Όσα χρόνια κι αν περάσουν το ποδόσφαιρο δεν θα πάψει ποτέ να είναι το πιο δυσνόητο πράγμα στον κόσμο. Λίγο μετά το 7ο συνεχόμενο παιχνίδι χωρίς νίκη του ΠΑΟΚ, λαϊκά δικαστήρια και ομηρία των παικτών στα αποδυτήρια της Τούμπας για 3,5 ώρες. Λίγο μετά το 8ο συνεχόμενο παιχνίδι χωρίς νίκη, άνεμος αλλαγής, δειλά χαμόγελα, αισιοδοξία, άλλο κλίμα. Παράλογο; Γιατί, τι πράγμα είναι λογικό στο οικοσύστημα του ΠΑΟΚ;
Δεν είναι τόσο ο ένας βαθμός στην «Λεωφόρο Αλεξάνδρας», σε ένα γήπεδο που τα τελευταία χρόνια χάνει από τα… αποδυτήρια. Ακόμα και για τον ΠΑΟΚ, που έφτασε να μετράει τα πονταλάκια φασούλι το φασούλι για να τρυπώσει στα πλέι-οφ, ο βαθμός από μόνος του δεν λέει πολλά πράγματα.
Δεν είναι η εικόνα αγωνιστικής ανωτερότητας στο σπίτι μιας εκ των ομάδων, που ο ΠΑΟΚ τα στήνει στα ίσα. Δεν είναι καν η ανατροπή από ένα ματς, που είχε δύο γκολ στον σβέρκο και έμοιαζε χαμένο από χέρι. Είναι ότι αυτή ξεκίνησε από ένα σπάνιο γκολ-προσευχή ενός παίκτη που είχε να σκοράρει κοντά τρία χρόνια! Το υπέροχο σκροπ του Γκόικο Τσίμιροτ από τέτοια απόσταση, 9 στις 10 πάει στα πουλιά και μόνο μία μέσα. Αυτή τη φορά δεν πήγε απλά μέσα, αλλά δοκάρι και μέσα σε ένα σημείο που στο 2-0 ο ΠΑΟΚ έμοιαζε ναυαγός στον φουρτουνιασμένο ωκεανό χωρίς σανίδα σωτηρίας γύρω του!
Οι γεροί χαρτοπαίκτες όταν γίνονται κάτι τέτοια… turning point, στην δική τους αργκό, λένε ότι «το φύλλο γύρισε». Για μία ομάδα που μοιάζει… μουντζωμένη και καταραμένη να τρώει εσαεί γκολ στην πρώτη κατεβασιά κάθε αντιπάλου, ένα τέτοιο θεϊκό σημάδι αρκεί καμιά φορά για να ξεμπλοκάρει μυαλό και ψυχολογία.
Όχι, δεν έγινε καμιά ομαδάρα ο ΠΑΟΚ, ούτε βλέπει τους αντιπάλους του αφ’ υψηλού. Μακριά από τέτοιες υπεραπλουστεύσεις και ενθουσιασμούς. Απλώς, ο Δικέφαλος έδειξε και πάλι σφυγμό πάνω που τον είχαν όλοι ξεγραμμένο στον θάλαμο της εντατικής. Δεν γιατρεύτηκε, εξακολουθεί να έχει τις ίδιες αγωνιστικές (και όχι μόνο) παθογένειες, είναι ένα πράγμα που ακόμα εξελίσσεται μέρα με την μέρα.
Τέτοιες μικρές ηθικές νίκες, ικανές για ένα μπράβο και ένα χτύπημα συμπαράστασης στην πλάτη, έλειψαν πολύ φέτος. Υπάρχουν φορές που δεν έχει σημασία το σκορ ή οι τακτικές. Αυτές είναι μία άλλη πολύ πιο μεγάλη και εξειδικευμένη κουβέντα. Καμιά φορά χρειάζεται να δεις το «όλον» από ψηλά και να φανταστείς το που μπορεί να φτάσει. Ο καλοκαιρινός ΠΑΟΚ χτίστηκε με ένα μεγάλο πρόβλημα φιλοσοφίας. Προσπάθησε να συνδυάσει το «τώρα» με το «μετά».
Το «χτίσιμο» με την πίεση για άμεσα αποτελέσματα. Μπέρδεψε τις προτεραιότητες. Ξεκίνησε ψωνίζοντας για το μέλλον, αλλά κατέληξε να αγοράζει για το σήμερα. Επέλεξε μία τακτική φιλοσοφία, πάνω στην οποία χτίστηκε, η οποία όμως άλλαξε για να εξυπηρετηθεί το βραχυπρόθεσμο μέλλον. Όλα μαζί δεν γίνονται.
Είτε επιλέγεις να πας σε σκληρό πρωταθλητισμό, ως εκ τούτου ψωνίζεις εμπειρία (παικτική και προπονητική) είτε πας σε ολικό reconstruction, θυσιάζοντας αναγκαστικά στόχους, ώστε οι νέοι να παίζουν συνέχεια (ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων) και να σκληραγωγηθούν από τα χαστούκια της ζωής, να «ψηθούν», να δέσουν, να ωριμάσουν μαζί. Ο ΠΑΟΚ επέλεξε να κάνει κάτι ενδιάμεσο και το πλήρωσε.
Μπορεί να ήταν ιδέα μου, μπορεί να ήταν οφθαλμαπάτη, μπορεί και τυχαιότητα, αλλά όσοι έπαιζαν στην Λεωφόρο ήταν (όπως λένε και στο εξωτερικό) on the same page. Στην ίδια σελίδα του βιβλίου. Πάνω – κάτω μαζί ηλικιακά, εμπειρικά, ποιοτικά, συμπεριφορικά.
Η ενδεκάδα -που έστω και αναγκαστικά εμφανίστηκε στο γήπεδο- είχε 8 Έλληνες, αλλά το κυριότερο: 7 παίκτες κάτω των 25 ετών και 10 το σύνολο, αν βάλουμε και τους τρεις που ήρθαν από τον πάγκο. Αυτή ναι, είναι μαγιά για να χτίσεις πάνω της.
Γι’ αυτούς ψήνομαι να κάνω υπομονή, αν είναι να παίζουν μαζί και να εξελιχθούν μαζί. Γι’ αυτούς δέχομαι να περάσω δίπλα τους και τις παιδικές τους ασθένειες, όπως το φτηνό πούλημα της μπάλας από τον Χατζιησαΐα στο πρώτο γκολ του Παναθηναϊκό ή την αφέλεια του να φας γκολ στο επιθετικό τρανζίσιον από δικό σου κόρνερ, που είχε λάθος θέσεις πίσω και κακές επιστροφές!
Ειδικά, αν είναι να βλέπω πανηγυρισμούς όπως σε αυτόν του 2-2 ή αν βλέπω μία ομάδα που δεν παρεκκλίνει του αγωνιστικού της πλάνου, ακόμα κι αν καίγεται ο κόσμος.
Μπορεί ο ΠΑΟΚ να έχει χίλια δυο κουσούρια στο γήπεδο, αλλά πρέπει να του πιστωθεί ότι έκανε το παιχνίδι του, χωρίς να θολώσει από τα γρήγορα, κρύα κι εύκολα τέρματα που δέχθηκε νωρίς και στα τρία ντέρμπι στην Αθήνα. Δεν είναι κι εύκολο για μία ομάδα με τόσα πιτσιρίκια να παίζει χωρίς να κοιτάει τον πίνακα του σκορ, χωρίς να πανικοβάλλεται, χωρίς να αλλοιώνει τα πατήματα της στο γήπεδο.
Δείχνει ότι κάτι υπάρχει εδώ. Μία ποιότητα, που αξίζει να δουλευτεί και να στηριχθεί. Αρκεί η φιλοσοφία να μείνει απαρέγκλιτη. Καμία κουβέντα για κύπελλο, πλέι-οφ ή Champions League. Στόχος του ΠΑΟΚ θα πρέπει να είναι να γίνεται καλύτερος και πιο ώριμος από την προηγούμενη μέρα. Χωρίς πολλά λόγια, μη ρεαλιστικούς στόχους, υπέρμετρες φιλοδοξίες, βιασύνες. Αυτά (μας) έκαψαν.
Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι λιγάκι σαν τον Γκόικο Τσίμιροτ. Στην αρχή, αινιγματικός, λόγω του άγνωστου ονόματος. Στην συνέχεια, μυστηριώδης και με πολλές απαιτήσεις, λόγω του κόστους της μεταγραφής.
Στην πορεία άτυχος, αφού λαβώνεται σοβαρά, μόλις μετά από 20 λεπτά συμμετοχής στο ντεμπούτο του. Σε διαδικασία αμφισβήτησης, όσο καιρό ήταν στα… πιτς. Ανιχνευτικός, όσο έψαχνε σιγά – σιγά τα πρώτα του βήματα. Άγουρος, μα ξεκάθαρα ποιοτικός στην συνέχεια και πολλά υποσχόμενος, τώρα που βρήκε μία συνεχόμενη ροή ματς.
Η ιστορία έχει δείξει ότι πλανεύτρα Θεσσαλονίκη που ξεμυαλίζει είναι δύσκολη πόλη για να εκκολαφθεί ένα ταλέντο (σε οποιοδήποτε ομαδικό σπορ), ειδικά αν μιλάμε για Έλληνα. Το πιεστικό και ανυπόμονο της κοινό στραγγαλίζει. Αν ετούτοι εδώ προστατευτούν λιγάκι, μακριά από μεγαλοστομίες, παραμείνουν στην γη και βοηθηθούν με ενέσεις αναμφισβήτητης -έτοιμης- ποιότητας σε όλα τα επίπεδα, τότε ίσως και να μπορέσουν κάποια στιγμή να απογειωθούν και να απογειώσουν τον Δικέφαλο που μοιάζει καρφωμένος στο έδαφος με τα φτερά του πληγωμένα. Πέρα από τις επιτυχίες, τις νίκες, τους τίτλους, ο Παοκτσής πρώτιστα θέλει την ομάδα του να μυρίζει ΠΑΟΚ μες το γήπεδο.
Κι ο ΠΑΟΚ της Λεωφόρου μύριζε λιγάκι τέτοιος…
