Αν ζούσαμε στη δεκαετία του 90′, αυτήν την ώρα στα γραφεία του μπασκετικού ΠΑΟΚ στην Εθνικής Αμύνης θα υπήρχε πανδαιμόνιο. Χιλιάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ θα απαιτούσαν τα κεφάλια του Πρέλεβιτς και του Μαρκόπουλου επί πίνακι, θα έφτυναν τον Βασιλειάδη και θα έσπαγαν το αυτοκίνητο του Σχορτσιανίτη. Αργότερα θα επενέβαινε η αστυνομία ενώ τις πρώτες πρωινές ώρες θα ανακοινώνονταν 2-3 παραιτήσεις για τη δικαιώση του περί κοινού αισθήματος. Το επόμενο παιχνίδι στο Παλέ Ντε Σπορ θα είχε μόνο… 2.000 κόσμο ο οποίος θα αποδοκίμαζε παίκτες και προπονητή.
Επειδή πλέον ζούμε στο 2015, όλα αυτά γίνονται πλέον εικονικά, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί, στο μόνο μέρος που απέμεινε για να ασχολείται καμιά φορά ο ΠΑΟΚτσής με το τμήμα μπάσκετ της ομάδας. Αυτό που την τελευταία 15ετία, αφού κράτησε το οπαδικό φρόνημα όσο το ποδόσφαιρο παρέπαιε, απαξιώθηκε πλήρως από τον κόσμο και αποτελεί πλέον το αποκούμπι, όταν και αν φέρει κάποια επιτύχια. Όπως πρόσφατα ο ΠΑΟΚτσής βρήκε στέγη στο βόλεϊ, στο χάντμπολ και ούτω καθεξής. Περιστασιακοί οπαδοί λοιπών αθλημάτων, λάτρες τις επιτυχίας και των τίτλων, σε μια ομάδα που παραδοσιακά έχει έλλειψη από δαύτους. Όπως έχω ξαναπεί, κανείς δεν έγινε ΠΑΟΚ για τις κούπες. Υπήρχαν πιο σημαντικοί λόγοι…
Η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα λοιπόν, αντικατοπτρίζεται από τα 500 άτομα που ανηφορίζουν μέχρι το “παλατάκι” και παρακολουθούν τα ματς της ομάδας μπάσκετ. Αυτοί είναι που πραγματικά ασχολούνται, ενισχύουν όπως μπορούν, ξέρουν ποια είναι η 12αδα του ΠΑΟΚ, ποιος είναι ο αντίπαλος, ποια είναι η κατάσταση στο άθλημα γενικότερα αυτή την περίοδο. Οι 500 θα γίνονταν 50.000, αν ο Δικέφαλος προκρινόταν στο φετινό τελικού κυπέλλου και έγιναν ακόμα περισσότεροι, τώρα που η ομάδα αποκλείστηκε από τον Φάρο. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς πολλαπλασιάζονται σε μια επιτυχία ή σε μια ηχηρή αποτυχία. Ένα αποκλειστικά ΠΑΟΚτσήδικο φαινόμενο. “Σιγά μην ξανασχοληθούμε με το μπασκετ” λέει ο άλλος. Γιατί, πότε ασχολήθηκες ρε αδερφέ; Δικαίωμα στην κριτική έχουν όλοι, αλλά δικαίωμα στις κραυγές όχι. Έτσι λέω εγώ…
Το τι έγινε απόψε στο Κερατσίνι, δε θέλει μεγάλη φιλοσοφία. Νομίζω ότι όλη η εικόνα του αγώνα φανερώνεται όταν, 3.5 λεπτά πριν τη λήξη, ο Μπατής αρπάζει με μανία την μπάλα από τα χέρια του Χάτσερ στο κέντρο του γηπέδου. Η διαφορά αποφασιστικότητας και πάθους ήταν τόσο μεγάλη μεταξύ των δυο ομάδων που σχεδόν σε κανένα διάστημα του αγώνα η πρόκριση δεν έλεγε “ΠΑΟΚ”.
Ο Δικέφαλος είναι παραδοσιακά μαθημένος σε τέτοια ξεγυρισμένα χαστούκια, και προσωπικά δεν μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Αν υπάρχει μια ομάδα που θα “αναστήσει” κάποιον “πεθαμένο” γερόλυκο, θα αναδείξει ένα αντίπαλο χαμένο ταλέντο, ή θα αποκλειστεί από μια ομάδα της Α2, αυτή μπορεί να είναι μόνο ο ΠΑΟΚ… Αλλά το γεγονός ότι έδειξε τόσο απροετοίμαστος, αγωνιστικά και ψυχολογικά, με ξένισε και με απογοήτευσε. Μια ευθύνη που ξεκάθαρα έχει να κάνει με τον Σούλη Μαρκόπουλο ο οποίος δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος ενός τέτοιου κρίσιμου αγώνα. Σέβομαι απόλυτα τον 60χρονο τεχνικό για όλα όσα έχει καταφέρει ως τώρα στην τεράστια καριέρα του, αλλά θεωρώ ότι αν έχει κάνει ένα λάθος η διοίκηση Πρέλεβιτς αυτά τα χρόνια, είναι που δεν τον άφησε να πάει στον Ολυμπιακό, και να φέρει στη θέση του τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Ο κύκλος του Μαρκόπουλου νομοτελειακά έχει αρχίσει να κλείνει, είτε το βλέπουν κάποιοι είτε δε θέλουν να τον δουν.
Για τη φάση του Παπαμακάριου με τον Σχορτσιανίτη, αν θέλετε “αίμα” και αποκεφαλισμό των διαιτητών, απευθυνθείται αλλού. Το λάθος είναι ναι μεν ξεκάθαρο, αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να διαμαρτύρεσαι για αυτό, ξεφτιλίζεσαι περισσότερο από όση ξεφτίλα φέρνει ο ίδιος ο αποκλεισμός. Μικραίνεις περισσότερο τον ΠΑΟΚ.
Ας ασχοληθούμε λοιπόν όλοι μαζί για μια-δυο μέρες με την ήττα-σοκ, και μετά ας ξαναφήσουμε το μπάσκετ στην ησυχία του. Αυτή που έχει έτσι κι αλλιώς τα τελευταία 15 χρόνια…
ΥΓ. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στον Σούλη Μαρκόπουλο για την απώλεια της μητέρας του…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
