Τα πιο πετυχημένα και αγαπημένα τραγούδια, αυτά που μένουν βαθιά χαραγμένα στην καρδιά μας, συνήθως μιλούν για όνειρα, για στεναχώριες, για ελπίδα και για μεγάλες χαμένες αγάπες. Λίγα μιλούν για χαρές, κυρίως αναφέρονται σε πόνο και στεναχώρια. Για το άσπρο που έγινε μαύρο και το αντίθετο.
Ο ΠΑΟΚ σαν μελωδία στενάχωρη που ταξιδεύει στον χρόνο, μας θυμίζει κάθε στιγμή την ιστορία του, τις ρίζες του, τους λόγους ύπαρξης του. Σαν τους θρήνους για την χαμένη Πόλη και τα Ποντιακα μοιρολόγια, ο σύλλογος ταξίδεψε μέσα στον χρόνο, στις ψυχες όσων τον ακολούθησαν.
Όμως ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο μαύρο είναι και άσπρο. Αγάπη και χαρά σαν το χαμόγελο των μικρών παιδών που στην αγκαλιά του Δικεφάλου, ένοιωσαν στα πρώτα χρόνια ύπαρξης του, την ζεστασιά των σπιτιών, που άφησαν πίσω τους. Ο ΠΑΟΚ των χαμένων πατρίδων, ήταν εκεί για να τους το θυμίζει, αλλά είναι ακόμη εδώ, 90 χρόνια μετά και μας φωνάζει να μην ξεχνάει κανείς μας το παρελθόν, τις ρίζες μας.
Μπιζίμ ΠΑΟΚ φώναζε ο κόσμος του. Ο δικός μου ΠΑΟΚ δηλαδή. Ο καθένας είχε και έναν δικό του ΠΑΟΚ μέσα του και με αυτόν πλάι του περνούσε τα δύσκολα χρόνια. Και τι αν ο ΠΑΟΚτσής πονούσε, αν μάτωνε; Η αγάπη του για την ομάδα, τον έκανε πάντα να υπερβάλλει εαυτόν. Για τον δικό του ΠΑΟΚ θα έκανε τα πάντα. Όπως εκείνοι οι ήρωες στα τέλη του 1950. Οι μάστορες, οι εργάτες και οι άνθρωποι του μεροκάματου, που μετά απο πολλές ώρες σκληρής δουλειάς στην οικοδομή, έδιναν και την ψυχή τους, για την κατασκευή της Τούμπας, που την δημοούργησαν, με τα χέρια τους αλλά και την αγάπη τους, για όσα συμβόλιζε για αυτούς ο Δικέφαλος.
Δυνατοί άντρες. Και τα τσιμέντα που έφτιαξαν άντεξαν και αντέχουν χρόνια τώρα, μεγάλες δονήσεις, απίστευτης λατρείας και τρέλας. Πραγματικές δονήσεις όπως μετά το γκολ του Γκουερίνο στις 2 Μαΐου 1976 απέναντι στην ΑΕΚ. Ένα γκολ, ένα πρωτάθλημα και τον Γκουερίνο να δηλώνει: “Ήταν θέλημα θεού. Αισθάνθηκα σαν το πόδι όλου του ΠΑΟΚ στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα”. Πολλά χρόνια μετά, πάλι μήνα Μάιο, αλλά το 2010 απέναντι στους “πράσινους”, ένας άλλος Λατίνος, θα σκόραρε και θα κοιτούσε τον ουρανό. “Εκείνο το γκολ το έβαλε η μάνα μου”, έλεγε σίγουρος ο Πάμπλο Γκαρσία, ο παίκτης σύμβολο των σύγχρονων χρόνων του ΠΑΟΚ. Ο ποδοσφαιριστής που έπαιζε μπάλα και τα παιδιά στην κερκίδα, ήταν σαν να βλέπανε τον εαυτό τους. Διότι εκεί μέσα στον Ναό του ΠΑΟΚ, ο χρόνος σταματάει. Εκεί δεν ισχύει ότι πουθενά άλλου. Εκεί εξελίσσεται μία άλλη πραγματικότητα.
Ναι, το μαύρο επικρατεί του άσπρου στην ιστορία του βιβλίου του Δικεφάλου, όμως ακόμα και οι δύσκολες πονεμένες ιστορίες, μπαίνουν στις ψυχές όσων αγαπούν τον ασπρόμαυρο θεό, σαν τα καψουροτράγουδα μετά από έναν χωρισμό, που σε κάνουν να πονάς και να κλαις αλλά και να αγαπάς περισσότερο…
Μοναδικά συναισθήματα. Και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Έτσι δεν είναι Μπάνε; Μην κλαίς Μπάνε, σήκω από το παρκέ, δεν πειράζει που χάσαμε το ευρωπαϊκό, εσύ θα είσαι εδώ, θα σηκώσουμε σε δύο χρόνια κούπα στην Τεργέστη. Θα υποκλιθεί όλη η Ευρώπη. Σήκω Μπάνε, μπράβο! Μπράβο ΠΑΟΚ, σήκω δείξε ποιος είσαι!
Στιγμές ασπρόμαυρης μαγείας ουκ ολίγες. Διότι όταν αγαπάς κάτι παθολογικά και πιστεύεις σε αυτό, τότε και τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Όλα όμως προέρχονται απο την αγάπη αυτών που σκολουθούν τον ΠΑΟΚ. Απο εκείνους του πρώτους που βρήκαν στην ομάδα, ξανά την χαμένη πατρίδα τους, ένοιωθαν στις φτερούγες του αετού, σαν το σπίτι που άφησαν στην Μικρά Ασία και την Πόλη, μέχρι τα παιδιά του σήμερα. Τα παιδιά που δίνουν την ψυχή τους στο πέταλο της Θύρας 4, τον πατέρα που με το ασπρόμαυρο κασκόλ στο λαιμό, διασχίζει την Λαμπράκη κρατώντας σφιχτά το χέρι του παιδιού του, τον νεαρό που με καμάρι φωτογραφίζεται μπροστά στην Τούμπα. Όπως η αγάπη, όλων αυτών που χορεύουν ημίγυμνοι στην βροχή,την ώρα που οι αντίπαλοι ψάχνουν στέγη να καλυφθούν.
Και όσο υπάρχει αυτή η αγάπη, θα υπάρχει και ο ΠΑΟΚ. Με τα μαύρα του και τα άσπρα του. Άλλωστε εκεί που σταματάει η λογική ξεκινάει ο ΠΑΟΚ! Τα 90 χρόνια είναι λίγα. Αξίζει να υπάρχει αιώνια…
