Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Πόντιος μεγαλομέτοχος, ένας Κύπριος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, μια Ρωσίδα διευθύντρια οικονομικών, ένας Δανός αθλητικός διευθυντής, ένας Σλοβάκος και ένας Αρμένιος που ήταν μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΠΑΕ, ένας Κροάτης προπονητής, δυο Κροάτες βοηθοί προπονητή, ένας Κροάτης προπονητής τερματοφυλάκων, ένας Ιταλός γυμναστής, δυο μέλη του γραφείου τύπου της ΠΑΕ, το ένα με “κιτρινόμαυρο” και το άλλο με “πράσινο” παρελθόν. Και το παραμύθι αυτό είχε το όνομα: ΠΑΟΚ…
Ο ΠΑΟΚ που έχει πάψει να θυμίζει ΠΑΟΚ, σταδιακά αλλά σταθερά εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, σχεδόν σε όλα τα επίπεδα του. Εντός των τεσσάρων γραμμών, εκτός των τεσσάρων γραμμών, στην κερκίδα, στη διοίκηση, στη φιλοσοφία, στον τρόπο λειτουργίας, στη δυναμική που θα έπρεπε να έχει ως σύλλογος με όλη την ιστορία και τον κόσμο που τον συνοδεύει.
Ο πύργος της Βαβέλ στο διοικητικό και οργανωτικό κομμάτι, η παντελής απουσία λόγου στα κέντρα αποφάσεων, η έλλειψη ΠΑΟΚτσήδικων ισχυρών προσωπικοτήτων, η εικόνα στις εξέδρες της Τούμπας, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Όλα αυτά έχουν αρχίσει να “ξεβάφουν” το έντονο ασπρόμαυρο που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει την ομάδα, πριν φυσικά φτάσουμε και στο αγωνιστικό. Εκεί που υπάρχει ένας ΠΑΟΚ τον οποίο δε φοβάται σχεδόν κανένας αντίπαλος, ένας ΠΑΟΚ που έχει αρχίσει να συμβιβάζεται με ήττες, με κακές εμφανίσεις, με την έλλειψη στόχων. Ένας ΠΑΟΚ που αν δεν υπήρχε ο Δικέφαλος Αετός στη φανέλα, θα μπορούσε να μοιάζει με οποιαδήποτε μικρομεσαία ομάδα που αγκομαχά για ένα αποτέλεσμα.
Το πράγμα δε σταματά εδώ. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει καταφέρει να προσλάβει εδώ και τόσους μήνες έναν τιμ μάνατζερ, μια τόσο κομβική θέση που θα εκπροσωπεί και θα “συμβολίζει” την ομάδα ανάμεσα στο χλοοτάπητα, τον πάγκο και την κερκίδα. Δεν μπορεί να συνεννοηθεί ποιος κάνει τις μεταγραφές, αν θα τις κάνει, ποιες θα είναι αυτές και πόσο θα κοστίζουν. Στηρίζει τον προπονητή του μόνο στα λόγια αλλά σχεδόν καθόλου στην πράξη. Αφήνει έρμαια του παίκτες του, να γίνονται βορά στον κάθε πιθανό κι απίθανο που έχει άποψη ή νομίζει ότι πρέπει να έχει.
Όλα αυτά προφανώς και δεν προήλθαν από μια κάκιστη εμφάνιση, όπως η χθεσινή κόντρα στην Καλλονή αλλά αποτελούν συμπεράσματα…. μακράς διαρκείας, τα οποία είτε θα αντιμετωπιστούν άμεσα και αποφασιστικά, είτε θα “τρώνε” σιγά-σιγά την ομάδα μέχρι που να μη μείνει τίποτα, μέχρι που ο Ιβάν Σαββίδης θα σιχαθεί και θα πάρει τα μάτια του να φύγει.
Ο μεγαλομέτοχος φυσικά έχει την ευθύνη και είναι αυτός που πρέπει να κάνει το restart μετά από τέσσερα χρόνια παλινωδίας και άδικων κόπων. Πότε; Ακόμα και σήμερα αν είναι δυνατόν.
Η προσωπική μου άποψη μπορεί να ξενίσει, μπορεί να φέρει αντιδράσεις, μπορεί ακόμα και να μην είναι καν εφαρμόσιμη. Στο δικό μου το ταπεινό μυαλό όμως, η μοναδική λύση που βλέπω έτσι ο ΠΑΟΚ να ξαναγίνει ΠΑΟΚ, είναι να επιστρέψουν αυτοί που τον είχαν κάνει ΠΑΟΚ την τελευταία φορά: Ο Θοδωρής Ζαγοράκης και ο Ζήσης Βρύζας.
Αδιαφορώ για το που έχουν φτάσει πλέον οι μεταξύ του σχέσεις, αδιαφορώ για το αν υπήρξε φθορά στα ονόματα τους, αν έκαναν λάθη, αν έχουν απογοητεύσει μερίδα του κόσμου. Ναι, έχουν γίνει όλα αυτά.
Αν ήμουν ο Ιβάν Σαββίδης, θα τους έπαιρνα σε ένα δωματιάκι, μακριά από κάθε δημοσιότητα, θα καθόμασταν επί ώρες για να τα βρουν μεταξύ τους, θα τους επανατοποθετούσα στις παλιές τους θέσεις και θα τους παρουσίαζα χέρι-χέρι στον κόσμο της ομάδας. Εκεί, οι δυο τους θα αναλάμβαναν τις ευθύνες του παρελθόντος και θα έλεγαν: “μπορεί να κάναμε λάθη αλλά είμαστε εδώ. Σκύβουμε τα κεφάλια και με την πανίσχυρη βοήθεια του Ιβάν Σαββίδη, πάμε να κάνουμε τον ΠΑΟΚ που όλοι ονειρευόμαστε. Πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα”.
Και μη φανταστεί κανείς ότι μπορεί κάποια στιγμή, υπό τις παρούσες συνθήκες, ο Δικέφαλος να κατακτήσει τον τίτλο, όταν κανείς δεν ξέρει τη σημασία του. Όταν σχεδόν κανείς δεν ξέρει την ελληνική πραγματικότητα και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πόσα να μπορέσει να κάνει ο νεοεισελθών Νίκος Βεζυρτζής μόνος του;
Ζαγοράκης και Βρύζας υπέβαλλαν τα διαπιστευτήρια τους όταν στα ταμεία δεν υπήρχε φράγκο, όταν η μόνη βοήθεια τους ήταν ο κόσμος. Ναι, “ξέφυγαν”. Ναι, έκαναν “ανοίγματα”. Ναι, έκαναν λάθη. Ναι, είχαν και έχουν άλλα μειονεκτήματα. Όταν χάνει ο ΠΑΟΚ όμως δε θα σκέφτονται τι θα τους πει ο εργοδότης τους και αν “τρίζει” η θέση τους, όπως προφανώς ισχύει τώρα. Θα έχουν ήδη τη δική τους στεναχώρια, γιατί έχασε η ομάδα που αγαπούν. Και με βάση αυτό πρώτα, θα προσπαθήσουν να διορθώσουν πράγματα, και όχι για να μη χάσουν το παχυλό τους μεροκάματο…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
