλκας δεν είχε αιφνιδιαστεί και είχε προλάβει να “διαβάσει” την πρόκλησή του να φύγει προς την άλλη κατεύθυνση. Για να μην γινόμαστε όμως άδικοι με τα αλλά παιδιά, χρειάζεται χρόνος μέχρι να ενταχθεί πλήρως στο σύνολο ο Βούλγαρος, να μάθουν πως κινείται, να συνηθίσει ο ένας τον άλλον, όπως συμβαίνει σ’αυτές τις περιπτώσεις. Ως τότε παραμένει γλυκό το ερέθισμα και όμορφη η προσμονή για τα καλύτερα που μπορεί να ακολουθήσουν.
