Δεν έχει να κάνει με ένα σφύριγμα, ένα ακυρωθέν γκολ, μία φάση. Στην χώρα που γέννησε τους νόμους, ο (αρχαίος) Σωκράτης θα ντρεπόταν με την σύγχρονη ερμηνεία τους από τους απογόνους του και την αλαζονεία όσων δύνανται να αδικούν.
Υπάρχουν δύο τρόποι να κρίνεις οποιαδήποτε αμφισβητούμενη φάση σε οποιοδήποτε άθλημα στον κόσμο. Ο πρώτος, να την απομονώσεις από κάθε τι εξωτερικό. Να μην σε νοιάζει ούτε ποιος παίζει, ούτε σε ποια χώρα, ούτε σε τι χρονικό σημείο είναι το ματς, ούτε πόσο είναι το σκορ. Να μην υπάρχει παρελθόν ή μέλλον. Να μην υπάρχουν πρόσωπα, φανέλες, εμβλήματα. Να την αποστειρώσεις από τα πάντα και την ερμηνεύσεις με το ψυχρό γράμμα του νόμου, απομονώνοντας μόνο αυτό το καρέ, σαν μην υπήρξε ποτέ τίποτα ανάλογο στην γη.
Υπό αυτό το πρίσμα (στα δικά μου μάτια) το γκολ του ΠΑΟΚ στις καθυστερήσεις του ματς με τον Λεβαδειακό ήταν φάουλ! Πατητή που λένε και στο πόλο. Εκτός αν ο Τριποτσέρης έβγαλε ξαφνικά… μαλλιά και αυτό που κρύβει το… γυαλιστερό του κρανίο στην φωτογραφία δεν είναι το μαύρο γάντι του Μπερμπάτοφ!
Έλα όμως, που στον ομαδικό αθλητισμό δεν μπορείς να απομονώσεις τίποτα από το περιβάλλον του. Δεν γίνεται να διαγράψεις «σφαγές», «εγκλήματα», επιλεκτική αντιμετώπιση του νόμου, διαφορετική ερμηνεία του κανονισμού, δεν γίνεται να μην συγκρίνεις, να ξεχάσεις, να σβήσεις, να ακυρώσεις. Τα πάντα έχουν πριν και μετά. Τα πάντα έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Υπό αυτό το πρίσμα μπορώ να καταλάβω όσους για το… γαμώτο, θέλουν κι αυτοί για ένα γκολ, για μία νίκη στο τέλος, να βάλουν το δαχτυλάκι στο μέλι και να υποδυθούν αυτό που σιχτιρίζουν μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίας, μία ζωή ολόκληρη. Δεν τους δικαιολογώ -τους καταλαβαίνω.
Ο Σωκράτης (της αρχαιότητας) έλεγε ότι «αν ήταν ανάγκη να αδικώ ή να αδικούμαι, θα προτιμούσα να αδικηθώ μάλλον, παρά να αδικήσω». Είναι σκληρό, επώδυνο, μαρτυρικό, σχεδόν αυτοκαταστροφικό να το βιώνεις σχεδόν κάθε μέρα, αλλά από την άλλη είναι λυτρωτικό. Ξέρεις πως τίποτα από αυτά που έχεις δεν είναι κάλπικο. Κοιμάσαι ζοχαδιασμένος, αλλά ήσυχος.
Ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ δεν ήξερε. Μαθαίνει σιγά-σιγά. Δεν ήταν ανάμεσα στο τσούρμο που πήγε να διαμαρτυρηθεί σε διαιτητή και επόπτη, αλλά τραβήχτηκε στο κέντρο του γηπέδου και παρατηρούσε στωικά. Κυρίως, για να μάθει. Είναι ακόμα πιο ωραίο, που στα δικά του μάτια αυτή η φάση δεν είναι φάουλ και νιώθει ότι αδικήθηκε, όπως είπε μετά το τέλος του ματς στα μικρόφωνα («με βάση την εμπειρία μου από την Αγγλία, δεν υπάρχει κανένα φάουλ στη συγκεκριμένη φάση. Εγώ επειδή έχω αγωνιστεί στο αγγλικό πρωτάθλημα, λέω ότι ήταν μια διεκδίκηση»), μα ακόμα πιο ωραία είναι η δική του αντίληψη περί… νόμου: «Δε μετράει αυτό όμως. Μετράει αυτό που έδωσε ο διαιτητής». Στην Αγγλία, όλα αυτά.
Την ίδια χρονική στιγμή, αρκετά χιλιόμετρα πιο μακριά, σε μία εορταστική εκδήλωση, ένας άλλος Σωκράτης (σίγουρα όχι ο αρχαίος φιλόσοφος) έδειχνε μία διαφορετική ερμηνεία της ισονομίας και της άμιλλας. Σύμφωνα με τον… σύγχρονο Σωκράτη, «οι φίλαθλοι των άλλων ομάδων που έχουν τόσα χρόνια να πάρουν πρωτάθλημα, είναι… κακομοίρηδες!». Το να έχεις αμέτρητα πρωταθλήματα είναι ένα… πλεονέκτημα (!) που δεν το έχουν άλλες ομάδες, κλείνοντας την ομιλία του ευχόμενος στον άνθρωπο που τον διαδέχθηκε: «αν θέλει να αφήσει και κανέναν άλλο να πάρει πρωτάθλημα»! Να αφήσει; Ελλάδα, είσαι!
