Λένε πως «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Γνωμικό του θυμόσοφου ελληνικού λαού, που ταιριάζει… γάντι στην περίπτωση του ΠΑΟΚ. Βλέποντας το παιχνίδι του Δικεφάλου στην Ξάνθη, διαπίστωσα (για πολλοστή φορά) ότι το πρόβλημα αυτής της ομάδας, δεν είναι ένα καλό επιτελικό χαφ με επιθετικά χαρακτηριστικά. Οσο χρήματα κι αν δαπανήσει ο Ιβάν Σαββίδης, όσο καλός κι αν είναι ο παίκτης που θα αποκτηθεί, δεν θα καταφέρει να λύσει το σταυρόλεξο του ΠΑΟΚ.
Του ΠΑΟΚ που είδα και είδατε στην Ξάνθη. Του ΠΑΟΚ που βλέπω και βλέπετε από τον Νοέμβριο μέχρι τώρα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν κέρδισε στα Πηγάδια ο Δικέφαλος. Και να κέρδισε, την ίδια άποψη θα είχα. Άποψη που επαναλαμβάνω τους τελευταίους μήνες παρακολουθώντας τον ΠΑΟΚ να κερδίζει ασθμαίνοντας ομάδες όπως ο Πλατανιάς, η Καλλονή, η Βέροια και ο ΠΑΣ Γιάννινα.
Αν δεν είχε οίστρο ο Ολσεν στην Ξάνθη και δεν βρισκόταν σε… επιφυλακή όλοι οι… άγγελοι του ΠΑΟΚ, το σκορ μπορούσε να ήταν 3-0 υπέρ των γηπεδούχων στο 25΄. Χωρίς ίχνος υπερβολής. Αυτή είναι η αλήθεια και ξέρω ότι ως συνήθως η αλήθεια πονάει. Ήταν ένας εφιάλτης να χάνει η Ξάνθη την μια ευκαιρία μετά την άλλη, οι παίκτες του ΠΑΟΚ να έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα και ο προπονητής να διαμαρτύρεται στους διαιτητές από τον πάγκο.
Το θέμα μου λοιπόν δεν είναι το αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε τα τρία προηγούμενα παιχνίδια και εξέφραζα προβληματισμό παρά τις νίκες. Δεν κρίνω την ομάδα, τον προπονητή, τους παίκτες, τις καταστάσεις, από το αποτέλεσμα. Η εμφάνιση είναι το βασικό θέμα συζήτησης. Ακόμα καλύτερα, οι εμφανίσεις. Που είναι προβληματικές στο σύνολο τους. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει μόνο αγωνιστικό πρόβλημα αλλά και πρόβλημα νοοτροπίας. Το έχω επισημάνει από καιρό. Η ομάδα δεν έχει ταυτότητα, αγωνιστικό προσανατολισμό, ψυχολογία. Βαδίζει στα χαμένα, γεγονός που απορρέει από την ανασφάλεια του προπονητή.
