Δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό για ένα πατέρα, από μία παιδική απορία χωρίς απάντηση. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα πατέρα, από ένα απογοητευμένο παιδικό βλέμμα, που αδυνατεί να πάρει απάντηση σε ένα απλό «γιατί». Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα πατέρα, από δύο βουρκωμένα παιδιά μάτια που αναρωτιούνται γιατί θα πρέπει να ακολουθούν το κακό ριζικό του μπαμπά τους.
Χρειάστηκαν μόνο μερικά κινηματογραφικά καρέ και ένα σποτ αστραπή των 26 δευτερολέπτων. Δεν υπήρχε σενάριο, ούτε διάλογοι. Ήταν ένα δωρικό, λακωνικό, ειλικρινές διαφημιστικό που μέσα σε 5 λέξεις κατάφερε να συνοψίσει 98 χρόνια ιστορίας ενός συλλόγου. Μία αληθινή γροθιά στο στομάχι.
Τελικά, δεν ήταν ένα σύντομο κακό όνειρο. Ο εφιάλτης είχε και συνέχεια. Το καλοκαίρι του 2001 η Ατλέτικο Μαδρίτης ψάχνει τρόπο για να συσπειρώσει τον κόσμο της, που ψάχνει από κάπου για να πιαστεί. Η ομάδα που πήρε το νταμπλ την περίοδο 1995-96 ήταν υποχρεωμένη να παίξει για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν στην Segunda Division κινδυνεύοντας με οικονομικό αφανισμό, εμπορική απαξίωση, αλλά το κυριότερο: χαμένες γενιές οπαδών.
