Τα κορίτσια του ΠΑΟΚ παρέδωσαν μαθήματα. Μαθήματα πάθους, ψυχικής δύναμης, θέλησης, πείσματος, τρέλας, αυτοθυσίας και αυταπάρνησης. Μπήκαν στο γήπεδο με μία και μοναδική σκέψη: Να πάρουν τη νίκη με κάθε τρόπο.
Ήθελαν αυτό το τρόπαιο πάση θυσία, ήταν συγκεντρωμένες από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και δικαιώθηκαν.
Ο κόσμος του Δικεφάλου ήταν εκεί και πολλαπλασίασε την δύναμη των αθλητριών, τους έδωσε “φτερά” στα δύσκολα και τις ενέπνευσε όταν έπρεπε. Ο αγώνας αυτός δε θα χανόταν ποτέ. Το φώναζε σε καθένα από τα 12 γκολ της η απίστευτη Μούρνου, σε κάθε κερδισμένη μονομαχία της η αφηνιασμένη αρχηγός Νούλα, η Τσαουσίδου που “χόρευε” την άμυνα της Νέας Ιωνίας με κάθε ευκαιρία, η Μίλασιτς που με “κρύο” αίμα έδωσε γκολ στην ομάδα όταν αυτή έψαχνε λύσεις, η Μάστακα που με το αστείρευτο πάθος της έδωσε μάχες στο πίβοτ και λύτρωσε σε κρίσιμα σημεία τον ΠΑΟΚ, η Ντζέριτς που κράτησε όρθια την ομάδα και έδωσε δύναμη στις συμπαίκτριές της, η Βαφειάδου που με γκολ “ανάσες” έδωσε πολύτιμες βοήθειες, το φώναζαν και όλες οι υπόλοιπες από τον πάγκο: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΥΤΟΣ ΔΕ ΘΑ ΧΑΝΟΤΑΝ ΠΟΤΕ!
Τα μάτια τους γυάλιζαν καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς. Κάποια στιγμή ο αγώνας στράβωσε, βρέθηκαν από το +5 στο -1 αλλά δεν σκέφτηκαν δευτερόλεπτο ότι υπάρχει ενδεχόμενο να χάσουν. Αντιμετώπισαν μία ομάδα με μεγάλη ποιότητα, πλήρες ρόστερ και πολλές λύσεις. Μία ομάδα πιθανώς καλύτερη από αυτές αλλά όλες οι παίκτριες του Δικεφάλου ήταν συγκλονιστικές! Το πίστεψαν και το έκαναν! Τόσο απλά και τόσο περίπλοκα όπως μαρτυρά και η εξέλιξη του αγώνα. Το πάλεψαν και εν τέλει τα κατάφεραν.
Η προπονήτρια της ομάδας, Γρηγορία Γκόλια, η αρχιτέκτονας αυτής της επιτυχίας έδωσε στις παίκτριές της το κίνητρο που χρειάζονταν, διάβασε σωστά το ματς και οδήγησε την ομάδας της στο θρίαμβο.
Ο έφορος της ομάδας, Δημήτρης Χασεκίδης, έζησε τον τελικό στα “κόκκινα”. Η ένταση στις αντιδράσεις του και οι εκρήξεις στα γκολ αλλά και στα διαιτητικά φαλτσοσφυρίγματα το μαρτυρούσαν άλλωστε. Στο τέλος ήρθε η δικαίωση και για τον ίδιο. Έλαμπε από χαρά στα πανηγύρια και θα συνεχίσει να λάμπει από υπερηφάνεια για τα κορίτσια του.
Όλοι μαζί ήταν ομάδα με όμικρον κεφαλαίο. Δε θα λύγιζαν με τίποτα και η σιγουριά αυτή πλημμύριζε το κλειστό της Μίκρας. Αυτός ο τελικός ήταν από την αρχή βαμμένος στα ασπρόμαυρα.
Πήραν το κύπελλο, ξέσπασαν, πανηγύρισαν, το χάρηκαν όσο δεν πάει. Όσοι ήταν στη Μίκρα ξέρουν… Τις έζησαν από κοντά, φώναξαν, πανηγύρισαν μαζί τους, σήκωσαν το τρόπαιο και κατάλαβαν πολύ καλά τι σημαίνει να παίζεις σαν ΠΑΟΚ…
