Υπερβολές δεν χρειάζονται, αλλά ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται, γιατί σε κάθε περίπτωση έχουν κάτι να προσφέρουν. Όσο περνούν οι αγώνες, με τις ανατροπές, τις νίκες, αλλά κυρίως με την όλη συμπεριφορά της, η ομάδα δείχνει πως βρίσκεται στη μέση μίας διαδικασίας. Μιας διαδικασίας που δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί, ούτε που θα βγάλει, αλλά πάντως ξεκίνησε και ήδη κάποια πράγματα φαίνονται.
Για παράδειγμα δεν γίνεται να μη προσέξεις εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα, εκείνη τη λάμψη στα μάτια, τη φλόγα και το πάθος που βγάζουν έτσι και δεν τους… κάθεται κάτι ή κυνηγούν κάτι διαφορετικό. Ακόμη κι όταν χάνουν, βλέπεις πως υποφέρουν και πως το ζουν ή αντιλαμβάνεσαι πως κάτι θέλουν να σου πουν, κάτι σαν να υπόσχονται στον εαυτό τους και σ’ εσένα.
Τους παρατηρείς όταν κάθονται στον πάγκο, όταν κάνουν ζέσταμα,όταν μπαίνουν αλλαγή, όταν χάνουν το γκολ, όταν το βάζουν, όταν νικήσουν και πανηγυρίζουν, πως γίνονται όλοι μαζί ένα κουβάρι, κάτι σαν μια μεγάλη αγκαλιά που τους χωράει όλους. Είναι φανερό πως κάτι συμβαίνει εκεί μέσα, πως γίνεται δουλειά και μάλιστα πολυ-επίπεδη, στην προπόνηση, στην συμπεριφορά, στο δέσιμο,στην επαφή, στην επικοινωνία, στο κτίσιμο μιας συνολικής εικόνας που βγαίνει προς τα έξω και που ακόμη μπορεί να φαντάζει αναγκαστική, σε λίγο όμως πρέπει να βγαίνει αυθόρμητα(αυτός είναι ο στόχος).
Παιχνίδι με παιχνίδι αυτή η ενέργεια μοιάζει να περισσεύει και η θετική αύρα που βγαίνει θα αποτελεί σύντομα το μεγάλο όπλο, ειδικά αν συνοδευτεί από τα απαραίτητα ευνοϊκά αποτελέσματα. Ο κόσμος βλέπει, κρίνει,αξιολογεί, αγκαλιάζει, στηρίζει αλλά και περιμένει για να δει που θα… καθίσει η μπίλια. Στο Περιστέρι μια χαρά τα κατάφερε η ομάδα και ο κόσμος την ανταμείβει με τον παροξυσμό εν όψει της Ντόρντμουντ.
Η συνέχεια θα εξαρτηθεί από τον βίο και την πολιτεία των παικτών, του προπονητή, του τεχνικού διευθυντή, της διοίκησης, του συνόλου της εταιρείας γενικά. Είμαστε όλοι σε αναμονή, περιμένοντας με αγωνία και ενδιαφέρον την συνέχεια.
