Έχουμε δει πολλά τατουάζ με θέμα τον ΠΑΟΚ.
Ίσως ένα από τα πιο περίεργα ήταν ένα με τα…εγκαίνια της Τούμπας!
Ναι, καλά διαβάσατε, ένας «τρελός» φίλος του Δικέφαλου είχε χτυπήσει στο πόδι του τατουάζ μία χαρακτηριστική φωτογραφία από τα εγκαίνια της Τούμπας!
Ένας άλλος, είχε κάνει τατουάζ ένα αυτόγραφο του Βιεϊρίνια!
Υπάρχουν κι άλλα ανάλογα παραδείγματα ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας, αλλά πλέον είδαμε και ακόμη ένα ξεχωριστό τατουάζ.
Ένα τατουάζ που έχει τη μορφή του Μπάνε Πρέλεβιτς την ώρα που ξεσπάει σε κλάματα μετά τον χαμένο τελικό από τη Ρεάλ στο Κύπελλο Κυπελλούχων στη Ναντ, το 1992.
Το συγκεκριμένο τατουάζ αποκάλυψε η ομάδα «PAOK Basketball Retro» στο facebook και μαζί φιλοξένησε και το παρακάτω κείμενο:
«Γεια χαρά
Δεν έχει σημασία, αλλά είμαι ο αυτός που σου είχα στείλει το κείμενο “αν δεν μπορεί να πάρω εγκώ μπάλα”, παρακολουθώ καθημερινά τη σελίδα και μετά το ματς με τον φάρο είχα την ίδια αντίδραση με σένα, με την ανάρτηση “κλειστό μέχρι νεοτέρας”.
Περίπου τεσπα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βάλω το διαρκείας στο συρτάρι και ίσως το βγάλω το καλοκαίρι για την ανανέωση πάλι.
Εν τω μεταξύ, την επόμενη μέρα ακριβώς είχα κλείσει ραντεβού για τατουάζ.
Το έκλεισα από τον Αύγουστο, έπρεπε να διαλέξω ημερομηνία μέσα στα Χριστούγεννα, λέω στην τύχη 29/12.
Όταν είδα ότι τότε θα παίζαμε με τον Φάρο ήμουν 99% σίγουρος ότι θα αποκλειόμασταν.
Γιατί έτσι, γιατί η ιστορία είναι πουτ@ν@ και εμείς μια ζωή λίγοι στα δύσκολα, χίλια δυο γιατί. Από τα νεύρα μου την Τρίτη το πρωί μέχρι που σκέφτηκα να αλλάξω σχέδιο.
Τελικά δεν το άλλαξα.
Είχα πολλές φωτογραφίες να διαλέξω, από χαρές, αλλά η πιο δυνατή ήταν αυτή που είχα σκεφτεί από την αρχή, αυτή που διάλεξες κι εσύ για φωτογραφία προφίλ.
Όλος ο μπασκετικός ΠΑΟΚ σε μια φωτογραφία, “μια ζωή πίκρες”.
Μόνο αυτό.
Μια ζωή πίκρες.
Ελπίζω ότι θα το ξανασκεφτείς και θα επανέλθεις με νέες αναρτήσεις μέσα στο 2016.
Ελπίζω να μου περάσουν και μένα τα νεύρα και να πάω ξανά φέτος στο γήπεδο.
Δεν ελπίζω ότι θα αλλάξει κάτι στο μέλλον.
Γιατί έτσι μάθαμε από παιδιά ρε, μόνο δάκρυα και πίκρες.
Δεν συνηθίζεται αυτό το πράγμα, απλά προχωράς κι όπου βγει.
Καλή χρονιά να ‘χουμε…»
