Αν γεννιόταν ξανά θα γινόταν ΠΑΟΚτσής; Θα αγαπούσε παθολογικά την ομάδα όπως τώρα; Θα ήθελε να ξοδεύει χρόνο από την ζωή του για αυτόν;Να περνούν οι στιγμές δίπλα του χωρίς να τις ζει; Να φεύγουν τον προσπερνούν οι χαρές και αυτός να μην τις γεύεται; Να πληγώνεται, να πονάει, να ματώνει; Τι μαλακίες σκέφτεται θα πουν οι λογικοί. Κι όμως για αυτόν δεν ήταν. Άλλωστε δεν ήταν λογικός. Κανένας πραγματικός ΠΑΟΚτσής δεν είναι.
Παγωμένος, αποσβολωμένος,τσατισμένος, θυμωμένος λίγο μετά από μια ακόμα χαμένη ελπίδα, για λίγο χαρά, για μία αφορμή να μεγαλώσει αυτήν την ιδέα να γεννήσει και άλλους σαν και αυτόν, να πολλαπλασιάσει το πάθος, να μεγαλώσει την ιδέα. Οι σκέψεις του δεν αφορούν του λογικούς. Μην τον παρεξηγείτε. Είναι για λίγους. Δεν τον πείραξε η ήττα. Χαίρεται που η ομάδα του βόλεϊ που μέχρι πριν δύο χρόνια αγνοούσε, παίζει πλέον στους κορυφαίους. Δεν είναι αχάριστος. Ο τρόπος είναι! Πάλι έτσι ρε γαμώτο σκέφτεται. Του έρχονται στο μυαλό οι πάσες του Φασούλα στους αντίπαλους σε δύο ματς της σειράς των play off, η Νάντ, ο χαμένος ημιτελικός στην Euroleague στο ΣΕΦ μπροστά σε 10.000 ΠΑΟΚτσήδες, ο χαμένος τελικός με τον Πανιώνιο ξανά στο καταραμένο ΣΕΦ. Γιατί πάλι έτσι ρε; Γιατί; Κι όμως δεν το βάζει κάτω. Θα είναι πάλι εδώ να υπηρετεί αυτό, που είναι ανίκανοι να υπηρετήσουν, οι περισσότεροι που θα έπρεπε κανονικά. Αυτοί που πληρώνονται για να το κάνουν ή αυτοί που περιμένουν να πληρωθούν από τις επιτυχίες αυτού που αυτός αγαπάει με ανιδιοτέλεια.
Θυμώνει. Τσατίζεται που μετά την ήττα θα πρέπει να διαχειριστεί και όλο αυτό που συνέβη μετά. Αυτός θα έφευγε δεν θα έπαιζε με αυτές τις συνθήκες. Όσα είχε απειλήσει πως θα κάνει θα τα έκανε. Η θα έδιωχνε τον κλόουν υπάλληλο από τις κερκίδες η θα έφευγε. Δεν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια. Αυτό τον πονάει. Όχι η ήττα αλλά ότι δεν βλέπει αντιπροσώπευση των όσων πιστεύει. Όχι στο βόλεϊ, μα ούτε στο ποδόσφαιρο εκεί που τόσα χρόνια γίνονται τα ίδια και τα ίδια και φυσικά ούτε και στο μπάσκετ. Μπάσκετ! Αυτοί χάσανε απο ομάδα της Α2 και δεν κάνανε μεταγραφή πιο πριν για να μην χαλάσει η χημεία του είπανε. Με αυτό τρελαίνεται. Πείτε ότι δεν έχετε λεφτά ή μια δικαιολογία φυσιολογική. Όχι αυτό! Χτυπιέται… Ψάχνει να δει τι φταίει. Δεν βρίσκει άκρη. Νοιώθει ότι τον δουλεύουν και μετά του φταίνε όλα και μέσα στον θυμό του τα απαξιώνει όλα. Ακόμα και τα καλά.
Ενα ξέρει όμως σίγουρα. Αν όλα αυτά τα συναισθήματα τον νικήσουν, τότε θα χαθεί η μεγάλη του αγάπη. Μόνο τότε θα εξαφανιστεί ο ΠΑΟΚ και απο καμία ήττα από κανένα χαμένο Κύπελλο. Για αυτό θα αντέξει ξανά, θα το υπομείνει και αυτό και όσα άλλα έρθουν. Και ας μην τον καταλαβαίνουν οι φυσιολογικοί!
