Συνήθως, οι μέρες γενεθλίων, εκτός από τη χαρά του εορτασμού, περιλαμβάνουν και μια αναπόληση του παρελθόντος, “ξύνουν” ξανά παλιές πληγές, φέρνουν ένα γλυκό χαμόγελο από τις ευχάριστες αναμνήσεις. Άλλοτε πάλι, σε τέτοιες σημαδιακές ημερομηνίες σου έρχεται να κάνεις έναν απολογισμό ή να θέσεις νέους στόχους για το μέλλον.
Ακόμα πιο σημαδιακές είναι οι επέτειοι με ακέραιο αριθμό. Όπως τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ. Πού να ήξεραν τότε, στις 20 Απριλίου του 1926, ο πρόεδρος Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης και η παρέα του, ότι η απόφαση 822 του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που αναγνώρισε επισήμως το σύλλογο, θα άλλαζε για πάντα την αθλητική ιστορία της Θεσσαλονίκης και την Ελλάδας.
Από το τετράφυλλο τριφύλλι και το πέταλο, μέχρι το λαμπερό νέο σήμα με τον Δικέφαλο Αετό, που παρουσιάστηκε πέρσι, έγιναν πολλά, μέσα από τα οποία ο ΠΑΟΚ “έχτισε” τη φήμη, το μεγαλείο, την περηφάνια και το μύθο του.
Ο καθένας “κλείνει” μέσα του τον δικό του ΠΑΟΚ, έχει τις δικές του αναμνήσεις, τα δικά του ορόσημα της ιστορίας που τον συνδέουν με τον λαοφιλέστερο σύλλογο της Βόρειας Ελλάδας. Άλλος θυμάται, το γήπεδο στο Συντριβάνι, άλλος το ταλέντο του Κουδα, άλλος τις “κλοπές” της δεκαετίας του 70′, άλλος το χτίσιμο της Τούμπας, άλλος το γκολ Πάπριτσα στο ΟΑΚΑ, άλλος την 4αρα στο Καραϊσκάκη, άλλος το γκολ του Μουσλίμοβιτς στην Κωνσταντινούπολη κ.ο.κ.
Μερικές τέτοιες αναμνήσεις και ορόσημα, θα ήθελα να βγάλω κι εγώ από μέσα μου, κάνοντας τον δικό μου απολογισμό, με αφορμή τη συμπλήρωση των 90 χρόνων. Δικές μου σκόρπιες θύμησες που με έφεραν στην οικογένεια του ΠΑΟΚ και με “έδεσαν” με το όνομα του.
*Αυτό που σου έρχεται πρώτο στο νου, είναι το γιατί έγινες ΠΑΟΚ. Όταν ο πατέρας μου άρχισε να με πηγαίνει στην κατάμεστη Τούμπα για να δω παιχνίδια όπως με τη Σεβίλλη και τη Νάπολι του Μαραντόνα, δεν είχα άλλη επιλογή. Η εικόνα του κόσμου ήταν τέτοια που δε σε άφηνε περιθώρια για αμφισβήτηση για το μεγαλείο της ομάδας. Ο λαός με έκανε ΠΑΟΚ, όπως και πολλούς άλλους.
*Οι κόντρες ΠΑΟΚ-Άρης στο μπάσκετ. Όντας παραδοσιακά λάτρης των αουτσάιντερ, δε θα μπορούσα να μην είμαι με την ομάδα που παλεύει για να ρίξει τον άλλον από την κορυφή. Η απογοήτευση κάποια στιγμή έδωσε τη θέση της στην απόλαυση του πρωταθλήματος, και η δικαίωση έφερε το μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο.
* Τα δάκρυα από τον χαμένο τελικό της Ναντ. Το λάθος του Φασούλα, η γρήγορη μετάβαση στο κρεββάτι μου και το ολονύχτιο κλάμα με λυγμούς.
*Το κύπελλο Κυπελλούχων της Γενεύης. Η πρώτη φορά που κατευθύνθηκα στον Λευκό Πύργο, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. “Αφού πηγαίνουν όλοι, θα πάω κι εγώ” έλεγα.
*Η επική ανατροπή με 5-3 επί της Σπάρτκα Τρνάβα. Πήγα στην Τούμπα φορώντας ένα καπέλο. Το έβγαλα και έγινε το 1-3. Δεν το ξαναφόρεσα μέχρι μέχρι τη λήξη. Ήταν η πρώτη φορά που βίωσα τι σημαίνει γούρι, γκαντέμης, προληπτικός…
*Το τρίποντο του Στογιάκοβιτς στο ΣΕΦ. Σπούδαζα στην Αγγλία τότε, άκουγα το ματς από ένα δορυφορικό ραδιοφωνάκι, το είδα από το ίντερνετ, που τότε έμπαινε στη ζωή μας. Πόσες φορές το είδα; Δεν υπάρχει αριθμός…
*Το κύπελλο με τον Ολυμπιακό στη Φιλαδέλφεια. Από 5-6 χρονών, όταν ένιωσα όταν είμαι ΠΑΟΚ, το όνειρο μου ήταν να πάω και να κατακτήσω ένα κύπελλο σε τελικό στην Αθήνα απέναντι σε κάποιον εκ των τριών του ΠΟΚ. Ίσως γιατί έβλεπα ότι ο τίτλος του πρωταθλήματος είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο. Και πολύ πιο μακροχρόνιο σαν διαδικασία. Η φαντασίωση μου περιλάμβανε τελικό στο ΟΑΚΑ, αλλά και η Φιλαδέλφεια δε με χάλασε. Μπαίνοντας στο γήπεδο, όντας ξεκάθαρο αουτσάιντερ, θυμάμαι που λέγαμε “ας βάλουμε πρώτοι γκολ να γίνει χαμός, και μετά ας φάμε 4”. Τελικά, βάλαμε εμείς τα 4… Τη στιγμή των πυροτεχνημάτων δε θα την ξεχάσω ποτέ…
* Η κ@υλα και η συσπείρωση της πρώτης εποχής του προέδρου Ζαγοράκη στον ΠΑΟΚ. Τα 21.000 διαρκείας, η κατάμεστη Τούμπα, η ελπίδα, η επανάσταση. Δυστυχώς όλα έμειναν στη μέση…
Όπως η ζωή, έτσι και ο ΠΑΟΚ, είναι στιγμές. Δέκα φορές πίκρα, μια φορά χαρά. Και τα δυο “χτίζουν” με τον δικό τους τρόπο της σχέση που έχεις με την ομάδα.
Σβήνοντας σήμερα τα 90 κεράκια του Δικεφάλου, ας κάνει ο καθένας τη δική του ευχή. Κι ό,τι πιάσει, καλό θα είναι…
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
