Ο Δημήτρης Χατζηισαΐας με το όνομα γλωσσοδέτη, ως άλλος Αρίσταρχος Φουντουκίδης, είναι ο κατάλληλος μπασίστας για τον ΠΑΟΚ. Τώρα μένει να φτιαχτεί η υπόλοιπη ορχήστρα.
Είχε μία παλάμη σαν… λαγάνα κι ένα χέρι μακρύ σαν κουπί! Είχε σκιαχτικό βλέμμα κι ας ορκίζονται όλοι πως είχε καρδιά μικρού παιδιού. Ο θρύλος λέει ότι πριν από την σέντρα κάθε αγώνα πήγαινε λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή της ομάδας του και χάραζε μία γραμμή, «τσαλακώνοντας» το χώμα σαν να έσβηνε ένα τσιγάρο.
Ήταν ο δικός του τρόπος να δώσει το σινιάλο στους… απέναντι, ότι ως εκεί είναι τα σύνορα. Από εκεί και πέρα κύριε επιθετικέ δεν περνάς! Αν περάσεις αυτή τη γραμμή, κακό του κεφαλιού σου. Από εκεί και μετά κουμάντο κάνει ο… Αρίσταρχος!
Ο Αχιλλέας Ασλανίδης είπε για δαύτον ότι πιο πετυχημένο έχω διαβάσει ποτέ: «ήταν ο μπασίστας μίας υπέροχης ορχήστρας γεμάτης από βιρτουόζους και αυτός ήταν ο λόγος που δεν πήρε ποτέ την αναγνώριση που του έπρεπε».
Σε εκείνη την υπέροχη ομάδα του ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ’70, ο Αρίσταρχος Φουντουκίδης ήταν ο «χωροφύλακας». Το σκιάχτρο. Ο κακός της υπόθεσης. Σε κάθε ομάδα πρέπει να υπάρχει ένας τέτοιος. Κι αν δεν υπάρχει, πρέπει να τον δημιουργείς.
