Τα μεταγραφικά σενάρια άρχισαν. Ο τελικός του Κυπέλλου και τα πλέι οφ πλησιάζουν. Νέα σεζόν με όνειρα θα ξεκινήσει. Σε ένα άλλο ποδόσφαιρο, σε μια άλλη χώρα, σε ένα άλλο περιβάλλον όλα θα γεννούσαν προσμονή.
Εδώ πλέον η μοναδική αγωνία που υπάρχει είναι, ένεκα και της ημέρας, αν υπάρχει περίπτωση να συμβεί το… απροσδόκητο. Να υπάρξει Ανάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να καθαρίσει από το σύστημα διαφθοράς, να φύγουν οι κακουργηματικά κατηγορούμενοι, να οδηγηθούν σε δίκη όσοι ακούγονται να στήνουν πρωταθλήματα, να μάθουμε ενόχους, αθώους.
Ποιοι ποδοσφαιριστές και ποιοι προπονητές; Εδώ πρωταγωνιστές είναι οι διεφθαρμένοι παράγοντες που εμφανίζονται να δίνουν εντολές σε δικαστές τι αποφάσεις να βγαλουν, σε διαιτητές πώς να σφυρίξουν, σε δημοσιογράφους τι να γράψουν. Κι όλοι εκτελούν. Θησαυρίζοντας επί χρόνια στις πλάτες του κοσμάκη που διψάει για δυο ώρες ψυχολογικής εκτόνωσης κάθε Κυριακή και τελικά τα νεύρα του αυξάνονται σαν τα επαχθή μέτρα, κάθε φορά και περισσότερο.
Δεν μάθατε κάτι καινούργιο ως εδώ. Τα ξέρατε. Απλά τον τελευταίο 1,5 χρόνο τα… διαβάζετε κιόλας. Ίσως να απαλύνει τον πόνο όταν η διαφθορά βγαίνει στη σέντρα και δεν καλύπτεται κάτω από το χαλάκι των οσφυοκαμπτούμενων Μέσων, ωστόσο το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Κι αποτελεί ηθικό καθήκον, πέρα από το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, η προσπάθεια να σπάσει η ομερτά. Μέχρι τις αρχές του 2015 κάθε δικτάτορας θα θαύμαζε την ομοιομορφία και την υπακοή των ΜΜΕ στο σύστημα.
Αλλά από το λυκαυγές του 2015 το σύστημα καταρρέει. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα.
Φτάνοντας στο διά ταύτα, το ελληνικό ποδόσφαιρο ακολουθεί την πορεία των ημερών: Έζησε τον Γολγοθά, ανεβαίνοντας τον για δεκαετίες. Σταυρώθηκε φτάνοντας τα τελευταία χρόνια στα τάρταρα. Και τώρα πλησιάζει, βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στην Ανάσταση.
Δεν είναι πια ευχολόγιο. Είναι πραγματικότητα. Ήδη οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει δραματικά. Η παράγκα που είχε στηθεί γύρω από την ΕΠΟ και υπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες και πρόσωπα έχει προσδόκιμο ζωής 2-5 μήνες.
