Τελειώνουν τα ψωμιά και του Ίγκορ Τούντορ λοιπόν, αργά ή γρήγορα. Αν δεν υπάρξει κάποια συγκλονιστική βελτίωση στο άμεσο μέλλον, θα ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Αυτόν όμως ή τον ΠΑΟΚ;
Ο Κροάτης τεχνικός βρέθηκε ένα βήμα από το να αποτελέσει παρελθόν μετά από ένα παιχνίδι, το μοναδικό ή από τα λίγα, κατά το οποίο, το “στραβοπάτημα” δεν ήταν δική του ευθύνη. Ο Δικέφαλος, χωρίς καθαρόαιμο επιθετικό στη σύνθεση του, έπαιξε για ένα ημίχρονο το καλύτερο ποδόσφαιρο που είχαμε δει εδώ και πολύ καιρό, πέτυχε ένα γκολ και έχασε άλλα 3-4, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν “τελειώσει” το ματς. Δε δέχθηκε πίεση από τον Ατρόμητο, αμύνθηκε σωστά όταν χρειάστηκε, αλλά δέχθηκε την ισοφάριση από ένα λάθος του τερματοφύλακα, που του τον φέρανε για να δώσει λύση κάτω από τα γκολποστ. Δεν είναι ο Βελλίδης το θέμα όμως. Μέσα σε όλα αυτά, ας προσθέσουμε ότι έχασε με τραυματισμό τα δυο επικίνδυνα άκρα του (Ροντρίγκεζ και Ζάιρο), διαθέτοντας πλέον ελάχιστα επιθετικά όπλα στο δεύτερο μέρος. Όλα στραβά λοιπόν. Όχι, δε θα κατηγορήσω τον Τούντορ για το χθεσινό αποτέλεσμα.
Ο 37χρονος προπονητής ουσιαστικά “πληρώνει” το μάρμαρο των υπολοίπων, για τη μειοψηφία των οποίων φέρει την ευθύνη. Ένας νέος τεχνικός με τα καλά του και τα στραβά του, που όμως δεν μπορεί από μόνος του να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Αυτή τη μεγάλη “μαύρη τρύπα” που λέγεται μηχανισμός του ΠΑΟΚ, “θύμα” του οποίου είναι σχεδόν πάντα το αγωνιστικό τμήμα, ο “καθρέφτης” του συλλόγου.
Το σαθρό οικοδόμημα έτσι όπως έχει δομηθεί, δεν επέτρεψε και δε θα επιτρέψει ποτέ, σε κανέναν προπονητή του κόσμου να δουλέψει σωστά, να βγάλει τις αρετές του, να δουλέψει υπό νορμάλ συνθήκες, να φέρει αποτελέσματα και να έχει την ενδεδειγμένη συνεργασία με κάθε τομέα που εμπλέκεται με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο.
Ο κύκλος των… χαμένων προπονητών από το 2010 μέχρι σήμερα, προκαλεί το γέλιο στους αντιπάλους και τη θλίψη σε όποιον βρίσκεται στην οικογένεια του Δικεφάλου. Ο τρόπος με τον οποίον έχουν μηδενιστεί τα ονόματα που πέρασαν από τον πάγκο της ομάδας, πρέπει να κάποια στιγμή να προβληματίσει όσους βρίσκονται στα υψηλά κλιμάκια της ΠΑΕ και να τους κάνει να αναρωτηθούν: Μήπως δε φταίνε αυτοί πάντα; Μήπως φταίμε εμείς; Μήπως φταίει κάτι άλλο;
2010-11: Μπερέτα, Δερμιτζάκης, Χάβος
2011-12: Μπόλονι
2012-13: Δώνης, Γεωργιάδης
2013-14: Στέφενς, Γεωργιάδης
2014-15: Αναστασιάδης, Γεωργιάδης
2015-16: Τούντορ;
Αλήθεια, ήταν όλοι τους τόσο κακοί προπονητές ή δεν μπόρεσαν ποτέ να δουλέψουν σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του ΠΑΟΚ; Ενός ΠΑΟΚ που έριχνε καθημερινά νερό στο μύλο της απαξίωσης για τον καθένα από αυτούς ή που άφηνε να ρίχνουν το νερό άλλοι, και επέτρεπε τους πραγματικούς “ενόχους” να απολαμβάνουν το άλλοθι τους.
Κανένας από τους παραπάνω προπονητές δε στηρίχτηκε πραγματικά από τον Δικέφαλο, ούτε φυσικά ο Ίγκορ Τούντορ. Και φυσικά, η στήριξη δεν έρχεται όταν υπάρχουν τα καλά αποτελέσματα, ούτε όταν όλα είναι ρόδινα. Η στήριξη είναι στο θεσμό του τεχνικού του ΠΑΟΚ και, πιο τεχνοκρατικά, είναι για να αποδείξεις την εμπιστοσύνη στη δική σου επιλογή.
Με την αποπομπή του εκάστοτε προπονητή, απλά αποτινάσσεις από πάνω σου κάθε ίχνος ευθύνης και ικανοποιείς το κοινό αίσθημα. Παίζεις το ρόλο του “από μηχανής θεού” έτσι ώστε να έρθει η λεγόμενη “κάθαρση”.
Όπου “κάθαρση”, κατά την Αρχαιοελληνική τραγωδία, σημαίνει ο εξαγνισμός, η λύτρωση από τη συναισθηματική ένταση που νιώθει ο θεατής ενός έργου, όταν, με την λύση του δράματος (από τον “από μηχανής θεό”), αποκαθίσταται η έννομη και η ηθική τάξη. Έτσι, στο τέλος του έργου, ο θεατής αισθάνεται ανακούφιση και ψυχική ηρεμία. Σημασία έχει να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα και να αποκατασταθεί η τάξη των πραγμάτων, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την τιμωρία του ήρωα.
Αυτός ο μηχανισμός της κάθαρσης και της αποκατάστασης της ηθικής τάξης, μοιάζει αναγκαίος σε κάθε ανάλογη μεγάλη ή μικρή τραγωδία της ζωής, εικονικής ή όχι.
Στην προκειμένη περίπτωση, η τραγωδία έχει τίτλο: ΠΑΟΚ…
