Δεν ξέρω κάποιον που δε σοκαρίστηκε, δε στεναχωρήθηκε ή απλά δεν ένιωσε έστω λίγο άσχημα με την είδηση του θανάτου του Παντελή Παντελίδη. Δεν τον είχα δει ποτέ από κοντά, δεν ήμουν φαν του, είναι ζήτημα να μου ακούγονταν ευχάριστα στα αυτιά 3-4 τραγούδια του, αλλά αναγνώριζα τον τρόπο με τον οποίο έφτασε εκεί που έφτασε. Από τους ελάχιστους που δε βγήκαν από κάποιο σωλήνα της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, ξεκίνησε μόνος του, γιγαντώθηκε μόνος του και έφτασε στη -δική του- κορυφή μόνος του.
Η απάντηση σε έναν εξ ορισμού αυτοδημιούργητο καλλιτέχνη, από σημαντική μερίδα του ελληνικού πληθυσμού ήταν η χλεύη. Η γελοιοποίηση οποιασδήποτε ενέργειας ή καλλιτεχνικής του δημιουργίας και η κατακρεούργηση ενός ανθρώπου που ποτέ δεν έβλαψε κανέναν και δε ζήτησε τίποτα από κανέναν. Μόνος βρήκε το κοινό του, το οποίο μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων, δε ζήτησε χάρες ποτέ, θέλοντας απλά να κάνει αυτό που τον εκφράζει.
Τώρα, μετά την αιφνίδια και τραγική κατάληξη, ο καθένας αναλογίζεται αν υπήρχε ουσιαστικός λόγος για να επικοινωνήσει όσα είχε να του προσάψει, αν άξιζε ο “πόλεμος” που του γινόταν όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα πάει αδερφέ. Δε θα ανεβαίνει στην πίστα και δε θα γράφει τραγούδια για να μπορείς να τον κοροϊδέψεις για να κάνεις τον ξύπνιο.
Προφανώς και δε γίνεται λόγος τόσο για την καλλιτεχνική απώλεια, όσο για την ανθρώπινη. 33 χρόνων παλικάρι. Θα πεις κανείς, τόσοι θάνατοι συμβαίνουν καθημερινά: μετανάστες, παιδιά που δεν έχουν να φάνε, ηλικιωμένοι ανήμποροι να βρουν τα προς το ζην. Όλοι κρύβουν την ίδια τραγικότητα. Όταν όμως αφορά σε έναν άνθρωπο που, θέλοντας ή μη, τον βλέπεις και τον ακούς καθημερινά, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι θα βρίσκεται κάτω από το χώμα και πλέον τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ταρακουνιέσαι. Λίγο ή πολύ. Άσχετα αν τον συμπαθείς ή όχι, αν θα σου λείψει ή όχι.
Πλατιάζοντας πολλά… στρέμματα το θέμα και ερχόμενος αναγκαστικά στην αμείλικτη πραγματικότητα του ΠΑΟΚ, αν υπάρχει ένας άνθρωπος του οποίου η “απώλεια”, θα έκανε όλους να εκτιμήσουν αυτό που έχασαν, είναι ο Ιβάν Σαββίδης. Ο άνθρωπος που παρά τα τόσα λάθη του, έσωσε την ΠΑΕ από την καταστροφή και συνεχίζει να βάζει ένα τσουβάλι λεφτά σε κάθε τι που αφορά τον σύλλογο.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι μέρος της κερκίδας, στο παιχνίδι με τον Ηρακλή, στράφηκε ανοιχτά εναντίον του, ακόμα και πριν “στραβώσει” το ματς και βάλουν το γκολ οι “κυανόλευκοι”. Ξέρω ότι στον ΠΑΟΚ, ασυλία δε θα υπάρξει ποτέ και για να κανέναν εσαεί. Σχεδόν όλοι έχουν φθαρεί, σχεδόν όλοι έχουν απομυθοποιηθεί. Είναι ανήκουστο όμως να βρίζεις κάποιον που σε έπιασε ένα βήμα πριν πέσεις στο κενό. Κριτικές μπορούν να γίνουν χιλιάδες, αλλά μπινελίκια και αφορισμοί;
Ας σκεφτεί κάποιος τι θα συμβεί αν γίνει πράξη το “αν δε με θέλετε, φεύγω” που είπε μετά το ματς, έξω από την Τούμπα. Ναι, τότε δε θα μπορούμε πια να χλευάσουμε, να τον κοροϊδέψουμε ή να τον βρίσουμε. Δε θα είναι πια εδώ. Δε θα ειρωνευόμαστε για το πόσες θλάσεις έχει η ομάδα, αλλά πόσες προσφυγές. Δε θα στεναχωριόμαστε γιατί δεν μπορούμε να βγούμε πρώτοι ή δεύτεροι, αλλά γιατί δεν έχει ζεστό νερό στο γήπεδο του Κρυονερίου.
Τότε, όντως θα είμαστε λιώμα σε γκρεμό…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
