Δεν είναι ντροπή να χάνεις από μία ρωσική ομάδα του Top-4, όπως σταθερά είναι η Κράσνονταρ την τελευταία διετία.
Αμφιβάλλω, αν στο ρωσικό πρωτάθλημα, όπως είναι σήμερα, ότι ο ΠΑΟΚ θα τερμάτιζε στο πάνω μισό της βαθμολογίας.
Ούτε είναι ντροπή να χάνεις την πρόκριση στους «32» του Europa League, από έναν τέτοιο όμιλο.
Μπορεί ο ΠΑΟΚ να (μας) καλόμαθε με τρεις προκρίσεις από ομίλους την τελευταία πενταετία, αλλά αυτό δεν τον συνιστά ακόμα ευρωπαϊκό μέγεθος, που να προκαλεί τον φόβο στον αντίπαλο, ούτε να τον καθιστά φαβορί από την κλήρωση κιόλας.
Οι ισάριθμοι αποκλεισμοί στα πρώτα νοκ-άουτ που βρήκε μπροστά του μετά από όμιλο (από ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ουντινέζε, Μπενφίκα) αποδεικνύουν ότι το ταβάνι -μέχρι στιγμής- είναι εκεί. Δύο ματς πάνω – δύο ματς κάτω δεν κάνουν την διαφορά. Άλλα πράγματα την κάνουν.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο ΠΑΟΚ παίρνει αυτό ακριβώς που του αξίζει από την φετινή του ευρωπαϊκή πορεία. Τίποτα, λιγότερο τίποτα περισσότερο. Μπορεί κάποιοι να τον ζυγίζουν αλλιώς ως μέγεθος, μα το παραπάνω βήμα δεν έγινε. Κι αυτό είναι που συνιστά την ντροπή. Πως με τον Ιβάν Σαββίδη να εγγυάται τα οικονομική ηρεμία / ευημερία, ο ΠΑΟΚ (του) πετυχαίνει όσα ο ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη. Ου μην και ο ΠΑΟΚ του Γούμενου, του Μπατατούδη και του Βουλινού!
Αν δει κανείς ψυχρά τα δύο παιχνίδια με την Κράσνονταρ, η καλύτερη ομάδα πήρε αυτό που πήρε κι από τα δύο. Προσοχή, η καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο. Η πιο οργανωμένη. Η πιο δεμένη. Η πιο δουλεμένη. Αυτή που ξέρει ποια είναι και που πηγαίνει.
Μπορεί ο ΠΑΟΚ να έχει τα πενταπλάσια ευρωπαϊκά ματς από τους Ρώσους (150 έναντι 30), μπορεί η Κράσνονταρ να μπουσουλάει ακόμα ως σύλλογος χωρίς να έχει σβήσει ακόμα 10 κεράκια ως σύλλογος, μα τον δρόμο της, την ταυτότητα της, το στιλ της, όλα αυτά τα έχει βρει. Ο ΠΑΟΚ ακόμα τα αναζητά…
Στο Κράσνονταρ ο ΠΑΟΚ θύμισε έναν άλλον ΠΑΟΚ, από το μακρινό παρελθόν από εποχές… Γούμενου. Εκείνον που κοιτούσε με δέος τον… ξένο οχτρό και προσάρμοζε εντελώς τα πλάνα του για να «κλέψει» αποτέλεσμα. Εκείνον που περίμενε μοιρολατρικά να γίνει το αναπόφευκτο. Εκείνον που γύριζε πίσω με αξιοπρεπείς ήττες, ανακουφισμένος που δεν έγινε και τίποτα χειρότερο.
Στο ομιχλώδες Κράσνονταρ, ο ΠΑΟΚ ήταν μία συνέχεια του δευτέρου ημιχρόνου στην Τρίπολη. Συμπτωματικά, η πρωτεύουσα της Αρκαδίας (το ξέρουν καλά αυτό όσοι υπηρέτησαν έστω και μία μέρα εκεί) φημίζεται για το λευκό πέπλο που εν ριπή οφθαλμού καλύπτει τα πάντα και δεν σε αφήνει να δεις ούτε την μύτη σου.
Οι περισσότεροι από εσάς (ή τέλος πάντων κάποιοι) πιθανώς να έχετε ακουστά το Football Manager. Προσωπικά, το έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου το 1993 (!) και σε κάθε έκδοση του έχω δημιουργήσει αυτοκρατορίες με τον ΠΑΟΚ. Δυναστείες εντός συνόρων, συνεχόμενες κατακτήσεις Champions League, τα πάντα όλα. Στο παιχνίδι όμως, που είναι στιγμές – στιγμές απόλυτα ρεαλιστικό, υπάρχει μία μικρή δυνατότητα κλεψιάς. Αν νιώθεις ότι η ομάδα σου δεν πάει καλά, μπορείς να αλλάξεις σύστημα ότι ώρα θες, να βάλεις από την ναφθαλίνη όποιον παίκτη γουστάρεις, να φτιάξεις ότι υβριδική ενδεκάδα σου έρθει στο μυαλό με μηδενικό κόστος. Αν χάσεις / συντριβείς / διαλυθείς, έχεις κάνει ήδη από πριν το save, κλείνεις τον υπολογιστή, κάνεις load και ξαναπαίζεις τον αγώνα, μέχρι να σου κάτσει κάτι.
Το κακό είναι πως στην πραγματική ζωή, δεν υπάρχει ούτε save ούτε load. Ότι επιλέγεις το ακολουθείς και σε ακολουθεί. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω για να διορθώσεις έστω και την πραγματική λεπτομέρεια.
Δεν ξέρω αν ο Τούντορ έχασε πια την πίστη του στο 3-4-2-1 (ή 3-4-3 όπως του αρέσει να το λέει) ή αν κατάλαβε ότι είναι δυσλειτουργικό / αναποτελεσματικό. Είναι ωραίο να μην είσαι δογματικός, μα όταν αλλάζεις ριζοσπαστικά την δομή της ομάδα σου, πριν από παιχνίδι do or die στην Ευρώπη, είναι σαν να έχεις χάσει την πίστη σου στα πάντα. Στο πλάνο σου. Στους παίκτες σου.
Είναι σαν να τους μεταδίδεις ότι «μάγκες, εδώ δεν μας σώζει τίποτα», παρά μόνο αν κάνουμε κάτι που δεν το έχουμε δοκιμάσει ποτέ ως τώρα, δηλαδή ένα 4-4-2, με επιθετικές αιχμές δύο παίκτες που μέχρι πέρυσι δεν είχαν παίξει ποτέ τους ως φορ (Μακ, Ροντρίγκες) και τέσσερα κεντρικά χαφ!
Στο χορτάρι αποδείχθηκε τελικά ότι κέρδισε η ομάδα που έκανε στο γήπεδο, αυτά που κάνει κάθε μέρα. Η Κράσνονταρ δεν έκανε τίποτα εντυπωσιακό, τίποτα ιδιοφυές, τίποτα πολύπλοκο ή δύσκολο. Έκανε το αυτονόητο, αυτό που αδυνατεί να κάνει ο ΠΑΟΚ σε όλα τα δύσκολα ματς. Να είναι συμπαγής πίσω, να τρώει δύσκολα φάσεις και να ψάχνει την αχίλλειο πτέρνα του αντιπάλου.
Είναι -τουλάχιστον- ενοχλητικό, ο Ίγκορ Τούντορ να τα βρίσκει όλα καλά κι ωραία μετά το τέλος του ματς. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ο Κροάτης βρήκε καλή την εμφάνιση, δεν είχε παράπονα για την απόδοση των παικτών του, είπε καλά λόγια για την αμυντική εικόνα, είπε ότι τίποτα δεν πήγε στραβά, δεν απέδωσε την ήττα στον καιρό, τον διαιτητή, ούτε την ανωτερότητα του αντιπάλου. Είπε απλά ότι… αυτά γίνονται στο ποδόσφαιρο.
Δηλώσεις, άλλης εποχής, όπου αν το κοντέρ έγραφε κάτω από… τρία, άνοιγαν σαμπάνιες. Όλα αυτά σε ένα ματς που ο ΠΑΟΚ έπαιζε μόνο για την νίκη κι έκανε την πρώτη του on target φάση ένα τέταρτο πριν το τέλος με το σκορ ήδη στο 2-0!
Ο Ιβάν ήταν στο Κράσνονταρ κι αυτή η ήττα (είναι σίγουρο) ότι τον… έτσουξε πιο πολύ από κάθε άλλη. Λογικό είναι να ήθελε να κάνει και λίγη φιγούρα στους Ρώσους. Εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε, εκεί περνά τον περισσότερο χρόνο του. Αυτό το ματς ήταν και λιγάκι θέμα εγωισμού.
Για μία ακόμα φορά έφυγε σκυθρωπός, προβληματισμένος, νηστικός από αυτά που εισέπραξε από τον ΠΑΟΚ, που αν δεν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα πάει για δεύτερο σερί αποκλεισμό από τους ομίλους του Europa League. Πέρυσι από το «χωριό» της Γκινγκάμπ, φέτος από το «μωρό» που λέγεται Κράσνονταρ. Το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη, λογικά δεν θα ‘ρθει ούτε και φέτος. Ο ΠΑΟΚ αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει σε μία εποχή που θεωρητικά τα έχει όλα.
Σύμφωνα με το θεωρητικό business plan, ο ΠΑΟΚ χτίζει ομάδα και ως τούτου χρειάζεται υπομονή. Ορθόν και κατανοητόν. Το θέμα είναι να βρει τι ομάδα θέλει να χτίσει και πάνω σε ποιες αρχές. Το ματς στο Κράσνονταρ ήταν ένα μεγάλο πισωγύρισμα. Όχι γιατί ο ΠΑΟΚ έχασε, αλλά γιατί ο Τούντορ πρόδωσε τις αρχές του. Κι αυτό δηλώνει πανικό. Πίεση. Άγχος.
Αν εσύ ο ίδιος σταματήσεις να πιστεύεις σε αυτό που πας να χτίσεις, είναι δύσκολο να κάνεις τον άλλον να το πιστέψει εκείνος. Το ακόμα χειρότερο είναι πως στην πραγματική ζωή δεν είναι όπως στο Football Manager, όπου με ένα απλό save / load μπορείς να τα διορθώσεις όλα…
