Δεν είναι ο Ιησούς, μηδέ ο Γκάντι. Δεν είναι ο καλός Σαμαρείτης, ούτε η μητέρα Τερέζα. Είναι ένας κανονικός, φυσιολογικός άνθρωπος, με σάρκα και οστά, ο οποίος ζητά αυτονόητα πράγματα: δικαιοσύνη, ισονομία, διαφάνεια.
Ο Σωτήρης Μήλιος αποτυπώνει τον επικοινωνιολογικό αντίκτυπο, τα υποδόρια μηνύματα και το ψυχολογικό προφίλ του Ιβάν Σαββίδη στην ιστορικής σημασίας συνέντευξη του στο SDNA…
Οι ρωσικές παροιμίες μοιάζουν πολύ με τις ελληνικές. Συνήθως λένε το ίδιο με άλλα λόγια. Ο ιστορικός συγχρωτισμός των δύο λαών βοήθησε σε αυτό.
Στην Ρωσία λένε πως ένας άνθρωπος κρίνεται από τις πράξεις, όχι από τα λόγια του. Άλλη μία, με παρόμοιο νόημα, προτρέπει να έχεις τα αυτιά σου μονίμως ανοιχτά και το στόμα επιμελώς κλειστό.
Για καιρό, ο Ιβάν Σαββίδης επέλεξε να το τηρεί ευλαβικά και να είναι… μουγγός. Ενίοτε, με προσωπικό κόστος. Προτίμησε να πράττει και όχι να ομιλεί. Να αναγνωρίζει το έδαφος και να μαθαίνει τον νέο κόσμο στον οποίο εισήλθε και όχι να φανφαρολογεί.
Το γιατί όλα αυτά που ο Ιβάν Σαββίδης επικαλείται περίπου ως κραυγή απόγνωσης -μέσω της μοναδικής συνέντευξης του στο SDNA- ακούγονται περίπου ως… κινέζικα στα περισσότερα ώτα είναι θέμα μιας διεφθαρμένης (αθλητικής) κοινωνίας, που συνήθισε να ταυτίζει την βρομιά, την παρανομία, την ατιμωρησία, την (μακιαβελική) νίκη με κάθε κόστος, με την… μαγκιά.
Η καταιγιστική του συνέντευξη στο SDNA εγκαινιάζει μία νέα εποχή στην εν Ελλάδα θητεία του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Οριοθετεί την παρουσία του στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, διότι για πρώτη φορά διακηρύσσει το προσωπικό του ιδεολογικό μανιφέστο.
Για πρώτη φορά «γδύνεται» στα μάτια του λαού του ΠΑΟΚ και όχι μόνο. Για πρώτη φορά αφήνεται, αποκαλύπτεται, παίρνει γήινα χαρακτηριστικά και κατεβαίνει από τον θρόνο του στην σουίτα της «Τούμπας» για να εγγυηθεί πως είναι ΕΔΩ. Η σιωπή του δεν ήταν άγνοια. Η σιωπή του δεν ήταν αδυναμία. Η σιωπή του ήταν προϊόν στρατηγικής επιλογής. Τώρα οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από ποτέ για να βγει μπροστά.
