Κάθε φορά τέτοια μέρα ντρέπομαι να γράψω. Οτι και να γράψω φοβάμαι ότι μπορεί να ειναι ιεροσυλία.
Δεν ξέρω αν τα παιδιά αυτά που χάθηκαν, θα ήθελαν να γραψω κάτι για αυτά. Μπορεί αν με γνωριζαν να μην με γουστάραν κι ολας. Ποιος είμαι εγώ; Σκέφτομαι οτι μπορεί ούτε καν να ήθελαν να τα θυμόμαστε ως τους ΠΑΟΚτσηδες που χαθηκαν άδικα για την αγάπη τους τον ΠΑΟΚ. Διοτι μπορεί και να μην είναι έτσι.
Δεν έχασαν την ζωή τους για τον ΠΑΟΚ, αλλά γιατί έγιναν πολλα λάθη, σε εκείνη την εκδρομή στις 4 Οκτωβρίου του 1999, σε έναν καταραμένο, κακοφτιαγμένο δρόμο.
Κανείς δεν ήθελε απο αυτά τα παιδιά να χάσει την ζωή του. Ήθελαν να ζήσουν και να συνεχίσουν να νοιώθουν, να γεύονται να αναπνέουν, να χαίρονται, να κάνουν τις τρελές τους. Να αγαπούν να παθιάζονται. Ναι και να ταξιδεύουν για χάρη της ΠΑΟΚΑΡΑΣ τους.
Δεν το ήθελε η μοίρα όμως να γίνει έτσι.
Η ζωή τους κόπηκε νωρίς, κάνοντας το τελευταίο τους ταξίδι σε έναν άλλον άγνωστο για τους ζωντανούς κόσμο.
Λίγες ώρες πριν χαθούν τραγουδούσαν για τον ΠΑΟΚ τους. Οχι την ΠΑΕ, οχι για τους παίκτες, την ομάδα, τις φανέλες, ή το σήμα. Μόνο για τον ΠΑΟΚ που είχαν στην καρδιά και το μυαλό τους… Αυτά τα παιδιά, ο Χαράλαμπος, ο Δημήτρης, η Χριστίνα, ο Αναστάσιος, ο Γιώργος, ο Κυριάκος, τώρα ίσως κάνουν κερκίδα στο παράδεισο… Ποιος ξέρει;
Όλοι αυτοί οι νέοι που χάθηκαν άδικα τόσο νωρίς, έζησαν χρόνια πριν, πολλές κοινές στιγμές, με άλλους που σε λίγες ώρες θα περάσουν το κατώφλι της Θυρας 4 στην Τούμπα για να φωνάξουν για την ΠΑΟΚΑΡΑ τους. Περπάτησαν τα ίδια μονοπάτια, έκαναν τα ίδια ταξίδια, είπαν τα ίδια τραγούδια.
Μακάρι να τους έχει όλους ο Θεός καλά και να μην ζήσουμε ξανά τέτοιες στιγμές.
