Απόλαυσαν μπάσκετ όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Τρίτης στο «Παλατάκι». Για τα δεδομένα μάλιστα της εργάσιμης ημέρας και ώρας ήταν …εξωπραγματικά πολλοί! Κι ακόμη – ακόμη μπορεί να αποτελεί έκπληξη η παρουσία των περίπου 2.000 νοματαίων μετά από όσα έχουν προηγηθεί. Αλλά και αυτοί που έβλεπαν το παιχνίδι από την τηλεόραση κατάλαβαν ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί να παίξει μπάσκετ …βγαλμένο από βιβλίο. Το ερώτημα είναι όμως γιατί με την Λιμόζ και όχι με τον Φάρο;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα αντίστροφα. Αρχίζοντας από το παιχνίδι με τους Γάλλους. Ο ΠΑΟΚ έχοντας βρει ρυθμό από το παιχνίδι με την Καβάλα και στηριζόμενος στην άμυνά του έκοψε το βήχα από νωρίς στους «πανάκριβους» παίκτες της Λιμόζ. Η ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου λειτούργησε υποδειγματικά και δεν στάθηκε στην διαφορά των μπάτζετ. Όπως άλλωστε λένε οι εντός και εκτός χώρου, «στο παρκέ δεν παίζουν πάντα μπάσκετ τα ευρώ ή τα δολάρια». Λένε βέβαια και το «ότι πληρώνεις σε τιμή το παίρνεις στο γήπεδο», αλλά κόντρα στην Λιμόζ ο ΠΑΟΚ το διέψευσε κατηγορηματικά και παρ΄ ότι έχει μπάτζετ γύρω στις 400.000 ευρώ, αντιμετώπισε και κατανίκησε τους Γάλλους των περίπου οκτώ εκατομμυρίων ευρώ, την ομάδα που είναι επιπέδου Ευρωλίγκα.
«Μυστικό» δεν υπάρχει πλέον για την αγωνιστική υπεροχή του ΠΑΟΚ. Είναι γνωστό από την πρώτη μέρα που έχει αναλάβει την ομάδα ο Μαρκόπουλος. Την έχει κάνει …ομάδα και μπορεί να παίρνει το μέγιστο από κάθε παίκτη που χρησιμοποιεί. Με πιο πρόσφατες αποδείξεις του κόνσεπτ, τον «Μπιγκ Σόφο» αλλά και τον «βενιαμίν» Κώττα. Ο Σχορτσιανίτης ήρθε στον ΠΑΟΚ γνωρίζοντας τι πράττει ο Σούλης με τους «ψηλούς» αλλά και πως μπορεί να «αναστήσει» έναν παίκτη και ο σέντερ του «Δικεφάλου» ήταν κυριολεκτικά οδοστρωτήρας μέχρι να χρεωθεί με φάουλ. Αλλά και ο νεαρός Θωμάς Κώττας που πήρε ευκαιρίες από τον προπονητή του, ωριμάζει σε τέτοιο βαθμό ώστε να τον …φοβηθούν και οι Γάλλοι. Εντάξει, είναι κι αυτός ένα …προϊόν της «μαγικής μπακέτας», διότι συνήθισαν όλοι στον ΠΑΟΚ ως αντίλογο του ότι «δεν έχουμε λεφτά και δεν μπορούμε να αποκτήσουμε έναν ή περισσότερους παίκτες ως ενίσχυση», να κάνει τις «αλχημείες» του ο προπονητής και να προσφέρει στην ομάδα αυτά που δεν μπορεί η διοίκηση Πρωτοδικείου… Σε αυτό το τελευταίο κομμάτι να μην ξεχνάμε ότι άλλα έλεγε ακόμη και ο Ιβάν, ότι θα έφερνε παίκτη, ότι θα, θα, θα.. Και τελικά ο Κώττας ήταν αυτός που κάλυψε κάποια κενά με απόλυτη αξιοπρέπεια στέλνοντας μηνύματα και για το μέλλον. Και στην άκρη του πάγκου ο Σούλης Μαρκόπουλος που πέρσι όταν είπε «όχι» στον Ολυμπιακό άκουγε τον Σαββίδη να του λέει «μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ…», ούτε το χρώμα κάποιου έγχρωμου (sic) παίκτη είδε ούτε καν το χρώμα του …χρήματος των (πάρα) πολλών οφειλόμενων της ΚΑΕ απέναντί του. Αλλά «ντέφι να γίνεται»…
Ας πάμε και στους υπόλοιπους της 12άδας. Διότι εδώ έχουμε το χρόνιο παράδοξο του ΠΑΟΚ. Είπε κάτι ο Βασιλειάδης μετά τον αγώνα με την Καβάλα που συγχωράτε μας δεν τολμάμε να το αναδημοσιεύσουμε διότι δεν τιμάει κανέναν παίκτη (από αυτούς που εκπροσώπησε ο αρχηγός με την δήλωσή του αυτή) και δεν αρέσει σε κανέναν ΠΑΟΚτσή. Ούτε και στον ίδιο που πονάει και ματώνει την φανέλα ούτε τους δεκάδες άλλους προκατόχους του στην αρχηγία ούτε όλους όσους πόνεσαν και μάτωσαν την φανέλα με το «Δικέφαλο». Οι παίκτες λοιπόν, περισσότερο ή λιγότερο έμπειροι, «μασούσαν σίδερα» με την Λιμόζ. Κάποιες στιγμές γυάλιζαν τα μάτια τους. Και την «πάτησαν»! Την «έλιωσαν». Σαν σε τελικό έπαιξαν. Ναι, με μυαλό, συγκέντρωση, αυτοματισμούς, ταχύτητες, αιφνιδιασμούς και όταν μπορούσαν πρόσφεραν και θέαμα. Ναι, τα έκαναν όλα. Σχεδόν άριστα. Αν κάποιοι μάλιστα δεν επηρεάζονταν από την κούραση στην 4η περίοδο η διαφορά θα ξεπερνούσε τους 20 πόντους.
Συνεχίζοντας λοιπόν αντίστροφα, προσπερνάει κανείς την εύκολη νίκη επί της Καβάλας, την λογική ήττα στην Βαλένθια, την επικράτηση στην Αμαλιάδα και που …πάει; Μα, στο Κερατσίνι… Στην αποφράδα εκείνη βραδιά που θα πληγώνει και θα στοιχειώνει επί μήνες τον σύγχρονο ΠΑΟΚ. Όπως στοίχειωνε επί μία δεκαετία μία ανάλογη αποφράδα στο Περιστέρι και μία ακόμη αποφράδα βραδιά στο Σπόρτινγκ. Για να λένε ΠΑΟΚτσήδες και τρίτοι ότι «ο ΠΑΟΚ νεκρούς ανασταίνει», και για να ομολογούν οι εντός της ομάδας πόσο «αυτόχειρες είναι». Οι ίδιοι οι παίκτες δεν θα χωνέψουν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν σε τελικό και να διεκδικήσουν το τρόπαιο, ευκαιρία που για τους περισσότερους δεν θα τους ξαναδοθεί ποτέ στην καριέρα τους. Δυστυχώς η νίκη επί της Λιμόζ, αυτός ο θρίαμβος και η συγκλονιστική εμφάνιση δεν θα ξεπλύνουν σε καμία περίπτωση της ντροπή του αποκλεισμού από την ομάδα της Α2. Για την οποία απλά επαναλαμβάνουμε ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ. Συγκλόνισαν λοιπόν οι παίκτες του ΠΑΟΚ αλλά σε λάθος παιχνίδι…
Επειδή όμως πρέπει κάθε άνθρωπος και δη κάθε ομάδα να κοιτάει μπροστά, επειδή το παρελθόν εκτός από παραδειγματισμό και «μαθήματα» δεν προσφέρει τίποτε περισσότερο – ούτε καν η λαμπρή ιστορία και όλα αυτά τα κουραστικά αναμασήματα από τους φιλάθλους στο διαδίκτυο για την εποχή του Πρέλιεβιτς ή για την ομαδάρα με τους Λέβινγκστον και Μπάρλοου – καιρός για τον ΠΑΟΚ είναι να συγκεντρωθεί στις επόμενες υποχρεώσεις του. Πρώτα στο παιχνίδι με την ΑΕΚ που είναι κομβικό για την τετράδα, αν όχι για κάτι περισσότερο. Και το έργο των παικτών του και του Μαρκόπουλου είναι εξαιρετικά δύσκολο κόντρα σε μία ομάδα που μόνο ενισχύεται κι ας χάνει και από τον Αρκαδικό. Η ΑΕΚ των 4,3 εκατομμυρίων ευρώ μπάτζετ έχει υπεροπλία, αλλά δεν έχει ακόμη «χημεία». Εκεί πρέπει να «χτυπήσει» ο ΠΑΟΚ και να εξασφαλίσει την πολύτιμη νίκη, με την ευχή να μην παίξει μόνος του, αλλά να έχει τρόπον τινά και τον 6ο παίκτη μαζί του. Τον κόσμο που βρε αδελφέ χαμογέλασε και λίγο το χειλάκι του με την νίκη επί της Λιμόζ.
Κι όσον αφορά στην Ευρώπη, μία νίκη επί της Όλντενμπουργκ, μία προσπάθεια για νίκη εντός επί της Βαλένθια που ναι μεν είναι ομαδάρα αλλά αν εμφανιστεί «μπλαζέ» δεν έχει τύχη και μία ακόμη προσπάθεια για «διπλό» στο «Μπομπλάν» της Λιμόζ και ο ΠΑΟΚ μπορεί την επόμενη φάση. Έστω και αν οι πιθανότητες για περαιτέρω πορεία είναι περιορισμένες…
Αφήσαμε τελευταίο στο σχολιασμό μας, αλλά όχι ήσσονος σημασίας το ιδιοκτησιακό. Τις τελευταίες μέρες διασπείρονται πάλι σενάρια εμπλοκής του Ιβάν στο μπάσκετ. Ακόμη και ο Μπάνε αυτό κάνει διαρκώς: να εύχεται και να προσεύχεται να εξαγοράσει ο Σαββίδης και την ΚΑΕ εκτός από όποιες επιχειρήσεις στην ελληνική επικράτεια έχει βάλλει στο μπάτζετ. Τώρα το μπάσκετ του ΠΑΟΚ και έχει εξυγιανθεί και κάτω του εκατομμυρίου είναι όλες οι οφειλές από τα παλιά που πρέπει να πληρωθούν και ως επένδυση μπορεί να αποδώσει σύντομα και με 1-2 εκατομμύρια στο αγωνιστικό με την παρούσα τεχνογνωσία και τα πρόσωπα που έχουν τις τύχες του στα χέρια τους, θα γίνει ομαδάρα για «σφήνα» στους «μεγάλους». Με Σούλη, «Μάτζικ», Μπάνε και λοιπούς στο τιμόνι όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα ευρώ (ρούβλια, ότι θέλετε τέλος πάντων) του Ιβάν θα πιάσουν τόπο και …θέση στην κορυφή της βαθμολογίας κάθε διοργάνωσης στην οποία θα δίνει παρών ο ΠΑΟΚ. Και γιατί όχι και στα προκριματικά της Ευρωλίγκα με wild card αν όντως έρθει ο Ιβάν; Χώρια που μπορεί ο ΠΑΟΚ λόγω άριστων σχέσεων με την ΕΟΚ να πάει στην καινούργια διοργάνωση της FIBA… Με πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά το θέμα είναι θα μπει ο Σαββίδης ή όχι; Μακάρι! Αλλά ακόμη πρέπει άπαντες να κρατούν μικρό καλάθι. Πολύ μικρό. Ο Ιβάν ούτε για τα …κεράσια του μπάσκετ δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για να τα μαζέψει… Δεν το ξέρει το άθλημα. Ούτε οι γιοι του έδειξαν τρελή θέρμη. Κι ας ήρθαν επισκέπτες σε κάποια παιχνίδια. Ούτε ο Αρτούρ Νταβίντιεν έμεινε για την ΚΑΕ αφού προωθήθηκε στην ΠΑΕ.
Και ο Νίκος Βεζυρτζής που λατρεύει το μπάσκετ έχει πολύ μεγαλύτερες «φούριες» πλέον με το ποδόσφαιρο. Μπορεί ωστόσο να πείσει τον Σαββίδη να «αγκαλιάσει» και την ΚΑΕ. Προφανώς όμως κάτι άλλο έχει στο μυαλό του ο Ιβάν. Ακόμη κι αν γίνει μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ. Αν όμως δεν γίνει… Υπάρχει κάποια άλλη εκδοχή «επενδυτή»; Ούτε αυτό διαφαίνεται; Υπάρχει άλλη διοικητική λύση; Ούτε αυτό διαφαίνεται στον ορίζοντα. Ας ευχηθούμε μέχρι το Μάϊο να ανοίξει κάποιο μονοπάτι που να οδηγεί στην λύση. Γιατί αλλιώς τον Ιούνιο, πολλοί θα είναι αυτοί που δεν θα αντέξουν…
