Το φαινόμενο της πολυιδιοκτησίας ανθεί και πάλι στην Ευρώπη, έρχεται ξανά στην μόδα και ενδεχομένως αποτελεί τον λόγο που ο Βαγγέλης Μαρινάκης «ψάχνεται» να επεκτείνει τις ποδοσφαιρικές του δραστηριότητες σε Νότιγχαμ και Βοϊβοντίνα ή OFK Μπέογκραντ.
Ο Σωτήρης Μήλιος αναλύει τα δεδομένα στο SDNA και εξηγεί τι έχει γίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις από την ENIC και την οικογένεια Πότσο μέχρι τον Ρολάν Ντισατελέ και τους Άραβες…
Αναλυτικά σημειώνει:
«Τι είναι ο πλανήτης μας; Ένα μικρό… χωριό. Η παγκοσμιοποίηση κατήργησε τα σύνορα. Ο νόμος Μποσμάν, η συνθήκη του Κοτονού καταργούν και επίσημα τους εθνικούς περιορισμούς σε ότι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα. Ζάπλουτοι επιχειρηματίες από κάθε γωνιά του πλανήτη εισβάλλουν και αποκτούν στην συλλογή τους ποδοσφαιρικές ομάδες σε όλη την Ευρώπη. Σιγά – σιγά επανέρχεται στην μόδα ένα ξεχασμένο μοντέλο, αυτό της πολυιδιοκτησίας (Multi-club ownership).
Δορυφορικά δίκτυα ομάδων που να ανήκουν στον ίδιο ιδιοκτήτη, που μπορεί να είναι είτε φυσικό πρόσωπο είναι μία εταιρία. Αυτό το μοντέλο, πιθανώς και να κρύβεται πίσω από την έντονη δραστηριότητα του ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη να αναμειχθεί ενεργά τόσο με την Νότιγχαμ, όσο και την σερβική Βοϊβοντίνα και την OFK Μπέογκραντ, όπως αναφέρουν πια πλήθος δημοσιευμάτων σε Αγγλία και Σερβία. Αλήθεια, τι επιπτώσεις είχε αυτό το μοντέλο στην ενεργή πρακτική του; Το SDNA ερευνά…
ΕNIC Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΔΑΞΑΣΑ
Το πρώτο δίκτυο «δορυφορικών» ομάδων άπλωσε τα πλοκάμια του και στην Ελλάδα. Στα μέσα της δεκαετίας του 90’ το επιχειρηματικό fund της ENIC εισβάλλει στον χώρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και αποκτά διάφορα ποσοστά μετοχών από διάφορες ευρωπαϊκές ομάδες. Παίρνει το 29,9% της Τότεναμ, το 25,1% της Ρέιντζερς, το 96,7% της Σλάβια Πράγας, το 99,9% της Βιτσέντζα, το 50% της Βασιλείας και το 47% της ΑΕΚ. Το ενδιαφέρον της δεν έχει να κάνει τόσο με το αθλητικό, όσο με το χρηματιστηριακό κομμάτι.
Είναι η εποχή που οι ποδοσφαιρικές ομάδες αρχίζουν να εισάγονται μαζικά στο χρηματιστήριο και η ENIC… μυρίζεται πως με τον τρόπο αυτό μπορεί να κάνει πολύ σύντομα απόσβεση και να βγάλει κέρδος, πουλώντας εν συνεχεία τα μερίδια της. Ωστόσο, η ταυτόχρονη έξοδος της ΑΕΚ και της Σλάβια Πράγας στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ της σεζόν 1997-98 χτυπά το καμπανάκι συναγερμού στην ΟΥΕΦΑ, που τρέμει στο ενδεχόμενο «προκαθορισμένων» αποτελεσμάτων από ομάδες με κοινό ιδιοκτησιακό καθεστώς στην ίδια διοργ΄σνωση και με ντιρεκτίβα της αναγκάζει εταιρίες που έχουν στην κατοχή τους πολλές ομάδες, να επιλέγουν μόνο μία σε κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Το αυστηρό ύφος της ΟΥΕΦΑ, τρομάζει την ENIC που σταδιακά «απαλλάσσεται» από όλες τις ομάδες και μέχρι σήμερα διατηρεί το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της Τότεναμ, την οποία σταδιακά «μεγάλωσε» ως κλαμπ.
ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΠΟΤΣΟ!
Είναι το απόλυτο success story. Η ιστορία μιας μεγαλοαστής (όχι ιδιαίτερα πλούσιας) οικογένειας, που μέσω του ποδοσφαίρου πλούτισε και αναφέρεται παντού ως πρότυπο πονηριάς, καπατσοσύνης, γνώσης της ποδοσφαιρικής αγοράς. Όταν το 1986 ο Τζιαμπάολο Πότσο αγόρασε την Ουντινέζε, που εδρεύει σε μία μικρή ιταλική κωμόπολη 100.000 ψυχών, δεν φανταζόταν ότι αυτή η κίνηση θα άλλαζε όχι μόνο την δική του ζωή, αλλά και των παιδιών του.
Το ξεκίνημα ήταν… άθλιο. Εμπλοκή της ομάδας σε σκάνδαλο στημένων παιχνιδιών, ποινές αφαίρεσης βαθμών, υποβιβασμός. Τα πάντα άλλαξαν εν έτει 1993 όταν ο υιός Τζίνο πήρε τα ηνία. Εκείνος κατάλαβε ότι με τα λιγοστά φράγκα της φαμίλιας δεν μπορεί να συναγωνιστεί κανέναν. Αποφάσισε λοιπόν να γίνει «παραγωγός». Να στήσει ένα προηγμένο δίκτυο scouting και να κάνει την Ουντινέζε ενδιάμεσο προορισμό ταλέντων που έψαχναν την μετάβαση στο επόμενο επίπεδο.
Την τελευταία δεκαετία η Ουντινέζε εισέπραξε κοντά στα 200 εκατομμύρια από πωλήσεις παικτών που της στοίχισαν το 1/10, βγήκε στην Ευρώπη στις 6 από τις 10 αυτές σεζόν, σουλούπωσε το γήπεδο της και έχτισε ένα brand-name με ξεκάθαρη ταυτότητα!
Η επέκταση ήρθε το 2009, όταν η οικογένεια αγόρασε την Γρανάδα που φυτωζωούσε στην τρίτη κατηγορία της Ισπανίας και με ενέσεις παικτών (κυρίως από Λατινική Αμερική) που περίσσευαν από την Ουντινέζε την ανέβασε μέσα σε τρία χρόνια στην Primera Division, όπου μένει μέχρι σήμερα, με μερικές εκπληκτικές πωλήσεις όπως αυτές των Μουρίγιο (Ίντερ), Μπραχίμι (Πόρτο), Σικέιρα (Ατλέτικο Μαδρίτης).
Ωστόσο, το μεγάλο κόλπο ήταν η Γουότφορντ. Την αγόρασαν μόλις για 12 εκατομμύρια λίρες το 2012, την γέμισαν με 17 παίκτες από τις δύο άλλες ομάδες που είχαν στην κατοχή τους και μέσα σε τρία χρόνια την ανέβασαν στην Premier League, κάτι που μεταφράστηκε σε μυθικά λεφτά. Πλέον οι ισορροπίες άλλαξαν. Η Γουότφορντ είναι η κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, η Ουντινέζε σε δεύτερο ρόλο και η Γρανάδα ακολουθεί. Όλες τους όμως είναι κερδοφόρες (χρυσοφόρες για την ακρίβεια) επιχειρήσεις…»
Διαβάστε εδώ περισσότερα…
