Πριν φτάσουμε στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι του χθεσινού ντέρμπι και της σπουδαίας ανατροπής του ΠΑΟΚ, θα ήταν καλό κάποια στιγμή να ασχοληθούμε και με την καταθλιπτική εικόνα ενός άδειου γηπέδου. Μια απόφαση και μια τιμωρία που καταδικάζει το άθλημα, την ομορφιά του, τους ποδοσφαιριστές και τον κόσμο, πολύ περισσότερο από την ομάδα εναντίον της οποίας εφαρμόζεται μια τέτοια ποινή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς έχω παρακολουθήσει από κοντά πολλά τέτοια ματς, κυρίως εντός έδρας, αλλά και κάποια στα οποία ο ΠΑΟΚ… υποτίθεται ότι ήταν ευνοημένος, δηλαδή παίζοντας στην έδρα του τιμωρημένου αντιπάλου που δεν είχε τους φιλάθλους στο πλευρό του. Πάντα, όπως και χθες, κατευθυνόμενος προς το γήπεδο με μισή καρδιά, είχα αυτή την κρυάδα, αυτό το συναίσθημα ότι δεν πηγαίνω σε μια σημαντική αναμέτρηση, αλλά σε μια πρόβα παράστασης.
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα όταν ξεκινάει αυτό το “μαρτυρικό” 90λεπτο, όταν οι παίκτες δυσκολεύονται να καταλάβουν αν παίζουν επίσημο ματς, φιλικό, ή κάνουν προπόνηση. Ο κόσμος από την τηλεόραση παρακολουθεί κάτι σαν… βουβό κινηματογράφο, χωρίς να μπορεί να το συνεπάρει η ένταση και το πάθος του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα του λαού, της μάζας, της… χάβρας, και όχι η εικόνα από χιλιάδες άψυχα καρεκλάκια…
Πρέπει κάποια στιγμή, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, να υιοθετηθεί κάτι πιο έξυπνο για να τιμωρούνται οι ομάδες. Κάτι που να καταδικάζει τον θύτη, αλλά όχι το ίδιο το άθλημα. Παλιότερα, υπήρχε η μεταφορά της έδρας 100-200 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη που βρίσκεται η ομάδα, στο εξωτερικό (στην Τουρκία αν θυμάμαι καλά) οι ιθύνοντες, σε ανάλογες περιπτώσεις, έδιναν εισιτήρια μόνο σε γυναίκες και παιδιά, στην Ελλάδα κάποιες χρονιές υπήρχε μόνο βαρύ χρηματικό πρόστιμο στις ΠΑΕ. Όλα αυτά είναι κάτι. Βρείτε το σωστό. Βρείτε οτιδήποτε άλλο από ένα μουντό γήπεδο με 22 παίκτες που κλωτσάνε μια μπάλα.
Χθες στην Τούμπα, ευτυχώς… που οι ποδοσφαιριστές των δυο ομάδων είχαν νεύρα, έδωσαν χρώμα στο παιχνίδι, και θύμισαν στο κόσμο που παρακολουθούσε ότι επρόκειτο για μια αναμέτρηση σπουδαίας σημασίας, για ένα ντέρμπι των play off με προοπτική τη συμμετοχή στο ερχόμενο Champions League. Γιατί αλλιώς…
Εντός των τεσσάρων γραμμών τώρα, είδαμε έναν ΠΑΟΚ φανερά επηρεασμένο από τη μακρά αποχή από επίσημες υποχρεώσεις. Άργησε πολύ να μπει σε ρυθμό αγώνα, κι όταν το κατάφερε, το ολέθριο σφάλμα του Γλύκου γύρισε όλο το παιχνίδι ανάποδα. Τέτοιες φάσεις συνήθως κοστίζουν ακριβά σε μικρές διαδικασίες όπως τα play off, και ειδικά στο λεπτό που έγινε. Ευτυχώς, ο ΠΑΟΚ δεν το πλήρωσε. Δεν το πλήρωσε γιατί είχε απέναντι του μια μέτρια και υπερτιμημένη ΑΕΚ, που φέτος τερμάτισε σε πολύ υψηλότερη θέση από αυτή που άξιζε. Δεν το πλήρωσε γιατί ευτύχησε να έχει μερικούς παίκτες του σε καλή μέρα. Δεν το πλήρωσε γιατί, μετά από πολύ καιρό, οι ποδοσφαιριστές του έβγαλαν εγωισμό και πάθος, κάτι που φάνηκε και στους πανηγυρισμούς του δεύτερου γκολ, όταν όλοι τους έγιναν ένα κουβάρι.
Για να μην μπερδευόμαστε, δεν είδαμε κάτι σπουδαίο από τον χθεσινό ΠΑΟΚ. Ειδικά στη μεγαλύτερη διάρκεια του πρώτου ημίχρονο, η εικόνα του ήταν μέτρια. Είδαμε ξανά πρόβλημα στη δημιουργία παιχνιδιού, είδαμε ξανά αρκετά λάθη και έλλειψη ομαδικότητας. Από την άλλη, υπήρχε η ποιότητα που έβγαλαν οι Ροντρίγκεζ, Λέοβατς και Τζαβέλλας αλλά η τεράστια συμβολή του Μυστακίδη, τα οποία τελικά έφταναν για να πάρει ο Δικέφαλος το πολυπόθητο τρίποντο.
Πλέον, ο ΠΑΟΚ έχει ψυχολογία και κατεβαίνει στην Αθήνα για να παίξει στην κόντρα τον Παναθηναϊκό με τα γρήγορα άκρα του, ειδικά αν επιστρέψει και ο Μακ. Αν το εκμεταλλευτεί, τότε θα έχει τον πρώτο λόγο σε αυτή τη χρονικά σύντομη διαδικασία των play off, όπου τα πάντα θα κριθούν στις λεπτομέρειες. Ο κόσμος το χρειάζεται μετά από μια μέτρια σεζόν, οι ίδιοι το χρειάζονται για να κάνουν περισσότερες διακοπές, ο Σαββίδης το χρειάζεται για να πάρει επιτέλους μια χαρά. Ας το κάνουν λοιπόν…
