Το χριστιανικό ρητό λέει: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε». Συγνώμη αν αμαρτάνω, μα έτσι είναι η ζωή. Κρίνεις και κρίνεσαι. Παντού. Στο σπίτι σου, στην σχέση σου, στην παρέα σου, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην δουλειά. Ειδικά εκεί. Εκεί, κρίνεσαι κάθε μέρα, κι αν δεν είσαι καλός, εν ριπή οφθαλμού θα βρεθεί καλύτερος.
Το ξέρω. Άτιμη ζωή. Δυστυχώς, έτσι είναι. Και ειδικά στην δουλειά, δεν υπάρχουν διακρίσεις για κανένα, ούτε υπομονή, ούτε συγχώρεση.. Υποτίθεται ότι είσαι επαγγελματίας. Βιοπορίζεσαι από αυτό. Οφείλεις να είσαι (στοιχειωδώς) καλός.
Δεν ωφελεί κανέναν να επιμένει σε ένα λάθος. Είναι ανώφελο να προσπαθήσεις να γκρεμίσεις έναν τοίχο με το κεφάλι σου. Ο τοίχος θα σε νικήσει, όσο ξεροκέφαλος κι αν είσαι. Είναι ανώφελο να επιμένεις σε μία λάθος επιλογή επειδή επένδυσες κάποια φράγκα πάνω της. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βαθύνεις κι άλλο την πληγή και να την κάνεις ανίατη. Στις δουλειές, στις κανονικές business, όπου τα χοντρά λάθη κοστίζουν λεφτά, κόπο, χρόνο, project, αυτοί που δεν αποδίδουν αποχωρούν ή βγαίνουν προσωρινά από το προσκήνιο για να καθαρίσουν το μυαλό τους και να βρουν την αυτοκάθαρσή τους.
Δεν ξέρω τι στραβό υπάρχει στο μυαλό του Ρόμπιν Όλσεν. Στην Σουηδία ορκίζονται ότι είναι κανονικός τερματοφύλακας. Ειδάλλως, δεν θα τον καλούσαν ακόμα στην Εθνική τους. Στο διαδίκτυο δεν υπάρχουν βίντεο με γκάφες του από την Σουηδία. Δεν υπάρχουν, διότι δεν έκανε!
Είναι ένα σκιάχτρο με χέρια μακριά σαν κουπιά. Αν τα ανοίξει, σκεπάζει την εστία. Δεν ξέρω τι στραβό τρέχει με την πάρτη του. Λες και τον κυνηγά το μόνιμο σύννεφο που φέρνει βροχή πάνω από το κεφάλι του. Λες και τραβάει την γκίνια με μαγνήτη. Ότι στραβό είναι να γίνει, θα γίνει πάνω του. Φταίει δεν φταίει αυτός είναι που θα εκτεθεί. Λες και τον καταράστηκε κάποιος, που τώρα γελάει σαρδόνια με αυτά που τραβάει σε κάθε ματς στην Ελλάδα.
Κουράστηκα να ψάχνω για δικαιολογίες. Κουράστηκα να (τον) δικαιολογώ. Ο κόσμος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι σκληρός. Αμείλικτος. Όταν κάποιος δεν μπορεί, πρέπει να έρχεται από πίσω κάποιος άλλος. Δεν είναι ένα, ούτε δύο.
Είναι το αυτογκόλ στο φιλικό με την Μπόχουμ, το αστείο πέναλτι με την Σπάρτακ Τρνάβα, οι έξοδοι Μεσολογγίου και τα γκολ-καρμπόν στα ματς με την Βέροια (φιλικό), τον ΠΑΣ Γιάννενα, ή την ΑΕΚ, τα γκολ-φάβα από την Ντόρτμουντ και τα «δώρα» που παραλίγο να κάνει με τον Ατρόμητο. Είναι πια πολλά.
Στα δικά μου μάτια το τρίτο γκολ του Ηρακλή στις καθυστερήσεις είναι επιθετικό φάουλ ότι γράφεται ή λέγεται δεξιά κι αριστερά. Προσοχή όμως! Αυτό είναι το γράμμα του νόμου. Κανένα επιθετικό φάουλ δεν εμπόδιζε ένα θεριό δύο μέτρα, που έχει και το πλεονέκτημα των χεριών να βγει από την γραμμή του, να τους πάρει όλους σβάρνα και κάπου εκεί να τελειώσει το ματς. Ο κανονισμός του δίνει αυτό το δικαίωμα να βγει και να τους πάρει όλους παραμάζωμα. Κι όμως, εκείνος περιμένει εκεί, καρφωμένος αφελώς στην γραμμή, να πάρει το σφύριγμα από ένα διαιτητή, που θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι δεν είναι διατεθειμένος να του δώσει ούτε τον πυρετό του. Τέτοιες αφέλειες δεν συγχωρούνται. Ειδικά, αν μιλάμε για επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Θα ‘πρεπε να ξέρει.
Δεν λέω ότι πρέπει να φύγει ή να του κρεμάσουν το δελτίο στον τοίχο. Μακριά από μένα αυτές οι υπεραπλουστεύσεις. Ο Ρόμπιν Όλσεν είναι ένας άνθρωπος κι έχει δικαίωμα στα ανθρώπινα λάθη. Ακόμα κι αν αυτά είναι συνεχή κι επαναλαμβανόμενα.
Απλώς, προκύπτει πια ξεκάθαρο θέμα εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνης του Όλσεν στον εαυτό του. Εμπιστοσύνης της άμυνας / ομάδας απέναντι του. Εμπιστοσύνης του κόσμου απέναντι του. Κάθε αντίπαλος πια σημαδεύει τις εξόδους του. Κάθε αντίπαλος ξέρει πια ότι έχει απέναντι του ένα τερματοφύλακα χωρίς ψυχολογία και με χέρια που τρέμουν.
Ίσως ήρθε η ώρα να ξεκουραστεί λιγάκι και να καθαρίσει το μυαλό του. Ίσως ήρθε η ώρα ο ΠΑΟΚ να ψάξει ακόμα καλύτερα την αγορά για κάποιον άλλον που να δίνει περισσότερη ηρεμία / σιγουριά στην ομάδα.
Δεν ξέρω καμία μεγάλη ομάδα χωρίς μεγάλο «άσο». Σκληρό, μα έτσι είναι παντού όλες οι δουλειές.
Ο τερματοφύλακας προστατεύεται όταν στα κακά του φεγγάρια φυγαδεύεται. Κρύβεται. Όχι όταν μένει μέσα και εκτίθεται. Έτσι «καίγεται».
Δεν είναι ο μόνος που αξίζει σκληρής κριτικής. Δεν είναι ο μοναδικός που δεν έκανε / κάνει καλά, αυτό για το οποίο πληρώνεται. Δεν είναι ο μόνος underachiever στον ΠΑΟΚ. Ευθύνη έχει κι ο Τούντορ. Μεγάλη μάλιστα. Για μία ομάδα τέτοιας ποιότητας είναι ανεπίτρεπτο να δέχεται τόσα ίδια γκολ από στημένες μπάλες (Γιάννενα, ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Ηρακλή) και κάθε φορά που η μπάλα σηκώνεται από το έδαφος να προκαλείται τρόμος.
Για μία ομάδα τέτοιας ποιότητας είναι ανεπίτρεπτο το γεγονός ότι έχει δεχθεί πρώτη γκολ και ως τούτου κυνηγάει στο σκορ σε ΟΛΑ τα φετινά ματς πρωταθλήματος (ΠΑΣ, ΑΕΚ, Ατρόμητος, Ολυμπιακός, Ηρακλής), εκτός από αυτά που δεν δέχθηκε καθόλου γκολ (Ξάνθη, Βέροια)!
Ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα που ακόμα χτίζεται και είναι λογικό να περνάει παιδικές ασθένειες. Πόσο λογικό όμως είναι να μαθαίνεις στο παιδί σου ένα και μόνο μάθημα (στην περίπτωση μας 3-5-2 ή 3-4-2-1) και να μην του δίνεις εναλλακτικές λύσεις, όταν κάτι στραβώνει;
Το πρόβλημα ενδεχομένως να είναι και δομικό. Μπορεί ο ΠΑΟΚ με το υπάρχον υλικό να συνεχίζει να παίζει παντού και πάντα 3-5-2 (ή 3-4-2-1) χωρίς να πιάνεται… Κώτσος από τους αντιπάλους;
Μπορούν οι αμυντικοί του να υποστηρίξουν ένα τέτοιο πλάνο με ασφάλεια σε ματς, όπου ο ΠΑΟΚ παίζει ψηλά και φτιάχνει παιχνίδι; Μπορούν να συνυπάρξουν στον άξονα δύο βαριά κορμιά όπως ο Τζιόλης με τον Σάμπο, κάτι που δεν έχει βγει σχεδόν σε κανένα ματς; Άραγε ο ΠΑΟΚ παίζει καλύτερα με τον Μπερμπάτοφ σε free role πίσω από τον επιθετικό κορυφής; Άραγε μπορεί να υπάρξει λειτουργικό σχήμα με Μπερμπάτοφ, Κλάους, Πέλκα και Μακ στην ίδια ενδεκάδα κι αν ναι, τι χρειάζεται να έχει από πίσω του και με ποιο σχηματισμό;
Δεν είναι όλα στραβά ούτε μαύρα. Ειλικρινά αδυνατώ να βρω έστω και ένα παιχνίδι φέτος που ο ΠΑΟΚ να μην έπαιξε (κανονική, ορθολογική) μπάλα. Σε όλα ήταν καλός, ασχέτως του αποτελέσματος. Κυκλοφόρησε σωστά την μπάλα, βρήκε τις επιθετικές υπεραριθμίες, έφτιαξε ορθολογικές φάσεις, σκόραρε πολύ και στρίμωξε κάθε αντίπαλο στα σχοινιά. Τα στατιστικά που τον φέρνουν (με διαφορά μάλιστα) πρώτο στις τελικές φάσεις, αλλά και στις σωστές μεταβιβάσεις, μαρτυρά μία ομάδα που έχει δουλέψει στο παραγωγικό της παιχνίδι. Αυτό όμως δεν αρκεί. Η επίθεση κόβει τα εισιτήρια, μα η άμυνα φέρνει τα αποτελέσματα.
Δεν είναι τυχαία τα κοροϊδίστικα γκολ που τρώει φέτος ο ΠΑΟΚ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι προϊόν κατάρας ή μούντζας. Είναι ζήτημα έλλειψης συγκέντρωσης, ελλιπούς προετοιμασίας (ειδικά όταν μιλάμε για στημένες φάσεις), πιθανώς και παικτικής ανεπάρκειας σε ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις.
Χτίζω ομάδα, σημαίνει βρίσκω τις αστοχίες / ανορθογραφίες / ελλείμματα και τα διορθώνω. Πατάω πάνω στα καλά μου στοιχεία και διορθώνω τα κακώς κείμενα με μικρές σταδιακές βελτιωτικές κινήσεις / προσθήκες. Χτίζω ομάδα σημαίνει να μπορώ να υπομένω το μαρτύριο του Σίσυφου ή αυτό της σταγόνας. Όσοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν δυστυχώς θα μείνουν πίσω.
Είτε μιλάμε για οπαδούς είτε για παίκτες…
