Χθες (12/3), εκεί κοντά στις 20.00-20.15, όταν η αναμέτρηση στο Αγρίνιο είχε φτάσει σε ένα χρονικό σημείο… ικανοποιητικό για να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που παρακολουθούσα ήταν πραγματικό, κι όχι κάποιο “πυροτέχνημα” λίγων λεπτών, άρχισα να αναρωτιέμαι: “καλά όλα αυτά που βλέπουμε, ο ΠΑΟΚ όμως πότε παίζει;”.
Ήταν τόσο εμφανής, τόσο σοκαριστικά διαφορετική η εικόνα των παικτών του Δικεφάλου μέσα στο γήπεδο, σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια, που σε ανάγκαζε να τρίβεις τα μάτια σου από έκπληξη. Δεν ήταν τόσο για το αγωνιστικό κομμάτι, όσο το απαράμιλλο πάθος και η απίστευτη μαχητικότητα που επέδειξαν όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες που φορούσαν την ασπρόμαυρη φανέλα.
Όχι, στη Σερβία δεν υπάρχει παραγωγή μαγικών ραβδιών. Είναι τουλάχιστον αστείο να πει κανείς ότι ο ερχομός του Βλάνταν Ίβιτς στον πάγκο της ομάδας έλυσε ξαφνικά όλα τα προβλήματα. Είναι τουλάχιστον αστείο να πει κανείς ότι για όλα έφταιγε ο Ίγκορ Τούντορ και με την αποχώρηση του, θα δούμε τον ΠΑΟΚ να γίνεται Μπαρτσελόνα. Σίγουρα όμως, κάτι άλλαξε. Τουλάχιστον στα 92 λεπτά του Σαββάτου. Από εδώ και πέρα, βλέπουμε…
Κάνοντας μια πρώτη “στεγνή” ανάγνωση των αγωνιστικών δεδομένων σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο παιχνίδι, ο Δικέφαλος κόντρα στον Πανθρακικό είχε 24 τελικές προσπάθειες έναντι 7 και 14-0 κόρνερ. Τελικά έχασε με 2-1. Στο Αγρίνιο, οι τελικές ήταν 13-9 υπέρ του και τα κόρνερ 4-2. Τελικά κέρδισε με 0-3. Δεν είναι όμως οι αριθμοί που λένε την αλήθεια. Ο ΠΑΟΚ έκανε χθες πολύ πιο “καθαρές” ευκαιρίες και απειλήθηκε μόλις μία φορά από τον αντίπαλό του.
Όπως αναφέρεται παραπάνω, προσπαθώντας να εξηγήσει κανείς την ολοκληρωτική μεταμόρφωση των παικτών, δεν πρέπει να επικεντρωθεί στα νούμερα, αλλά στα μάτια τους, τη θέληση και την αποφασιστικότητα τους. Έχοντας να κάνουν με έναν προπονητή που γνώριζαν όλοι ότι έχει ημερομηνία λήξης και που είχε αρχίσει να χάνει την ψυχική επαφή μαζί τους, είναι δύσκολο να δείξεις το πάθος που απαιτείται. Γίνονται όλα σχεδόν μηχανικά, κι αν κάτι πήγαινε στραβά, το φταίξιμο θα ήταν στον Τούντορ.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν υπέρ της αλλαγής προπονητή. Όχι γιατί ο Τούντορ ήταν κάτι σπουδαίο αλλά γιατί είχα κουραστεί να βλέπω το ίδιο έργο κάθε χρόνο. Ειδικά σε αυτό το χρονικό σημείο που είχαμε φτάσει, θεωρούσα μια τέτοια κίνηση θα έμοιαζε ανούσια. Ας έβγαζε τη σεζόν ο Κροάτης και μετά, ας ερχόταν ο επόμενος. Προς το παρόν, τα γεγονότα με διαψεύδουν, μακάρι να με διαψεύδουν μέχρι το τέλος.
Ο Ίβιτς δεν είχε τίποτα περισσότερο σε “όπλα” για να χρησιμοποιήσει, άλλαξε απλά το σύστημα. Δεν ήταν αυτό φυσικά που μεταμόρφωσε ξαφνικά τα πάντα. Σε πρώτη φάση ο Σέρβος επικεντρώθηκε στην ψυχολογία των παικτών. Κι εκεί, πέτυχε.
Τα φοβάμαι λίγο τα βιαστικά συμπεράσματα. Κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τη σοβαρότητα του Ίβιτς, τη δουλειά που έχει κάνει ως τώρα στην Κ20 και το γεγονός ότι νιώθει από ΠΑΟΚ. Αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν. Το τι θα καταφέρει ως προπονητής της πρώτης ομάδας, θα το δούμε στην πράξη…
