Η επιλογή προπονητή, είναι μια… πονεμένη ιστορία στον ΠΑΟΚ. Στα τέσσερα χρόνια παρουσίας του Ιβάν Σαββίδη στην Τούμπα, η ομάδα δεν κατάφερε –αν και επένδυσε πολλά χρήματα- να βρει τον κόουτς που θα την οδηγήσει στον ποδοσφαιρικό «παράδεισο».
Συνολικά έξι προπονητές πέρασαν από τον πάγκο του ΠΑΟΚ (Δώνης, Στέφενς, Αναστασιάδης, Τούντορ, ο Γεωργιάδης τρεις φορές και ο Ιβιτς) χωρίς να καταφέρουν να στεριώσουν. Κάποιοι γιατί δεν είχαν τις δυνατότητες, κάποιοι άλλοι γιατί δεν στηρίχθηκαν από το περιβάλλον του ΠΑΟΚ.
Δεν έχει και πολύ σημασία να αναλωθούμε στην ανάλυση του ποιοι δεν άξιζαν και ποιοι δεν στηρίχθηκαν. Ο κόσμος έχει πλέον την πληροφόρηση (και την κριτική ικανότητα) που απαιτείται, για να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα και να μην παρασύρεται απ΄ όσα ακούει ή διαβάζει.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ήρθε η ώρα για επιλογή προπονητή με προοπτική τριετίας και στήριξη που δεν θα έχει σχέση με τα αποτελέσματα αλλά με την ουσία. Ωστόσο θεωρώ ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να ανοίξει αυτή η συζήτηση, τουλάχιστον δημόσια.
Ο Μίχελ και οι συνεργάτες του νομιμοποιούνται να κάνουν τις κινήσεις τους και την έρευνα τους, αλλά η δημόσια συζήτηση του συγκεκριμένου θέματος, δεν ευνοεί την προσπάθεια που θα καταβάλλει η ομάδα στα play off. Οι αναφορές στο θέμα προπονητή –έστω και άθελα τους- τορπιλίζουν την προσπάθεια να κερδίσει ο ΠΑΟΚ την 1η θέση στο μίνι πρωτάθλημα
Αποπροσανατολίζει την ομάδα που έχει ανάγκη να συγκεντρωθεί στις υποχρεώσεις τις και να μην ασχολείται με άλλα θέματα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί να τα καταφέρει στα play off αρκεί να βοηθήσει και το περιβάλλον. Εννοώ τους επιτελείς της ΠΑΕ, τον κόσμο και φυσικά την στάση που θα κρατήσει ο Τύπος.
Η χρονιά δεν τελείωσε. Θα τελειώσει με το τελευταίο σφύριγμα στο τελευταίο παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Τότε μπορεί να ανοίξουν δεκάδες συζητήσεις. Μέχρι τότε αυτό που προέχει είναι η παρουσία του Δικεφάλου στους έξι αγώνες του μίνι πρωταθλήματος και όχι ο προπονητής που θα επιλέξουν ο Ιβάν Σαββίδης και ο Λούμπος Μίχελ.
