Με την ευκαιρία των 90 χρόνων του Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών, επιτρέψτε μου να σας γράψω για ένα μικρό περιστατικό, που μου συνέβη λίγες μόλις μέρες πριν. Βρίσκομαι σε έναν παιδότοπο στην Τούμπα με την κορούλα μου. Στο διπλανό τραπέζι ένας παππούς με σκαμμένο πρόσωπο και ολόλευκα μαλλιά, προσπαθεί να μαζέψει τον εγγονό του που είναι πραγματικό ζιζάνιο και δεν έχει σταματήσει να τρέχει σαν πυραυλοκίνητο αμυντικό χαφ μέσα στο χώρο.
«Δεν ησυχάζει, ε;» ρωτώ και ο παππούς στωικά κουνάει το κεφάλι. Ο μικρός ηρεμεί κάποια στιγμή, επιστρέφει στα φουσκωτά παιχνίδια. Ο παππούς βλέπει πάνω στο τραπέζι το μπρελόκ του ΠΑΟΚ στα κλειδιά μου και καταλαβαίνω αμέσως ότι θέλει να ανοίξει κουβέντα. Και όντως έτσι είναι: «Ξέρεις, με παιδεύει ο μπαγάσας, αλλά τον λατρεύω. Ό, τι και να κάνει είμαι διπλά του. Όσο και να με σκάει, δε γίνεται να τον αγαπώ λιγότερο. Να, όπως ακριβώς κι ο ΠΑΟΚ μας. Κι αν έχω φάει πίκρες. Κι αν έχω φάει βροχές στην πλάτη. Κι αν έχω πει τέλος δεν ξαναπάω κι όμως ήμουν πάλι εκεί. «Ωραίο παράδειγμα παππού» του λέω.
«Μα αυτό ακριβώς είναι ο ΠΑΟΚ παιδί μου. ΠΑΟΚ σημαίνει ΔΙΝΩ. Ανιδιοτελώς, άδολα, παντοτινά, αγνά, ασταμάτητα χωρίς να περιμένω να πάρω. Εγώ αυτόν εδώ τον μπόμπιρα, ακόμα κι αν τον μαλώσω, ακόμα κι αν με θυμώσει, δεν υπάρχει περίπτωση να του γυρίσω την πλάτη. Γιατί είναι η οικογένεια μου, είναι η σάρκα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου, που δεν μπορεί να το αφαιρέσει καμιά εγχείριση. Κι αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανένα ΠΟΚ, καμιά ΕΠΟ, κανένας διαιτητής. Κι αυτό αν μπορούσα θα έλεγα με δυο κουβέντες σ’ εσάς τους νεότερους.
Αγαπήστε τον ΠΑΟΚ περισσότερο, δώστε του χώρο να αναπνεύσει. Δεν είμαστε κανένας πρόεδρος, κανένας προπονητής, κανένας παίκτης. Όλοι αυτοί έρχονται και παρέρχονται. Είναι μια κουκίδα στην τεράστια ιστορία του ΠΑΟΚ. Εμείς ΠΑΟΚ είμαστε παιδί μου. Έτσι μάθαμε από παιδιά. Αυτήν την Ιστορία διδαχθήκαμε και ζήσαμε. Αυτήν, όταν εμείς θα φύγουμε για πάντα, θα συνεχίσουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Μπιζίμ ΠΑΟΚ παιδί μου» Παππού Χρήστο σε ευχαριστώ που μου υπενθύμισες…
ΥΓ: Χρονιά Πολλά στην 90χρονη αφορμή για Περηφάνια, στην άφθαρτη μέσα στο πέρασμα των χρόνων ΙΔΕΑ που δεν μπόρεσε να αλλοιώσει η λαίλαπα των καιρών, η σαπίλα της εποχής, ο εκμαυλισμός των αρχών και των αξιών. Χρόνια πολλά στο παντοτινό αποκούμπι εκατομμυρίων ανθρώπων πάνω στη γη, στη διαφυγή της σκέψης από τη μαυρίλα και την κατάθλιψη, στη διέξοδο από το σαθρό και το στημένο. Χρόνια σου πολλά ΠΑΟΚάρα μου…
