Δεν πρόκειται να χαλάσω την ευφορία από την οποία διακατέχεται ο κάθε ΠΑΟΚτσής μετά το δεύτερο “μπρέικ” επί του Ολυμπιακού και τη διαφαινόμενη πρόκριση στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος βόλεϊ. Δεν είναι αυτός ο στόχος του άρθρου. Κάθε άλλο. Άλλωστε και ο γράφων ένιωσε την ίδια ευχαρίστηση, την ίδια γλυκιά αίσθηση εκδίκησης για όσα έγιναν το προηγούμενο διάστημα με τους “ερυθρόλευκους”.
Αυτό που προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω -ως κλασικός τύπος που ακόμα και στη χαρά, με κάτι πρέπει να… τρώγεται- είναι το πώς φτάσαμε εδώ, ώστε το βόλεϊ να αποτελεί σημείο αναφοράς για την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Πώς έφτασε να προκαλεί τέτοια συναισθήματα και τέτοιο ενδιαφέρον. Πώς έφτασε να “γεμίζει” γήπεδα όπως το “παλατάκι”.
Δεν κάνω τον καμπόσο. Δεν ξέρω από βόλεϊ, όπως δεν ξέρει το 98% του κόσμου του ΠΑΟΚ, ή του κόσμου γενικότερα. Δεν μπορώ και δε θα κάνω τεχνικές αναλύσεις, ακόμα και της απλούστερης μορφής. Άρχισα να το παρακολουθώ μέσα από τις επιτυχίες της ομάδας, το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και εξωφρενικά… ανθυγιεινό! Πραγματικά, το άγχος και τα νεύρα που προκαλεί το βόλεϊ, αν είσαι ενδιαφερόμενος φυσικά, δεν μπορούν να συγκριθούν με κανένα άλλο άθλημα. Κι ας λέγαμε για το μπάσκετ. Δεν σας κρύβω ότι τα περισσότερα κρίσιμα ματς του Δικεφάλου, πέρσι και φέτος, τα παρακολουθώ σε συνθήκες… της πιο αιματοβαμμένης ταινίας τρόμου. Λίγο κλείνω τα μάτια, λίγο κρυφοκοιτάζω, λίγο αλλάζω κανάλι, λίγο κλείνω τη φωνή. Ναι, για το βόλεϊ! Ποιος να μας το λεγε…
Επανέρχομαι στο βασικό μου ζήτημα. Πώς εξηγείται όλο αυτό;
Για να φτάσω στο συμπέρασμά μου, βοήθησε και ένας άλλος παράγοντας, ένα παράδειγμα που μοιάζει τόσο άσχετο όσο και σχετικό. Πριν από περίπου δυο βδομάδες, κατά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, “ανεβάσαμε” στη σελίδα του INPAOK στο Facebook ένα βίντεο της 5ης μοίρας καταδρομών που παρελαύνει στη Δράμα τραγουδώντας το “Μακεδονία ξακουστή”. Μετά από μερικές ώρες, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας… Η συγκεκριμένη ανάρτηση (μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ) είχε πάνω από 5.000 likes, πάνω από 150 σχόλια, πάνω από 2.300 κοινοποιήσεις και περίπου 230.000 προβολές!!
Αφού αναρωτηθήκαμε, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αν ο ΠΑΟΚτσής είναι τελικά τόσο…. στρ@τοκ@υλος (συγνώμη, δε μπόρεσα να βρω την politically correct λέξη), καταλήξαμε στο εξής: ο κόσμος του Δικεφάλου, και ο κόσμος γενικότερα, έχει ανάγκη από πράγματα που θα του ανεβάσουν -έστω για λίγο-την ψυχολογία, μέσα σε αυτή την καταθλιπτική κοινωνική και οικονομική συγκυρία της χώρας. Ψάχνει αφορμές ανάτασης του φρονήματος του, είτε πατριωτικού, είτε θρησκευτικού, είτε πολιτικού, είτε οπαδικού.
Φτάνοντας στο βόλεϊ λοιπόν, ο φίλαθλος του ΠΑΟΚ βρήκε τον τρόπο να νιώσει ξανά περήφανος για αυτόν το σύλλογο, να δει τίτλους που δεν είχε ξαναδεί στο παρελθόν, να κερδίσει κραταιές δυνάμεις του “αθηναϊκού κατεστημένου”, να τις βάλει από κάτω του.
Δεν ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να αγαπήσει αυτό το άθλημα, ούτε τον βολεύει να στρέψει το ενδιαφέρον του εκεί. Ο κόσμος έχει ανάγκη από μικρές διεξόδους, μικρές χαρές. Κι ο κόσμος του ΠΑΟΚ, πιο συγκεκριμένα, από μια πηγή περηφάνιας. Ακόμα και κομπασμού. Πόσα πράγματα άλλωστε του έμειναν για να νιώσει έτσι;
